Sana Ulaşmak İçin

Dünya Yıkılsa Seni Bırakmam

Ferman Hoca bir yerde Nazlı bir yerde Ali'den bir iz arıyorlardı harıl harıl... Bazen oturup içinde haftalardır biriktirdiği duygularla sokağın ortasında ağlamak geliyordu Nazlı'nın, Ali'nin acısını tam yaşayamamıştı ki... Ali öldü dedikleri günden beri Nazlı hep bir yerde Ali'nin yaşadığını düşünmüştü, Ali yaşardı çünkü, yaşamadığı bir dünya Ali'nin hayal edilesi bile değildi Nazlı için... Şimdi de önündeki ilk umut tomurcuğuna atlamıştı Nazlı işte.

Ali gerçekten yaşıyorsa...

Hayatı boyunca birini sevip sonra incinmekten korkmuştu Nazlı, özellikle kendi babası, annesi, Nazlı'yı gerçekten sevmedikleri için içinde kalmıştı bu bir yara olarak, bir çocuğun ruhunda kalabilecek en ağır yaralardan biri kendi anne babasının onu sevmemesiydi çünkü. Hayatına sonra Ali girdiğinde tabii, önce Ali kadar harika bir şekilde sevebilen bir insanı onun kadar masum bir sevgiyle sevebilir mi ondan korkmuştu Nazlı bu sefer olduğunda. O yüzden Ali'den kaçmaya çalışmıştı ama Ali'ye çok âşık olmuştu işte... En sonunda Ali'nin aşkı onu da ikna etmişti korkmadan sevmeye...

Ali'yle ayrıldığında kalbinden bir parça sökülmüş gibi hissetmişti Nazlı, hem de haftalarca... Barıştıklarında Ali'yle onu bir daha bırakmam demişti kendine. Başka bir hastaneye, ülkeye gitmwsi mevzu olunca da Nazlı resmen kalmıştı şaşkınlıktan. Belki fiziksel bir mesafeydi ama Nazlı zihninde yer almış korkuları da birleşince Ali'nin gitmesine göz yumamam diye düşünmüştü. Ali'yi bir daha bırakamam... O yüzden Ali'ye bu mevzuda tepkisini koymuştu. Ali'yi bırakmamaya çalışıyorken Ali'yi nasıl incittiğini ve onu bıraktığını fark etmemişti. Ali'nin öldüklerini söylediklerinde de...

Telefonun sesiyle uyandı düşüncelerinden Nazlı, baktı, Ferman Hoca'ydı.

"Alo? Hocam? Ne oldu bir haber mi aldınız? Herhangi bir iz mi buldunuz?"

"Buldum." Dedi Ferman diğer uçtan, sesinde elli bin duygu yaşıyordu sanki.

"Ne buldunuz hocam?" Dedi Nazlı.

"Ali... Ali..."

"A-Ali ne?" Dedi Nazlı oturduğu yerden fırlayarak.

"Yaşıyor... Ali yaşıyor Nazlı gerçekten yaşıyor buldum onu, hastanede..." Dedi Ferman.

Bir an bayılacağını sandı Nazlı, sonra inanamayarak elini ağzına götürdü, yaşların gözlerinden aktığını hissetti.

"Alo? Alo, Nazlı iyi misin? Şimdi yıkılamazsın dinle beni, buraya gelmen lazım..."

Kendini toparlamaya çalıştı Nazlı.

"Geliyorum hocam ben... Ben... Neredesiniz?"

Ferman hastanenin adını söylediği an koşturmaya başladı.
&&&&&

Ali'nin odası hızla açılınca oraya döndü Ferman. Ali'nin baş ucunda oturuyordu, saçı başı darmadağındı. Kapıda Nazlı vardı.

"Hocam..." Dedi Nazlı, ağlıyordu Ali'ye bakarak.

Ferman onu çok iyi anlıyordu, birkaç dakika önce Ali'nin yaşadığını görünce uzun zamandır ağlamadığı kadar ağlamıştı çünkü.

"Gel." Dedi Ferman ve Nazlı titreyerek Ali'nin diğer başına gitti. Ali'nin eline dokundu, gerçekten orada olduğundan emin olmaya çalışır gibiydi.

"Hocam... Ali gerçekten yaşıyor... İnanamıyorum." Dedi Nazlı gözyaşları içinde.

Ferman'ın da gözleri kıpkırmızıydı.

"Ben de... Bir buçuk aydır yaşıyormuş Ali ve biz nasıl..." Dedi Ferman, kendini nasıl affedeceğini bilmiyordu gerçekten.

"Hocam... Ne kadar zamandır Ali böyle..." Dedi Nazlı, kafası toparlanmaya başlıyordu artık.