Ölülerin Ruhları || Taekook

•37•

🎼 My Immortal - Evanescence

[2014 Nisan'ı, geçmiş]

Jeongguk'un hislerini büyük bir öz güvenle dillendirip kendisine, 20 yıllık hayatında en özgür hissettiği anı yaşatan sıcak bir öpüş bahşetmesinin üzerinden 2 hafta geçmişken Taehyung, artık sığmakta eskisi kadar zorlanmadığı kırmızı küçük koltukta ayaklarını uzatmış bir şekilde tavanı izleyerek ardında bıraktığı günleri düşünüyordu.

İlk başta tüm bunlara zihnen alışmak sandığı kadar kolay olmadığından belli etmemeye uğraşıyor olsa da sancılı bir sürecin esiri olması kaçınılmazdı. Kendinde gördüğü ve günlerce kendisini suçlamasına sebebiyet veren eksiklikler, Jeongguk'un boğuştuğu ve farkına geç vardığı tüm o sorunlar, aldığı itiraf, onun dudaklarına ve en önemlisi de sıcaklığına sığınmak... İlk birkaç gün, onun gözlerine bakarken dahi tedirgin hissedip söyleyeceği her bir cümleyi defalarca kez tartarken hâlini fark eden Jeongguk'un kendisine verdiği sevgi dolu sıcak kucaklaşmalar sayesinde adapte olması da uzun sürmemişti.

Önce onun sabaha karşı olan aramalarına, kırgın ses tonuna ve arada sırada bahsini ettiği yaralayıcı duygularına, sonrasındaysa onu sakinleştirmek için telefonun diğer ucundan söylediği şarkılarla güne başlamaya alıştı. Gün içerisinde keyifle omuz omuza olduğu birinin sabahın bir vaktinde hüzün dolu sesini işitmek ve bu kişinin canından öte gördüğü biri olması başta sahiden tuhaftı ve bu durum korktuğu gibi berbat hissetmesine sebep olmuştu fakat kendi hissettiklerini göz ardı edip Jeongguk'a destek olması gerektiğini fark etmesi de uzun sürmedi.

Sabah aramalarında onu dinliyor, bazen absürt fakat onu güldürecek saçma anılarını anlatıyor, bazen onun kendisini anlatmasını dinlerken bazen de yumuşacık sesiyle ona şarkılar söylüyordu. İçtiğini öğrendiği ve ismini alarak annesinden bilgi edindiği ilaçları düzenli olarak kullanıp kullanmadığını kontrol ediyor, ona alan tanırken ihtiyacı olduğu zamanda da kendisine gelmesi için gerekli olan güveni verdiğinden emin olmaya çalışıyordu.

Tüm hayatı boyunca ben merkezci biri olduğu ve her ne kadar insan psikolojisi hakkında toplumun geri kalanına kıyasla çok daha fazla bilgiye sahip olsa da çevresindeki kişilere yanaşmaktan haz etmediği düşünülünce iki hafta boyunca attığı her bir adım Taehyung için yeniydi. Kendinden önce bir başkasının iyiliğini düşünmek, yürürken kendi ayaklarını değil de yanında eşlik eden adımları kontrol etmek ve çok daha fazlası... Tüm bunlar onun için yeni ve alışılması zor gözükse de söz konusu Jeongguk olunca sanki tüm ömrü boyunca kontrol ettiği ilk şey onun adımlarıymış gibi davranıyordu.

Bakışları, yattığı koltuğun hemen önünde yere oturup sırtını da koltuğun kenarına vermiş bir hâlde telefonla konuşan Jeongguk'un yumuşacık gözüken siyah dalgalı saçlarına kaydığında elinde olmadan parmaklarını o tutamlara dolarken buldu. Bakış açısında genç çocuğun sert duran yan profili, ensesi, tişörtünün açıkta bıraktığı beyaz boynu ve minicik bir küpenin sallandığı sevimli kulağı dururken odağında yalnızca parmaklarını hafifçe sürttüğü siyah tutamlar olduğundan Jeongguk'un telefonu kapatmadan hemen önce "İyi günler." derken sesinin titrediğini geç fark etmişti.

"Ne oldu?" Jeongguk'un saçlarından çektiği parmaklarını onun omzunda dinlendirmeye devam ederken işittiği titrek sese yönelik kurduğu cümleye "40 dakikaya gelirmiş." cevabını aldığında üstelemek yerine onaylayan bir mırıltı bırakarak yerinde kıpırdandı.

Parktaki o buluşmalarının üzerine Jeongguk'un teklifiyle onun evine geldiklerinde karşılaştığı boşlukla kendini kötü hissederek arkadaşının nereye gittiğini sormuş, aldığı basit bir 'Busan'a döndü.' cevabı yüzünden ne yapacağını bilememişti zira Jeongguk, 'Bir parçam oldu artık benim.' demişti Young-jae için ve Taehyung her ne kadar onun yüzünden kötü hissetmiş olsa da ikisinin arasında bir gerginlik yaşanmasına sebebiyet vermiş olmaktan çekiniyordu fakat yine de çok üstelememiş, akşam yemeği yedikten sonra yanından ayrıldığı Jeongguk'un kendisini nasıl rahat hissedecekse o şekilde davranmasına izin vermişti.