Kelebeğin Doğuşu

Giriş

"Hikayemin başarı kazanması ve neticesinde basılması için lütfen oy verip yorumlar atarak destek olun. Seviliyorsunuz. İyi okumalar."

22 Ağustos 2017

Ayın ışığı ağaç yapraklarının arasından süzülerek gölge oluşturuyordu. Gececi kuşların çıkardığı ürpertici seslerin dışında orman sessizdi. Grup; sıska bir ağacın altında, toprağa serdikleri soğuk kilimin üzerine uzanmışlardı. Havada temmuz serinliği vardı. Hafif bir meltem esiyordu ama bu kimsenin umurunda değildi. Hepsi gökyüzünde dolaşan bir bulut kümesinin kısmen kapattığı Ay'ı seyrediyorlardı.

Rüzgâr, aniden harekete geçti ve bağdaş kurarak oturdu. Bu diğerlerinin dikkatini çekmişti. Rüzgâr, elini siyah ve ince ceketine soktu ve içinden çıkardığı kolyeleri sallayarak arkadaşlarının kalkmasını istedi. Hepsi teker teker Rüzgâr gibi bağdaş kurarak oturunca Rüzgâr elindeki kolyeleri sallayarak yeniden gösterdi. "Bunlar" dedi hepsinin gözlerine bakarak. "Bunlar bizim kurtarıcımız olacak. Eğer ki bir gün yakalanırsanız ve yapacak hiçbir şeyiniz yoksa," kolyenin ucundaki metal küreyi sol eliyle tuttu ve diğer eliyle kürenin üst tarafını hafifçe çevirdi. Ayın ışığı açılan kürenin içindeki sıvıda yansıdı. "İşte o zaman bu zehir bizim sonumuz olacak. Bunu onların yapmasına izin vermeyeceğiz. Anladınız mı? Bunu kendimiz yapacağız."

Hepsi sessizdi. Yaşadıkları onca olaydan sonra sessizlerdi. Yaşamak için bir şeyler yapmaları gerekiyordu ama ne yapacaklarını bilmiyorlardı. Yaşamlarının en ince çizgisinde, dengede durmaya çalışıyorlardı ama dinmeyen rüzgâr onlara izin vermiyordu.

Sırayla Rüzgar'ın elinden kolyeleri aldılar ve boyunlarına taktılar. Bunu zorla yapmıyorlardı. Bunu yapmaktan rahatsızlık da duymuyorlardı. Çünkü üçü de Rüzgar'a güveniyorlardı. Birbirlerine güvendikleri kadar çok güveniyorlardı. Bütün sorunları başlatan Rüzgar'dı ama hiçbiri bundan rahatsız değildi. Aksine, Ege'nin de dediği gibi 'çocuklarına anlatacak maceralar' yaşıyorlardı ve bu gerçekten güzel bir şeydi. Gerçekten harikaydı.