Baban ile savaşa girersen, bir kazanan olur mu?
Rüzgar'ın hayatı, öngörülemeyen bir ateş çemberinden bozma, akıp gidiyordur. Hayatının bir köşesinde sevdikleri, diğer köşesinde ise mafyalar vardır. Kendilerine Kelebekler dedikleri 3 kişilik gruplar...
"Hikayemin başarı kazanması ve neticesinde basılması için lütfen oy verip yorumlar atarak destek olun. Seviliyorsunuz. İyi okumalar."
23 Ağustos 2017
Rüzgar, koltuk altındaki bilgisayar ile koşan dev cüsseli adamın peşindeydi. Büyük bedenine rağmen gayet de hızlı koşuyordu. Çok da sık olmayan ağaçların içinde oradan oraya koşarak, peşinde olduğunu bildiği Rüzgar'dan kurtulmaya çalışıyordu ama bu pek de olası değildi. Rüzgar'ın içindeki günden güne büyüyen öfke arşa ulaşmıştı. Elinden kimse kurtulamazdı o an.
Adımlarını yavaşlatmadan silahını kaldırdı Rüzgar. Koşarken pek iyi nişan alamasa da yapabileceği en iyi atışı yaptı. Onca ağacın içinden o adamı vurmayı gerçekten de istemişti. İşte o an, silah sesinin hemen ardından bir acı çığlığı kulaklarını doldurmuştu Rüzgar'ın. Tam da o dev cüsseden çıkacak kalın bir çığlık. Hafif bir göz süzmesiyle tam da bacağından vurduğunu anlamıştı Rüzgar. Bu, ona yapacaklarının sadece ufak bir kısmıydı.
Bacağından vurulan adam kendini acı içinde genişçe bir ağacın arkasına attı. Eline silahlarını aldı ve kendisine ateş eden Rüzgar'a sıkmaya başladı. Çatışma tekrardan başlamıştı. Bir Rüzgar, bir adam... birbirlerini öldürmeyi öylesine çok istiyorlardı ki.
Rüzgar atışlarında oldukça dikkatli olmaya çalışırken hiç istemediği bir şey oldu. Karnının tam kenarında bir acı hissetti. Hem bir sıcaklık hem de derinden gelen yırtılma hissi. Bu kez acı içinde bağırma sırası Rüzgar'daydı. Bir mermi karnını sıyırmıştı. Fakat bu onu durdurmadı. Durduramazdı.
Vücuduna yayılan acıya aldırmadan ateş etmeye devam etti Rüzgar. Fakat her şeyin bir sonu vardı. Mermilerin de öyle. İkisi de bunu hesaba katmadan öylesine birbirlerine sıkarlarken önce Rüzgar'ın sonrasında ise adamın mermisi bitti. Artık geriye yumruklarından başka bir şey kalmamıştı.
İkisi de saklandıkları ağacın arkasından çıktılar. Artık bir işe yaramayan silahlarını yere attılar. Rüzgar kaşlarını sinirle çattı. Burnundan soluyor, karşısındaki adamı parçalamak istiyordu. Yumruklarını sertçe sıktı ve adamın üzerine doğru koşmaya başladı.
Adam yumruğunu sertçe savurdu ve Rüzgar bu saldırıdan kolaylıkla sıyrıldı. Aklında başka bir şey vardı. En yakındaki ağaca koştu, ondan destek alarak zıpladı ve dev adamın suratına sağlam bir yumruk geçirdi. Bu, onu sarsmaya yetmişti. Rüzgar darbelerini durdurmadı ve önce karnına sonra tekrardan suratına vurarak adamı yıkmayı başarmıştı. Güçlüydü, ama Rüzgar da güçlüydü.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendine doğru gelen adamları bekliyordu Ege gözleri kapalı. Bacağı uyuşmuş, akan kanlar kurumuştu. Yüzündeki terler onu hafif ürpertiyordu. Gözlerini sıkıca kapamış, öleceği anı bekliyordu. Merminin beyninden geçip gideceği anı. Acaba çok canı yanacak mıydı? Ada'dan duyduğuna göre böyle bir anda vurulan kişi anında öldüğünden bir şey hissetmiyormuş. Bunun gerçekleşmesi için dua ediyordu Allah'a. Çok fazla acı çekmemek için.
