Her şey eve gelen yanlış bir kargoyla başladı...
Ben kim miyim?
Ben, Peri Ahsen Bennur.
Bu hikâyenin Tomu mu yoksa Jerrysi mi olduğumu örenmek istiyorsanız, mutlaka okuyun!
Şşt🤫 burda olanlar aramızda!
Bütün hakları: Peri'nin magazin dergilerind...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nur
Mankenlikten zerre anlamayan beni podyuma çıkartan hayat size ne yapmaz kızlar. Şu an arkada gerginliğimi belli etmemek için daha çok geriliyorum. Aslında kimse umrumda olmasa da ünlü bir markaya modellik yapacağım için ve herkesin bunu izleyeceğini bildiğimden geriliyorum. Herkesten kastım tabii ki babam...
Kendisi iyi bir adam olmasa da bilirsiniz atsan atılmaz satsan satılmaz dedikleri cinsten işte. Maalesef benim imtihanım da böyle bir adamın babam olması. Telefonu sinirden kırmış olsam da henüz hattımı değiştiremedim. Umuyordum bana saçma sapan bir mesaj atmazdı.
"Next one...Kazulet gibi dikilme! Sana diyorum kızım yürüsene..." diyen adamla kendimi podyumda yürürken buldum. Kızlar gibi havalı yürüyemesem de bir kaç kişinin sert bakışlarıma düştüğünü fark edebilecek kadar kendimdeydim. Insanların arasında nasıl fark ettiğimi bilmeden Akını görmemle hafiften aksadım. Hemen yürüyüşümü eski haline getirip havalı ve sert bir bakış atarak yürümeye devam ettim.
Akın bakışlarımın daha da sertleştiğini fark edemeyecek kadar büyülenmiş bir halde bana bakıyordu. Üzerimdeki elbiseye bakılırdı. Şimdi yalan yok. Bakılmayacak bir elbise değil. Eh tabi fiziğimin de maşAllahı var. 1.75 boyumla uzun bir kızım. Bacaklarım da giydiğim elbise sayesinde iyice ortaya çıktılar. Ben bile aynada kaç kez kendimi süzdüm. Akının bakması da gayet doğal. Tabi bu demek değil ki onun gözlerini oymayacağım!
****
Üzerimdeki elbiseyi çıkartamadan telefonum titredi. Kızlar benden önce çoktan üzerlerini değişip çıkmışlardı. Kızların yanında bile soyunmaya çekiniyordum hâlâ. Sırtımdaki izleri kimsenin görmesine tahammülüm yoktu! Kızlar tabii ki çok kez görmüşlerdi ama diğer insanların görmesine izin vermem.
Kimsenin bana acımasına yada üzülmesine dayanamam. O yüzden elbise giyileceği zaman ilk ben gelip en sona da ben kalmıştım. Elbisenin arkasında kısa da olsa fermuar vardı. Onu kapatmakta zorlansam da halletmiştim bir şekilde. Şimdi de biraz uğraştıracak gibiydi beni ama sorun yok. Nasıl olsa zamanım var.
"Açıl artık lan! Açıl!" diye söylene söve elimi arkadaki fermuara uzatarak elbiseden kurtulmaya çalıştım. "Keseceğim seni! Dua et kıyamıyom. Var ya, açılma biraz daha gerçekten keserim!" Ofladım. Geriliyordum açamadıkca. "Ne kadar olduğunu bilmesen koparmıştım seni elbise!" Evet elbiseyle konuşuyorum. Bilirsiniz üzüm üzüme baka baka kararıyor. Peri'le yata kalka ondan almışım bir şeyler.
Elimin üzerinde hissettiğim başka bir elle, irkildim. "Lan!" Tam arkamı dönecekken "Şşş..." diyen tanıdık sesle dona kaldım. Ne yaptığımı fark edip hızla kendimi geri çeksem de fermuar açılmıştı çoktan. Sırtımdaki izleri sadece yakından bakan görebildiğinden makyaja gerek duymamıştım. Ama Akının görebileceğini akıl etmemiştim doğal olarak. "Se-Sen napıyon lan!" Kekelesem de hemen toparladım. Bir elimle elbisemi tutuyordum. Akına benim bu tavırlarım hiç sökmüyormuş gibi o da bana kaşlarını çatarak bakmaya başladı. Fark ettiğim gerçekle irkildim!
