Heaven On Fire

Five

"Hi good morning, Mrs. Garciano."
THE UNIVERSITY PRESIDENT HAD SAID.

"What requirements that we need to submit for enrollment, sir?" Mommy asked with a smile on her face as we are walking on the President's office.

"We just need your daugther's High School's records and other identity papers to be enrolled here." The man answered.

The university was huge and it overwhelmed me. I excused to take a pee. But it was really just an excuse. Para makapaglakad-lakad ako. Jusko, anlaki naman talaga ng school na'to. For sure, di ko 'to makakabisado. Pero alam ko kung bakit andito ako. Para makapagtapos. May nakapagsabi sa'kin noon na lahat tayo ay may personal aims sa buhay. Ang lahat, habang bata pa, may mga gusto tayong gawin. And I guess, that's what I needed to accomplish. Ang makapagtapos - Yun ang personal aim ko.

Lahat tayo ay dumating sa point na sobrang fearless natin mangarap. Pero sa di malamang dahilan habang tumatanda tayo, nawawalan na tayo ng ganang mangarap. Kapag namulat na ang tao sa hirap ng buhay, may dalawa silang choice. Yun ay ang magpatuloy pa din. Sana wag nating piliin ang second choice. Yun ay ang mapagod at isuko ang pangarap. Dahil dun palang, sinukuan na natin ang dapat sana ay magtutungo sa'tin sa mas marami at malaking oportunidad matapos nating tumawid sa halos lagpas-tao na baha at unos sa buhay.

Nakasimangot si mama nang nakita ako. Yare, hinahanap na ata ako.

"Kung saan-saan ka nagpupunta! Halika nga dito, Lorena." Lumapit ako kay mama pagkasabi niya nun. Nakurot niya ako sa tagiliran.
"Maaaaaa! Masakit ihhhhhh." Daing ko sa sakit ng kurot niya. Bumaon pa ata kuko niya.

Hinawakan ako ni Mama sa kanang braso at pinaharap ako sa lalaking mukhang Indian-American.

"Ngumiti ka namannnnn." Bulong sa'kin ni Mama na nagngangalit ang mga ngipin sa inis. Napatingin ako sa name plate nung lalaki.

It says, 'Charles Singh'.

"What did you say, Mrs. Garciano?" Pagkaklaro nito kay Mama. Mama kasi ih. Puro salita eh.

"Oh hi, Mr. Singh!" Bati ko sa kanya at kinamayan siya.

"Oh hello, sweetie! I guess you heard my name already. I am sort of a celebrity here. Just kidding." Tugon nito at napangiti. Nawala kaagad ang tingin niya at napalipat kaagad kay mama.
"Is this your daughter that we're talking about, right?" Tanong niya kay Mama.

*****

Hindi ko maiwasan na maisip kung paano ako papasa sa UPMC or ang dapat ko bang isipin ay kung paano nga ba ako makakapasok dun. It is the largest hospital in the US. Di ko talaga maimagine na ako na fresh graduate ay makakapasok sa ganung ospital. Sumisilay na ang araw sa mga ulap paghawi ko sa kurtina ng bintana pero parang nakakatamad bumangon. I was reading a book but I wasn't longer able to concentrate. I was upset. On how to start my day. Because I knew na lahat sila tama sa mga sinasabi sa'kin. Na dapat maniwala ako sa sarili ko.

Kinuha ko ang towel at damit tsaka nagtungo sa baba upang maligo. Wala si mommy and dada. Siguro nag-jogging. Maaga din umalis si Alfred. At si Kuya, nako. Tulog pa. Diko nga alam kung may balak yun sa buhay niya. Paglabas ko sa CR ay naghanda na'ko para pumunta sa isang Filipino bakery dito malapit sa'min para bumili ng pandesal. Wala pa din talagang tatalo sa pandesal at isasawsaw sa kape. Still the best.

"Good morning, Mrs. Hudson!" Hininto ko ang bike ko para batiin ang kapitbahay namin na paborito ang mga kanta ni Doris Day. Rinig na rinig ang pagkanta niya dahil katabi lang ng bintana ng kwarto ko ang bakod niya.
"Good morning too, my dear,"
"Have you sent an application to UPMC already?" Tanong nito na natigilan ako.
"Not yet, Mrs. Hudson. But I'll update you when I get in!" Siyang naging tugon ko nalang.
"Good wishes to your application!" Huling pag-goodluck sa'kin ni Mrs. Hudson.
"Just have a nice day!" Sigaw ko na pumipidal na palayo.