Anak ng Puta

Labinglima ( Ikalawang Bahagi )

"Hindi ko alam?" Nagkibit-balikat na lang si Carl sa tanong ni Veron. Ang totoo ay hindi niya talaga mahitsurahan nang maayos ang lalaki lalo na't sa malayo lang niya ito nakikita pero alam niya, may sumbrero ito.

Tiningnan nila ang paligid ngunit wala naman silang makitang gaya ng sinasabi nila.

"Tutuloy pa ba tayo?" tanong ni Veron sa kanya.

"Veron," mahinang tawag sa kanya ni Carl. "Ano kaya ang kailangan niya?" tanong niyang ang tinutukoy ay ang lalaking madalas niyang makitang nakatingin sa kanya/kanila sa malayo.

Nanahimik si Veron. Masyado na yata siyang naging pakialamera, padalus-dalos ng desisyon kaya heto ang kanyang kapalit.

"Hindi ko alam, Carl", an'ya. "Gan'to na lang", nakaisip siya agad ng ideya. "Kapag nakita natin siya ngayong araw, ire-report na natin 'to sa pulis".

"Sa mama mo, hindi mo sasabihin?"

Napaisip siya. Kailangan pa ba? Tutal nakikita niyang nagbabago na ito, may pakialam na rin naman sa kanya si Lily.

"Sasabihin ko rin", sagot niya. "Ikaw? Sa mama mo?"

Umiling si Carl. "Hindi naman importante buhay ko kay mama". Nalungkot ang tono ng kanyang boses. "Binubugbog ako ng asawa niya tapos sasabihin niya, para naman daw sa'kin 'yon".

Nakaramdam siya ng lungkot para sa kaibigan. Napakapait ng kapalaran sa kanilang dalawa. Hinihintay na lang niyang maging mabuti ang buhay ni Carl sa kamay ng kanyang pamilya.

"Kung alis ka na kaya sa inyo? Di naman tama na lagi ka na lang sinasaktan niyan".

Umiling-iling si Carl. "Di ko puwedeng iwan mga kapatid ko".

Mga kapatid nito sa ina ang tinutukoy niya. Kahit pa di niya buong kapatid ang mga ito, tunay pa rin ang pagmamalasakit na binibigay ni Carl sa kanila.

"Pero sinasaktan ka na ng baliw na yan. Sumbong na natin sa barangay, Carl", suhestiyon ni Veron.

Umiling na naman si Carl. "Wala pa akong pupuntahan kapag pinaalis ako".

Si Veron naman ang nakaramdam ng lungkot sa sinabi ng kaibigan kaya nakaisip na naman siya ng paraan. "Kung sa amin ka na lang?"

Natawa si Carl at inakbayan na ang kaibigan na walang ibang ginawa kundi tulungan at maging sandalan niya sa buhay.

"Ayoko nang dagdagan problema mo".

"Pero hindi ka naman problema sa'kin a?"

Nginitian lang siya ni Carl. Isa sa ugali ng binata ay nginingitian na lang nito kahit gaano kabigat ang nararamdamang problema.

"Tara na punta na tayo sa plaza", masaya niya pang sabi. Kung titingnan, di naman makikitang maraming iniindang pahirap si Carl.

Kahit salungat pa rin si Veron sa pagiging martir ni Carl, sabay na rin silang naglakad para pumunta sa plaza. Nag-unahan pa silang tumakbo at kung sino ang mahuli ay siyang taya.

Sabay na nagtatawanan ang dalawa na para bang wala nang bukas. Hanggang sa makarating sa plaza ay nagtatawanan pa rin ang dalawa. May mga photo booth, food trucks, free taste, at mga nakahandang pagkain na ipinamimigay sa mga batang naroroon. May mga batang naglalaro sa paligid, nagtatakbuhan, taya-tayaan, may kumakain sa isang tabi, mayroon namang nakaupo lang.

"Baliw ka". Hinampas na naman ni Veron si Carl.

"Bakit na naman ba?" iritable nitong sabi. Paano ba naman, wala naman siya ginagawa tapos bigla siyang hahampasin.

"Puro bata nandito e. Malaki na tayo", ani niya. Tama naman, mga batang edad 3 hanggang 15 ang nandirito. Kasa-kasama lang nila ang kanilang mga magulang na gumagabay sa mga anak. May mga kumakantang bata, may nagsasayawan pa.