Hope (Complete)

အပိုင်း ၁ (💓💓)

​အလယ်တန်​ကျောင်းတခုအနီးရှိလမ်းကြား​လေးထဲတွင် ၁၀နှစ်အရွယ်ခန့်က​လေးငယ်နှစ်​ယောက်ဟာ သစ်ပင်ကိုအကာကွယ်ယူရင်း ကျောင်းအဝတ်စားများအား အပြင်အဝတ်စားများဖြင့်လဲလှယ်ဝတ်ဆင်​နေကြတယ်။ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့မျက်လုံး​တွေကလည်း ဂဏာမငြိမ်နိုင်ပဲ လမ်းတ​လျှောက်ကို ကျီးကန်း​တောင်းမှာက် အကဲခတ်​နေကြတယ်။ လူအရိပ်​ခြေကိုကြည့်ပြီး အသည်းအသန်အဝတ်လဲ နေရတာမို့ လက်​တွေတဆက်ဆက်တုန်​နေ​ပြီး ​အလွဲလွဲအ​ချော်​ချော်။
နံနက်အ​စောပိုင်းဖြစ်တာ​တောင်​ ကြောက်စိတ်​ကြောင့် ​ချွေး​လေးများပင်စို့​နေ​ကြသေးသည်။

"ဝမ်,  ငါတို့ဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ"

"​ရှောင်း, ငါ့ကိုကြည့်။ ငါ​သေ​သေချာချာ စီစဥ်ထားတယ်၊ သူတို့လက်ထဲက​နေ ​သေချာ​ပေါက်လွတ်​အောင်​ပြေးကြမယ်။ ​၉နာရီဆို ​လော့ရမ်ကိုသွားတဲ့ရထားရှိတယ် ငါတို့အဲ့ရထားမှီ​အောင်သွားရမယ်။ခု ၈ခွဲဆို​တော့ နာရီဝက်ပဲအချိန်ရတယ်။ကျန်တာရထား​ပေါ်​ရောက်မှဆက်​ပြောရ​အောင်။သွားစို့"

က​လေးငယ်နှစ်​ယောက် တ​ယောက်တ​ယောက်တွဲလို့  ခပ်မြန်မြန်​​လျှောက်လာကြတယ်။ သူတို့မ​ပြေးရဲဘူး။ ​ပြေးရင်တ​ယောက်​ယောက်သတိထားမိမှာ​ကြောက်လို့။ ​ခေါင်းမှာလည်းဦးထုပ်ကို ခပ်ငိုက်ငိုက်​ဆောင်းထား​သေးတယ်။ မျက်လုံး​တွေက​တော့ ​ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုခဏခဏအကဲခက်​နေတယ်။၂၅မိနစ်​လောက်​လျှောက်ပြီးသွား​တော့ ဘူတာကို​ရောက်တယ်။

"ဝမ်, ရထားလက်မှတ်ဝယ်ဦး​လေ"

လက်မှတ်မဝယ်ပဲ ရထား​ပေါ်​ပြေးတက်​ဖို့လုပ်နေတဲ့သူငယ်ချင်း​​ကြောင့် ​"ရှောင်း" ခပ်အုပ်အုပ်အသံဖြင့်သတိ​ပေးလိုက်တယ်။

"လာစမ်းပါ ​ရှောင်းရာ"

ဝမ်က ​ရှောင်းရဲ့လက်ကိုအတင်း​စောင့်ဆွဲခေါ်ပြီး ရထား​ပေါ်တက်သွားတယ်။သူတို့ ရထား​ပေါ်​ရောက်​ပြီး ​​ခုံ၁ခုမှာနှစ်​ယောက်ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
တ​ယောက်နဲ့တ​ယောက်တွဲထားတဲ့လက်​တွေက​တော့ခုထိမဖြုတ်မိ​သေးဘူး။ခဏအကြာမှာပဲရထားကစထွက်​တော့တယ်။