Hope (Complete)

အပိုင်း ၂

​လော့ရမ်ကို​ရောက်​တော့ ရထား​ပေါ်ကဆင်းလာပြီး တ​ယောက်လက်တ​ယောက်ဆွဲလို့ ဘူတာထဲက​နေတလှုပ်လှုပ်နဲ့ထွက်လာခဲ့တယ်။ ၃နာရီခန့်ရထားစီးလာရ​​တော့ နှစ်​ယောက်လုံး ပင်ပန်း​နေကြပြီ။ ဘယ်သွားလို့ ဘယ်လာရမှန်း မသိ​တော့ မျက်စိ​ရှေ့ ​တွေတဲ့လမ်းအတိုင်းသာတည့်တည့်ကြီး​လျှောက်​နေမိတယ်။ ​နေ့လည် ၁၂ နာရီဆို​တော့​နေကလည်းကျစ်ကျစ်​တောက်ကိုပူလို့၊ အချိန်မှန်စား​နေကြဆို​တော့ အစာအိမ်​တွေကလည်းဆန္ဒပြ​နေကြပြီ။ ဝမ်းမီးအပူဒဏ်ရယ်၊ ရင်ထဲက​​သောကရယ်​ကြောင့် ​လော့ရမ်မြို့ရဲ့ အလှပကိုလည်းမခံစားနိုင်ကြဘူး။ ခံစားနားလည်နိုင်တဲ့ အရွယ်လည်းမဟုတ်ကြ​သေးဘူးကိုး။

"​ရှောင်း, မင်း ဗိုက်ဆာပြီလား
ဟို​ရှေ့မှာ​ခေါက်ဆွဲဆိုင်​​တွေ့တယ်"

"ဆာ​တော့ဆာပြီ, ဒါ​ပေမယ့် ငါတို့မှာပါလာတဲ့ပိုက်ဆံက နည်းနည်း​လေး​နော်, အရမ်းသုံးလို့မရဘူးကွ"

"ငါသိပါတယ်, တပွဲဝယ်ပြီး နှစ်​ယောက်စားမယ်​လေ"

"အဲ့ဒါ ​ကောင်းတယ်"

အသက်၁၀နှစ်အရွယ်က​လေးနှစ်​ယောက်ဆို​ပေမယ့်
မိဘမဲ့​ဂေဟာမှာကြီးပြင်းခဲ့ရတာမို့ သူတို့ဟာအရွယ်နဲ့မမျှ​အောင်ရင့်ကျက်ခဲ့ရတယ်။ ဒါ​ကြောင့်လည်း ခုလို​သေ​ရေးရှင်​ရေးအချိန်မှာ​တောင် မျင်ရည်လည်ရွှဲဖြစ်မ​နေကြတာ​ပေါ့။

သူတို့နှစ်​ယောက်ဆိုင်ထဲဝင်သွားပြီး
"အားရီ, ​ခေါက်ဆွဲ​ကြော်တပွဲ​ပေးပါ ခင်ဗျ"
သွက်လက်တဲ့ ဝမ်​လေးကပဲလှမ်းမှာလိုက်တယ်။
ဆိုင်ရှင်အ​ဒေါ်ကြီးက ​ခေါက်ဆွဲ​ကြော်တပွဲလာချ​ပေးရင်း
"က​လေးတို့၂​ယောက်ကို ဒီမြို့မှာမမြင်ဘူးပါဘူး,
ဘယ်ကလာကြတာလဲ၊ မိဘ​တွေမပါဘူးလား"

"ဟုတ်ကဲ့ မပါပါဘူးခင်ဗျ, အဘွားဆီကိုလာတာပါဗျ"
ဆိုင်ရှင်အ​ဒေါ်ကြီးက​"​သြော်..​သြော်"ဆိုပြီး ​ခေါင်းက​လေးတငြိမ့်ငြိမ်နဲ့ ထွက်သွားတယ်။

သူတို့နှစ်​ယောက်လှည်း ​ဆာဆာနဲ့ ​ခေါက်ဆွဲ​ကြော်ကို ​ခေါင်းမ​ဖော်တမ်းစားလိုက်ကြတယ်။ ခဏကြာ​တော့ ခုနက ဆိုင်ရှင်အ​ဒေါ်ကြီးက ​ပေါက်ဆီ၂လုံးထည့်ထားတဲ့ပန်းကန်​လေးကိုင်လာပြီး