Reckless - 破壊者 ¦ hyunlix

XXVIII|Kırık-Part I

Arkadaşlar!?

ÖZLEDİĞİM BİRİLERİ GERİ DÖNDĞ ÇOK MUTLUYUMWQLKWKS

Keyifli okumalarr^^

chase atlantic, pleasesexanny
•

XXVIII|Kırık-Part I

Kaybetmeyi iyi bilirdim.

Ama kazanırken kaybetmeyi çok daha iyi bilirdim.

Bir şeylere asla tam anlamıyla bağlanmamayı kendime sürekli hatırlatmaya çalışmıştım. üzülerek kahrolmamak için, aptal heveslerimin bana zarar vermemesi için,Siktiğim bir biçimde hayatımdan olmamak için...kendime sürekli hatırlatmaya çalışmıştım. Fakat buna rağmen Bir şeylere bağlanmak...

Birilerine bağlanmak benim için tam aksine çok ama çok kolay olmuştu.

Üzerime oynanan Ufak tefek birkaç değer göstergesi bile aklımı bulandırabiliyordu.
Bağlanıyordum. Zerre tereddüt etmeden.

Tamamen ,aniden.

Kazanırken kaybetmekse tam anlamıyla buydu. Maçın son dakikasına kadar darbelere dayanmaktı. Bağlandığınız insanlar da bir nevi böyle bir etki yaratırdı zaten.

Yolun sonu gözükene dek,size attığı hiçbir darbeyi görmez ve hissetmezdiniz. Fakat en sonunda,işi bittiği anda sizi de bitirirlerdi.

Lee Felix'in beni bitireceğini asla düşünmemiştim.

Çünkü ben...ben asıl onunla savaştığımın farkında bile değildim.

Çok kolay bir biçimde elimi tutup sıcağını avucuma değdirerek içimde kopardığı tüm o fırtınalarla boğuşmaya çalışırken ona bağlanmaktan başka çarem kalmamıştı. Savaşırken yanımda olsun istiyordum. kazanırken,

Ve kaybederken de yanımda olsun istiyordum.

Ne kadar yaralandığımın önemi kalmamıştı. Hoş,hayatıma girdiğinden beri bunu umursadığımı bile sanmıyordum. Bana bakıyordu ve bitiyordum işte. Gülümsüyordu yine bitiyordum. Yaklaşıyordu, dokunuyordu, konuşuyordu.

Ve bitiyordum.

Kahretsin ki ben,başlı başına ona bitiyordum.

Hayatımın maçı Lee Felix'ti.

İrileştirdiğim gözlerimle karşısına bakan onun her bir detayını süzerken de buna emin olmuştum. onu kaybetmemek için her şeyi yapabilirdim.

Artık tek çarem kazanmaktı.

Çünkü onu kaybedemezdim.

Felix'i kaybedemezdim.

"Bir an önce,buradan gitmemiz lazım."

İçim titriyordu.

O ,benim aksime keskince aldığı soluklarıyla soğukkanlılığını her ne kadar korumaya çalışsa da hayır,yapamıyordu. Taktik veremeyeceği bir noktadaydık. Tüm kozlarının geçersiz kaldığı,çaresiz bir noktadaydık. Onu biliyordum. En iyi yaptığı şey sakin kalmaktı fakat elimi tutuşu hiçbir şekilde öyle değildi. Sıktığı çenesi ve kırpamadığı gözleriyle o,gerçekten bunu çok belli ediyordu ve ister istemez ben de gerildiğimi an be an hissediyordum. Fakat önemi yoktu işte.

"Felix?"

Fısıldamıştım. Bana bakmasını istiyordum çünkü şu anda, siktiğimin arabasında kimin olduğunun bir önemi yoktu. Sadece bana bakmasını ve onunla göz göze gelip 'sorun yok'demeyi istiyordum. Buna ihtiyacı vardı...