Sadece normal bir yaşam isteyen kadının normal bir hayat yaşamayan adamla tanışmasıyla küllenen aşk...
İri kahverengi gözlerini gözlerime dikti. "Seni asla bırakmayacağım. Ömrümün son gününe kadar bırakmayacağım."
"Söz mü?"
"Söz."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Duyduğum garip ve berbat seslerle gözlerimi açmaya çalıştım. Kucağımda yakışıklı puşt Can vardı. Uyanmamış kafasını göğsüme koymuştu. Öyle bir sarılıyordu ki biraz daha sıksa böbreklerin burnumdan çıkacaktı. Ayy iğrenç şey. Senin kadar olmasa da bizde de bir şeyler var abisi.
Gözlerimi kırpıştırmaya çalıştım. Gözüm açılmıyordu. Bu saatte uyandırılmaz ki. Ne güzel rüya görüyordum. Neydi? Alexander aşkımla çay içiyorduk. Sonra bir ses duydum. Mal mal bağırıyordu. Abin o senin. Bana ne.
Kızgın kızgın konuştum. "Ya noluyor ya? Ne bu tantana sabah sabah." Homurdanıyordum sesim garipti. Kendime yine lanet okudum ve kafamı yorgana gömdüm. Sonra bir anda o berbat boktan şey oldu. Yorgan üzerimden çekildi bir anda. Hay ben böyle işin. Kafamı kaldırdım. Yatakta ayakta pozisyonu aldım ve tiplerine baktım. Sevgi hanım burada yoktu onun için istediğim her şeyi söyleyebilirdim. Ben burdayım annecim. Ne annesi ya!
"Ne yapıyorsun sen? Sana bu hakkı kim verdi gelsin karşıma." Dedim en küçükleri olan yeşil gözlü esmer çocuğa. Ne olmuştu bunlara bir anda bana iyi davranmaya başladılar. Hepsi bipolar gibi ya. Esmer olan sırıttı ve eliyle arkasında kişiyi gösterdi. Arkasında soğuk bakışlı, korkutucu bad boy vardı. En büyük olan, sırıtmaya bile bilmeyen biyolojik abim. Evet... O benim abim.
Bana baktı ne gülüyor ne ağlıyor. Niye ağlasın aq? Niye ağlamasın yani? Bana doğru yaklaştı. Ama aramızda yine mesafe vardı. "Ben verdim. Ne yaparsın?" Bu utanmaz hala hangi yüzü bulup benimle konuşuyordu ki? Gerçekten onları anlamıyordum. Dün bana hakaret ediyordu bugün gelmiş benimle adam gibi konuşuyor. Göz devirdim. Hepsi bana garip bir şey yapmışım gibi bakıyordu.
Sonra Esra hanım odaya girdi. "Çocuklar Can'ı gördün-" Derken yatakta mal gibi uyuyan yakışıklı puşt Can'ı gördü. Sonra gözleri bana kaydı. Bana doğru yaklaştı hemen. "Günaydın meleğim." İstemsizce gülümsedim. Bu kadın benim içimi ısıtıyordu. Bende hemen konuştum. "Günaydın." Bana baktı ve gülümsedi. Sonra gözlerini yatağa çevirdi. "Oğlum sen ablanla birlikte mi uyudun yoksa?" Kafamı Can'a çevirdim.
Derin bir nefes aldı ve konuştu. "Evet anne. Hem de hayatımdaki en güzel uykuydu." Vay aq. Yalakalığın en büyük modeliydi. Benim yapmak istediğimi Akın şerefsizi yaptı ve kafasına bir şaplak attı. Ben de daha fazla oyalanmadan giyinme odasına geçtim. Yer çöktüm sonra.
Onların gittiğini anlayınca kalktım yerden. Okul üniformalarımı giyecektim. Sonra ben aniden kalkınca başım döndü ve her zaman olduğu gibi etraf karardı. Hiçbir şeyi görmüyordum. 5-6 saniye sürüyordu ama bazen yanımda biri olduğunda da oluyordu ve bu hiç ama hiç iyi değildi. Hastalığımın adı hipertansiyondu. Yani Hz. Google'dan bildiğim kadarıyla.
Hiç bunun için doktora gitmemiştim. Anneme söylemiştim ama sadece bir iki kez oldu demiştim. Mankafa. Ellerimi gözlerimin üstüne koydum ve beklemeye başladım. Ama geçmedi. Hemen yere çöktüm. Uzandım. 1-2 saniye sonra geçti. Nedenini bilmiyordum ama o an yere uzanınca kendimi çok yalnız hissettim. Yer buz gibiydi ve ben sıcacıktım. Zıttık birbirimize. Tıpkı ben ve hayat gibi. Biraz öyle düşündüm sonra kalkıp giyindim.
