SİRİUS { DÜZENLENECEK }

Abilerim- ON DOKUZ

Selaaaam aşklarım✨

Nabersiniz???✨

Arkadaşlar çok az yorum geliyor. Bu bölüm 100 yoruma yakın istiyorum lütfen...✨

Bölüm öncesi soru mu bölüm sonrası soru mu emin olamadım ama neyse en iyisi bölüme geçmek✨

Bu arada yazmamı istediğiniz bir şey varsa söyleyebilirsiniz. Hikaye akışı değişebilir azcık#✨

                           ✨Uwu✨

Medyaya kalbimi bıraktım.🖤

Akın'dan Devam;
Acı...

Tek hissettiğim şey acı. Kelimeler boğazımdan çıkmazken etrafıma baktım tekrar. Boş soğuk hastane koridoru, koltuklar, insanlar...

Dik durmaya çalışıp derin bir nefes aldım titrekce. Keşke dedim tekrar. Keşke ama keşke yapmasaydım.

6 saattir Zeynep yoğun bakımdaydı. Ameliyat nasıl geçti onu bile bilmiyorum. Ne Poyraz ne Murat; ne bizi yaklaştırıyordu ne de bir bilgi veriyordu.
Haklılardı tabi. Kim katil olan birine iyi davranırdı ki. Doğru onun katili bizdik. Ama öyle de dememeliydim. Çünkü o ölmemişti. Tek tesellimdi.

Dolmuş gözlerimle ayağa kalktım.
Kalkan kafalara bakmadan ilerledim. Saate baktım. Gece yarısını geçmişti. Ağır adımlarla ilerledim. Düşündüm olanları.

O kuzenim denen kızın dediklerine tek 5 dakikada inanmıştım. Gözlerimin önünde eriyen kardeşime değil ona inanmıştım. Tek ben değil hiçbirimiz destek olmamıştık ona. Hak etmiş miydi hayır. Bağırarak ben sizin yüzünden ölmek istiyorum ölmek! Dediği an geldi aklıma. Gözümden akan yaşa ellemedim.

Onun olduğu koridora geldim yavaş adımlarla. Bakışlarım sadece ayaklarımdaydı. Duyduğum seslerle kaldırdım halsizce başımı.

Koridor boştu. Sadece bir kişi dışında kimse yoktu. Yoğun bakımın önünde oturmuş ağlayan abim dışında. Acı çekiyordu belli. Belki de aramızdaki en iyi O'ydu. Zaten Zeynep'in en sevdiği abisi hep O olmuştu. Hepte O olarak kalacaktı belli. Tabi Zeynep diye bir şey ortada kalırsa... Kalırdı tabi. Zeynep güçlü. Hem daha saçları uzar bence.

Elimle merdivenin korkuluğundan destek almaya çalıştım. Sanki nefes alamıyordum. Boğazımda bir yumru vardı sanki beni boğmaya çalışan ama boğamayan. Engel olan bir şey vardı.

Sanki bir filmin kurgunun içindeydik. Ama zevk veren bir kurgu değil. Aksine hataların olduğu acı veren bir kurgu. Eğer bu cidden bir kurguysa, bu kurguyu çekenlerden tüm ömrüm boyunca nefret edicektim.

Herşey benim suçumdu. Ölmeyi isteyecek kadar aciz bir duruma düşmüştüm. Keşke olmasaydı bunlar. Keşke en başından Zeynep bizimle kalsaydı. Keşke... Ama boşa konuşuyordum.

Elini sertçe yere vuran Poyraz'a baktım. Hıçkırıklarla ağlıyordu. Bizim kadar olmasa da acı çekiyordu hala. Ama en kötüsünü bilmiyordu. Vicdan azabı...
Keşke diyorum yine ama keşkelerin bir faydası yoktu. Titrek bir nefes alıp merdivene oturdum.

Ben doktordum. Onun hasta olduğunu da biliyordum. Ama yine de sen yalancısın demiştim. Ama o cidden aramızdaki en dürüst kişiydi. Saçlarını çok seviyordu. Ama bizim yüzümüzden kendi elleriyle saçlarını koparacak birine dönüşmüştü.

O an Poyraz'ın çığlığını duyduğumda sonun yaklaştığını anlamıştım. Neden öyle davrandığımı bilmiyordum. Onun masum olduğunu bildiğim halde sustum. Ona karşı çıktım. Destekledim.

Kanlar içinde yerde onu görünce işte Allah bizim de cezamızı veriyor dedim içimden. Ama o dünyanın adil olabilmesi için daha da acı çeken taraf oldu hep. Poyraz onu kucağına alıp "o ölmesin. ÖLMESİN!" Diye bağırınca anlamaya çalışmıştım. Görünmemiştim bile ona. Hatam affedilmezdi. Affet de demiyordum ama ben kardeşimi özledim. Öyle çok özledim ki... Sızlayan burnumu boşverip elimi baktım öylece. Bu yaralı kanlı eller dün gece onun ellerini tutuyordu. O tam bizi kabullenmişti ki bu olanlar iğrençti.

                                 🥺

4 saat daha geçmişti Zeynep'siz. Bu 4 saat belki de dünyadaki en kötü 4 saat da olabilirdi. Annem yine fenalaşmış bayılmıştı. Yüzümüze bakmıyor her uyandığında Zeynep'i soruyordu. Babam ve dedemler gelip herkesin içinde bize bağırmıştı tükürür gibi. Başım eğik sesim çıkmamıştı. Hak ettik. Ama keşke bu olanlar olmasa da yine acı çekseydim.

Murat kimseyi almıyordu koridora. Bu sinirlerimi o kadar bozuyordu ki dayanamayıp kalktım ayağa. Sinirle yürüdüm. Asansöre doğru sert adımlarla gittim. Asansörün düğmesine bastım 5 6 kez. Bir kez bassam gelirdi ama yine de sinirimi bir şeyden çıkarmalıydım.

Murat'ın odasının önüne geldiğimde kapıyı çalmadan dan diye girdim. Masanın önünde sandalyesine oturmuş elleriyle yüzünü ovalıyordu.

Kapıyı çarptım hızlıca. Masasının önüne gittim. Ayağa kalktı.

"Ne işin var lan burda?!" Bana dediği şey o kadar can yakan cinstendi ki ama umrumda değildi. Kendi hastanemdi sonuç olarak. "Kes sesini! Bunları konuşmaya gelmedim. Kardeşimi görmem lazım!" Bir anda attığı kahkahayla anlamamış gözlerle baktım ona.

"Kardeşim mi dedin? Yoksa ben mi yanlış duydum?" Dedi alayla. Sinirle sıktım ellerimi. Bana doğru bir adım attı. "Göremezsin."

"Sen kimsin lan?" Deyip elimle itekledim omzundan. Elinin tersiyle o da itti beni.

"Ben kimim öyle mi ha? BEN KİMİM? Hadi beni geçtik. Sen kimsin ve? Sen kimsin de ona kardeşim diyorsun? Kim katili olduğu birini hala görmek ister lan? KİM KİM? HADİ SÖYLE BANA!" Sustum. Ağzımı dahi açmadım ama düz ifademi de değiştirmedim

"Nasıl kıydınız lan ona? Ben bile sadece 2 defa gördüm inandım. ULAN SEN DOKTORSUN! Hadi bana inanmadın. Kendine de mi inanmadın? Gözünüzü hırs bürüdü demi lan yine?! Kız senin önünde ölüyor. Ama sen... Siz... DİYECEK LAFIM YOK LAN! KENDİ ÇÖPLÜĞÜNÜZDE GEBERİP GİDİN HEPİNİZ!" Ağzımdan tek kelime çıkmıyordu. Haklıydı. Keşke geberip gitseydim. Ama en azından onun uyandığını görseydim bir kez.

"Ha tabi merak da ediyorsundur. O uyanmayacak. Eğer fişini çeksek şu an ölmüştü. Sen ne demek istediğimi anladın." Deyip dışarı çıktı hızla. Yere çöktüm. Yalan söylüyordu. Sırf canım yansın diye biliyordum yalan söylüyordu.

✨Bitirelim burda. Çünkü dersim var. Lise hiç güzel değilmiş aq. Neyse konu bu değil.

✨Bölüm emojilerinizi alayım.

✨Bölüm puanlaması alayım. Önemli bu kısım.

✨Cidden Zeynep öldü mü sizce?

✨Bu arada Akın'a üzülen gencolarımız var mı yhaa?

✨Bölüm biraz kısa oldu affola.

✨ Murat'ın tavrına lafınız ne?

✨Poyriş aşka üzülen kaç bin kişiyiz be? Ben olways Poyrişciyim.