Somos Cómplices Los Dos /YarıTexting/

↫three↬

♧♧♧

Mike
Emin misin?

Karol
Sana da günaydın.

Mike
Gitmesen olmaz mı?

Karol
Ben iyiyim sen nasılsın?

Mike
Karol!

Beni ciddiye al artık.

Karol
Yıllardır bugün için bekliyorum.

Ne bir dakika geç ne de erken olacak.

Tam vaktinde orada olacağım.

Onun o arafta kalmış yüzünü göreceğim.

Bıraktığı enkazın nasıl toparlandığını göstereceğim.

Beni bırakıp gittikten sonra aynısını ona yaşatma yeminleri ettim ben.

Bana acıdığı gibi ben de ona acıyacağım.

Onu terk edeceğim zaman bana yalvaracak.

Belki de aynı benim yaptığım gibi yeminler edecek.

Ama o intikam alınacak Mike.

Eğer korkuyorsan uzakta durabilirsin ne de olsa senin arkadaşın o.

Mike
Arkadaşım olması her hareketini destekleyeceğim anlamına gelmez Karol.

Umarım bu işin sonunda yine üzülen sen olmazsın.

Karol
Üzülmek için kalp gerek Mike.

Ben kalbimi o Karol ile o gün gömdüm.

Mike
Bu işin sonu hiç iyi bitmeyecek Karol.

İntikam diye diye ikiniz de kendinizi bitireceksiniz.

Karol
O da bitecekse kendimi feda edebilirim.

Onu çöküşünü görmek için beş yıldır bekliyorum.

Beş yıldır nasıl mutlu olduğunu, hayatına nasıl devam ettiğini gördüm.

Beni bu kadar kolay atlatamaz. Ben de bu kadar iz bırakmışken hem de.

Onu öylece rahat bırakamam. Cezasını çekmesi gerekiyor Mike. Ölmek için bana yalvarması gerek.

Acımdan kıvranırken bana ihtiyacı olduğunu sayıklayacak.

Ben ise onun acısına inat mutlu olacağım ve hayatıma devam edeceğim.

Onu o nikah masasına gömeceğim Mike. Başka çıkış yolu yok.

Beş yıl önce

Babamın odasından çıkıp kendi odama geçtim. Yarın Ruggero ile nikahımız vardı. Bunun gerçek olduğuna inanamıyordum hala. Onunla evleniyordum. Mutlu bir yuva kuracaktık. Belki de çocuklarımız olacak çok mutlu olacaktık. İçim içime sığmıyordu resmen.

Yatağımın üzerine oturup uzandım. Tavanımı seyrederken yüzümdeki sırıtmaya engel olamıyordum. Henüz onunla tanışalı iki yil oluyordu ama o benim her şeyim olmuştu bile şimdiden. Giderse ne yapardım nasıl yaşardım bu hayatta. Bu kötü düşünceleri bir kenara bırakıp dolabımda ki zarif beyaz elbiseye baktım. Gelinlik istememiştim. İki parçadan oluşan şık bir elbise giyecektim. Ne de olsa nikah yatta olacaktı.

Dolabın kapağını kapatıp camdan dışarı bakmaya başladım. Gelmesine az kalmıştı. Her gün bu saatlerde eve gelirdi. Bende onu bu camda beklerdim. Her akşam olduğu gibi gelmişti. Beraber akşam yemeğini yemiş ve odalarımıza çekilmiştik. Yarın erken kalkacak olmam dolayısıyla erkenden yatağıma girip uyudum. Sabah kalktığımda Ruggero evde değildi. Salona indiğimde masanın üzerinde Ruggero 'nun röportaj verdiği dergi vardı. Hemen alıp inceledim.

"Ama bu kadın. Ruggero ne yapmaya çalışıyorsun?"

Kapı açıldı ve Ruggero eve girdi. Hızlıca yukarı çıkıp çalışma odasına girdi. Peşinden bende gittim ve çalışma odasına girdim.

"Bu fotoğraflar ne Ruggero?"

"Hangi fotoğraflar Karol?"

Elimdeki fotoğrafları gözüne sokmak istercesine gösterdim.

"Bu kadınla çekindiğin ve dergide yayınlanan fotoğraflar."

"Ha onlar mı. Önemli bir şey değil sen yoktun ben de Kanye ile çekindim. Bir problem mi oldu?"

"Yok olmadı Ruggero."

Onu artık anlamıyordum. Bana uzak davranıyor ve sürkeli birileri ile takılıyordu. Eve kızlar getiriyor saatlerce odalara kapanıp iş yapıyordu. Beni kandırıyordu biliyordum. Yine de ona aşıktım ve onsuz yapamazdım. Belki de evlenince her şey eskiye dönerdi. Hızlıca elbisemi giyip saçlarımı düzleştirdim.

Bu süreçte Ruggero odadan hiç çıkmadı. Michael beni evden alıp yata götürdü. Bir saat sonra misafirler ve ardından Ruggero geldi. Beraber nikah masasına doğru geçtik. Rahip benden yeminimi etmemi istediğinde sevinçle yeminimi edip yüzüğü Ruggero'ya taktım. Sıra ona geldiğinde yüzüğümü eline aldı ve başladı.

"Ben Ruggero Pasquarelli, seni karım olarak kabul etmiyorum."

Yüzümdeki gülümseme dondu ve sessizce bir fısıltı döküldü dudaklarımdan.

"Ne?"

"Seninle anlaşmamız bitti Karol. Bana olan borcun bugün son buldu. Seninle sadece param için birlikte oldum."

Duyduklarım ağır gelmişti. Kulaklarım uğulduyor misafirlerin konuşmalarını duymuyordum. Yere çöküp sessizce ağladım. Bu sırada Ruggero belinden bir silah çıkardı ve masaya bıraktı.

"Hayatımda olacağını düşünmek yerine kafana sık daha az acı çekersin."

Gözlerime bile bakmıyordu. Ve öylece çekip gitti. Beni bu teknede üstümde gelinliğimle, silah ile değil belki ama sözleriyle öldürdü.

♧♧♧

Ah Ruggero ah.