Somos Cómplices Los Dos /YarıTexting/

↫one↬

İlk bölüm hadi başlayınnn!!!

~Adamlar - Ah benim hayatım~

♧♧♧

Bilinmeyen Numara
Gerçekten mi? Tekrar hayatıma girmek mi istiyorsun?

Karol
Anlamadım? Kimsiniz?

Bilinmeyen Numara
Ne yani şimdi de unutmuş gibi mi yapacaksın?

Beş yılda beni unutmuş olamazsın
Karol.

Karol
Demek ki unutmuşum Ruggero.

Ayrıca niye yazdın bana?

Bilinmeyen Numara
Sana dediğim gibi yine hayatıma girmek mi istiyorsun?

Karol
Pardon? Bana yazan sensin.

Bence tam tersi sen yine benim hayatıma girmeye çalışıyorsun.

Bilinmeyen Numara
Ne yapmaya çalıştığını anlamıyorum ama bu işte yine zararlı çıkan sen olacaksın.

Karol
Sanırım yeterince boş yaptın.

Hayatında başarılar!

/Bu kişiyi engellediniz/

Karol sinsice gülerek telefonu bir kenara bıraktı. Plan çok güzel başlamıştı. İntikamı için ilk adım atılmıştı.

Altı Yıl Önce

"Yine içmene şaşmamalı. Artık yeter baba kendine zarar veriyorsun!"

"Sus sen babaya karşı gelinmez."

"Babalar saçmalarsa gelinir. Yeter artık!"

Elinden şişeyi çekip aldım ve yere attım. Şişe kırılacak gibi hissetsem de kırılmamıştı. Yeterince sert atamamıştım demek ki. Babam beni takmayıp şişeye uzandı ve eline geri aldı.

"Bugün birkaç dolar da olsa kazandım!"

"Ve gidip onu içkiye verdin değil mi baba?"

Sarhoşluk yüzünden biraz düşündü.

"Aaah evet öyle oldu galiba."

Gözlerimi devirdim ve hafifçe güldüm.

"Baba borçlarımız var. Ayrıca faturalar!"

"Hadi gel içelim Karol! Hayat düşünmek için çok kısa."

Yüzümü buruşturdum. Babamın arkasından baktım bir süre. Yine kim bilir nereye gidiyordu. Sabah geri geleceğini bildiğimden eve geri döndüm. Annem öldükten sonra daha da berbat oldu. Kitabımı elime alıp okumaya devam ettim. Odanın ışığı kesilecek gibi yanıp sönüyordu. Sinirimi bozduğu için kitap okumayı bırakıp yeni bir ampül almaya gittim.

Paramı böyle şeylere harcamak ve ben kaçınılmaz bir sonduk yani. Annemden sonra kalan ev bize yetiyordu. Annemden biraz para da kalmıştı ama bilirsiniz zor günler klişesi. Bundan daha kötü zor gün olur mu dedim hep ama eminim ki olur. Hele bende bu şans varken. O yüzden o parayı babamdan bile saklıyorum.

Markete gelince bir ampül alıp çıktım. Eve doğru ilerlerken ileride bir kalabalık gördüm. Oraya doğru ilerleyip ne olduğunu anlamaya çalıştım. Yerde biri yatıyordu ve canı yanıyormuş gibi sesler çıkarıyordu. İnsanların arasından geçip sonunda oraya vardığımda bunun babam olduğunu gördüm. Karnından kan akıyordu. Hemen yanına oturdum.

"Baba ne oldu sana?"

"Bir... bir şey yok."

"Nasıl bir şey yok kanıyor baba. Kim yaptı sana bunu? Hemen hastaneye gitmemiz lazım. Hadi!"

"D-dur kızım ne hastanesi bir şeyim yok."

"Baba saçmalama hadi gidiyoruz."

"Hangi parayla kızım."

"Paramız yok diye ölmene izin veremezler. Gideceğiz!"

Kalabalık dağılmaya başlamıştı. Babamın yanına birkaç tane adam geldi ve onu kaldırdılar.

"Durun siz kimsiniz? Babamı bırakın hemen nereye gidiyorsunuz? Kime diyorum!"

Onların peşinden giderken kolumdan bir adam tuttu ve beni de ilerletti.

"Siz kimsiniz lan! Bırakın bizi, hemen!"

Ben debelenirken bir arabaya yaklaştık ve içine bindirildik. Babamın yanına oturup olanları algılamaya çalışıyordum. Biri ağzımı ve elimi bağladı. Babam ise dayaktan tekrar bayılmış gibiydi. Uzun sessiz bir araba yolculuğu ve sonunda bir depodaydık. Adamlar yine üzerime doğru gelince ayaklandım ama kollarımdan tutmuşlardı çoktan.

Bizi bir depoya doğru ilerlettiler. İçeri girdiğimiz de her taraf karanlıktı ellerimizi ve bağladılar. Ardından benim gözlerimi de bağladılar. Sessizce bekliyordum. Birkaç adım sesi ve ardından bir erkek sesi duydum.

"Hoşgeldiniz. Biraz kaba davranmış olabilir korumalarım bunun için özür dilerim. Haberiniz olsun birkaç gün misafirimiz olacaksınız. Keyfini çıkarın."

♧♧♧

Ah ilk bölüm sonunda bitti. Hikayenin konusu yazdıklarımdan değişik ve sonu da öyle. Gelecek bölüm için beklemede kalın teşekkürler.