I THOUGHT

Chapter 22

Kim Jisoo|

"Ya? Can you cook for lunch? My friends will be here later."

"Oo naman. Ako naman talaga tagapagluto ah? Ano kaba." Natawa nalang ako sa sinabi niya.

"Salamat ya. The best ka talaga." She giggle.

"Hm. Nangako ako kina Mommy at Daddy mo eh. Kahit nandito mga kapatid mo, di kita pababayaan." She said that made me smile.

I quickly embrace her, then broke the hug after.

"Thank you. You're the best for us too, Ya. Wag mo din pababayaan yung sarili mo. Ayos lang naman kung magpahinga kadin minsan." Sabi ko sa kanya at napangiti naman siya.

"Naku. Alam mo, dapat lagi kang may ginagawa lalo na pag kaya mo pa naman. Nakakawala nang stress kaya yun." Sabi niya.

Natawa naman ako.

"Bahala ka. Basta ayos lang sakin kung manonood ka nang tv buong maghapon. Kasi alam ko naman na di mo yun gagawin." Sabi ko at natawa sa mismong sinabi ko.

"Aba't-- Yah! Wag ka kasing tumakbo bata ka!"

Rinig kong sigaw niya nang dali-dali akong tumakbo.

Pumasok na ako sa kwarto, at agad uminom nang tubig. Damn.

Di nanaman ako makahinga nang maayos.

Inhale. Exhale. Inhale. Exhale.

Yan nalang ang tanging nagagawa ko pag nangyayari to.

I sat in the bedside while caressing my chest.
I tried to calm myself at buti nalang nakaya ko pa.

Di kalaunan gumaan narin yung pakiramdam ko.

"Chi? Ayos kalang?"

I look at the door, then saw Ya looking at me worriedly.

"Sabi ko kasi sayo wag ka nang tumakbo eh. Ayos naba?" She asked kaya ngumiti ako nang matamis.

"Ayos na ako Ya. Kaya ko pa naman." I assured her, kaya tumango lang siya.

"Kaya mo yan. Kayanin mo. Magiging okay din yan." Sabi niya kaya mas napangiti pa ako.

"Salamat Ya." Sabi ko bago siya umalis nang kwarto.

Di ko maiwasang mapaluha. Malakas naman ako eh. Sobrang lakas ko. Kaya ko ngang ngitian lahat nang problema, pero bakit nangyayari sakin to?

Kung sino pa yung masayahin siya pa yung nagkakaproblema sa puso.

I miss them.

I miss mom, and dad. Minsan gusto ko nalang silang makasama kung san man sila ngayon.

Minsan naiisip ko na ayoko nang maging pabigat sa lahat pero ayoko rin naman sumuko 😭

Ang sakit.

Sobrang sakit.

Parang may kung ano sa dibdib ko na pinipigilan akong huminga.

"A-Ahhh!"

"Chi? Anyare? Bata ka. N-Nasan na ba yung gamot mo dito?"

"Y-Yaa haa--

"Teka! Tubig.. tubig. Eto- Eto na. Inumin mo, kaya mo yan."

Ang hirap.

Sobrang hirap.

Wala na akong ibang ginawa kundi lumaban at pinipilit ang sariling huminga kahit sobrang sakit.

Kahit di makahinga nang maayos pilit kong linunok ang gamot.

"Ayos naba? Teka tatawagan ko mga kapatid mo." She nervously said, and so I quickly stopped her.