Belaya Lawrence is the most sought-after actress of her time. She loves her job. She loves living different lives, even if she only has one. It's challenging and wonderful at the same time because she can be anyone through the script that is given t...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Idinilat ko ang mga mata ko nang maramdaman ko ang mahinang pagtapik sa braso ko. It was Sebastian's face that greeted me.
"Ready?" he asked.
"As always."
He opened the door of the van and he went out. Bumaba na rin si Domino at pagkatapos ay parehas nila akong tinulungan na makababa. Pagkatapak na pagkatapak ko pa lang sa lupa ay rinig ko na ang hiyawan ng mga tao na naghihintay.
I needed the help. My ball gown can easily drag me down with its weight. I'm wearing a classic scarlet red ball gown. It has a strapless sweetheart neckline and it's tight down to my middle. But the skirt is wide and it was stitched in a way that makes it look as if it's been folded a couple of times to give the gown a body and structure.
I gave Domino a small smile when he reached for the gold Columbina mask that I'm wearing to straightened it. Ipinadala iyon sa akin kasama ng invitation. May suot din sila na mask ni Sebastian pero kulay itim ang sa kanila. The ball is a masquerade. What an irony.
Pinaskil ko ang ngiti sa mga labi ko at inangat ko ang kamay ko para kumaway sa mga taong naghihintay sa likod ng crowd control barricades. Panay din ang kislapan ng mga kamera na dala ng press. Di kalayuan sa akin ay tanaw ko ang malalaking standee ng mga movie at TV show poster na kabilang sa magiging pokus sa ball na gaganapin ngayong gabi.
Huminto ako sa tapat ng backdrop na nasa harapan ng nagkukumpulan na mga photographer. I cross my feet at the same time that I relaxed the arm that is connected to the hand that is holding my purse while I put the other on my waist. I gave the cameras a small smile.
"Belaya."
Tumingin ako sa pinanggalingan ng nagsalita at umangat ang sulok ng labi ko nang matanaw ko si Tristan na palapit sa akin. Hindi pa niya suot ang mask na ngayon ay hawak niya lang.
The flash of the cameras went crazy when he approached me. Yumuko siya at hinawakan ko siya sa braso para magawa kong iangat ang sarili ko at salabungin ang beso niya. I felt him gave my arm a gentle squeeze before he stepped away.
"Sorry for interrupting."
"It's fine. We should take a picture together. I think that would be good," I told him.
We stayed there for a few moments. After awhile I told him that I should go. Kailangan niya rin naman ng individual photos niya.
I was about to stepped away when I decided to look back at him. Natagpuan ko siyang nakatingin sa akin habang parang may malalim na iniisip. Binigyan ko siya ng ngiti na ibinalik niya rin naman. But I know the truth behind his smile.
