DÖRDÜZLER •GRİ SERİSİ 1•

14

14.Bölüm
*Kötü veda...*

(OY SINIRI : 670 OY)

Gösterdiği kapıdan içeri geçtiğimde bir yönetici koltuğu , masası ve bir sandalyesi olduğunu gördüm.

Onun dışında oldukça boş bir odaydı.

Cantekin denen adam bana sandalyeyi gösterdiğinde oturdum. O da karşımdaki koltuğa geçmişti.

"Bu yanlışın nasıl bir telafisi olur bilemiyorum ama benden istediğiniz herhangi bir şey varsa. Elimden geldiğince olumlu cevap vermeye çalışırım."

"Sadece gitmek istiyorum." Dedim mide bulantısı ve ağrının verdiği yorgunlukla.

"Bak istersen ev veririm , araba veririm ya da başka bir şey. Ama ben Cantekin Demirkan asla birinin hakkını ödemeden göndermem." Dediğinde göz devirdim.

"Bak işte oraya bırakacaksın ya." Dedim kısık ama sert çıkan sesimle.

"Ailen nerede?"

"Yok."

"Başın sağ olsun. Hatırlatmak istemezdim." Dediğinde histerik bir şekilde güldüm.

"Yok ölmediler. Dediğim gibi var ama yoklar." Dediğimde kaşlarını çattı.

"Sen onların yanında kalmıyor musun o zaman?"

"Kalıyordum ama daha fazla kalmam sanırım." Dediğimde eğilerek dirseklerini dizine koydu.

"Senin yok saydıkları için mi?"

"Keşke sadece o yüzden olsa..."

"Başka neden?"

"Kendimi fazlalık gibi hissettirdikileri , o aileden olmadığımı her davranışlarında gözüme soktukları için... Daha sayarım ama üşeniyorum." Dediğinde öyle bir baktı ki bir an gözlerinde kendimi gördüm. Sanki ayna tutmuşlardı bana.

"Yanlarından ayrılırsan nereye gideceksin?"

"Bilmem. Bir iş bulur sonra da bir ev tutarım herhalde."

"Kaç yaşındasın sen?"

"Dün 18 oldum."

"Sen daha okuyorsun ama? Nasıl çalışacaksın? Okula da devam etmen gerek."

"Okulu açıktan bitirmem gerekecek gibi."

"Saçmalama açıktan devam etmek ne kadar zor biliyor musun? Üstelik senin için! Bir yandan çalışacaksın bir yandan evi çekip çevireceksin de derse nasıl zaman ayıracaksın?"

"Başka bir fikrin var mı?" Dedim alayla. Ne yapabilirdim ki?

Her zaman her şey yolunda gidecek ya da çok iyi bir yere geleceğim diye bir kural yoktu. Bazen sadece olanla yetinmek gerekirdi...

"Var!" Dediğinde kaşlarımı kaldırarak ona baktım.

"Neymiş o dahiyane fikir?"

"Değerini anlamalarını ister misin?"

"Nasıl?"

"Eğer evet dersen sana bir iş de ayarlarım ev de. Bir anda ortadan kaybolacaksın. Ben seni kaybedeceğim... Ne dersin? Okuluna devam etmeni de sağlarım."

"Neden bunu yapasın? Nesin sen peri anne falan mı?" Dedim alayla karışık merakla.

"Hayır sadece... Yapmak istiyorum işte. Hem seni kaçırıp hem psikolojik hem de fiziksel zarar verdik. Bunu telafi etmeliyim."

"Yapamam..."

"Neden?" Dedi sitemle.

"Ben kardeşlerimi yüzüstü bırakamam."