"Üzgünüm... 1 kelime 7 harf ama verdiği acı... Kelimelere , harflere sığamayacak bir acı... Siz beni bu kelime ile terkettiniz... Ben de bu satırlarla...
Ölmüşüm ben... Diyorlar ya insan kalbi durduğunda değil unutulduğunda ölür diye. İşte ben dün k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
23.Bölüm *Sonun başlangıcı...*
Bulduğumuz adrese ulaştığımızda etrafta onlarca adam vardı. İlk başta tedirgin olsam da Cantekin'in rahatça inip yanlarına gitmesi ile sorun olmadığını anlamıştım.
Bizden önce çoktan Griler gelmiş olmalıydı.
Karan Abim koşarak depoya girerken ben de peşinden gidiyordum. Birkaç adam bir odanın önünde ne yapacaklarını bilemiyor gibi duruyorlardı.
Karan Abim onları tek hamlede iterek içeri girdiğinde o kırmızı odanın bir köşesinde kanlı elleri ile perişan halde duran İzgi ile karşılaşmıştık.
Sanki bir şeyler görüyormuş gibi kıpkırmızı gözleri ile bir noktaya bakıyordu.
Karan Abim ilk başta tereddüt etse de yavaş adımlarla ona yaklaştığında İzgi bir anda eline ne ara aldığını bilmediğimiz taşı havaya kaldırmıştı.
"Sakin ol güzelim. Benim... Karan... Geldik , sakin ol ve taşı indir. Çıkalım buradan." Diyen Karan Abim ile yavaşça etrafında olanları algılıyormuş gibi kaşlarını çatmış ve taşı yere bırakmıştı.
O sırada gözleri beni yeni farketmiş gibi bana dönerken gözlerinden onlarca duygu geçmişti. Bunlardan en baskını ise acıydı.
Gözlerime öyle bir bakıyordu ki resmen içim acıyordu.
Hiç düşünmeden yanına gidip kollarımı ona sararken kafasını omzuma koymuş ve sessizce dakikalarca beklemişti.
Sesli iç çekişleri odanın içinde yankılanırken ben ağlıyordum. O ağlamıyordu ama ben hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.
İzgi yavaşça benden ayrılarak gözlerime bakmış ve iki elini yanaklarıma koyarak gözyaşlarımı silmişti.
"Ağlama..." Diye çaresizce konuştuğunda sanki asıl tesselliye ihtiyacı olan kendi değil gibi davranıyordu.
"Benim yüzümden..." Diyerek tekrar hıçkırdığımda bu sefer o sarılmıştı bana.
Bende tekrar kollarımı ona sardığımda farkettiğim şeyle abime seslendim.
"Abi! Yaralı , çabuk bir şey yapalım!" Diyerek omzuna baktığımda derin bir kesik görmem ile midem ağzıma gelmiş ve odanın bir köşesine giderek kusmuştum.
"Abim iyi misin?" Derken ne yapacağını şaşırmış gibi bir bana bir İzgi'ye bakıyordu.
"Çabuk , çok kan kaybetmiş." diyerek tekrar yanlarına dönmüştüm.
Karan Abim , yerde kendini umursamadan endişeyle bana bakan İzgi'yi bir bez bebek gibi kucaklamış ve odadan çıkarmıştı.
Bir yandan saçlarını öpüyor kulağına bir şeyler fısıldıyordu. İzgi'nin ise gözü kaymaya başlamıştı bile.
