"Üzgünüm... 1 kelime 7 harf ama verdiği acı... Kelimelere , harflere sığamayacak bir acı... Siz beni bu kelime ile terkettiniz... Ben de bu satırlarla...
Ölmüşüm ben... Diyorlar ya insan kalbi durduğunda değil unutulduğunda ölür diye. İşte ben dün k...
5.Bölüm *Zalimlik karşısında susan zalimden beterdir.*
Gözlerimi yoğun ağrı ile açtığımda bana sarılan bedeni farkettim. Çok geçmeden dün Umut ile uyuduğum aklıma geldiğinde yavaşça kollarını bedenimden ayırarak yatakta doğruldum.
Umut'un mırıldanıp tekrar kollarıyla beni tutmaya çalışmasıyla tebessüm edip kollarına bir yastık bırakıp yataktan kalktım.
Banyoya girerek işlerimi hallettikten sonra burada bir ecza kutusunun olduğunu gördüm. Hızla içinden bir ağrı kesici alarak yuttum.
Kolumun zonklaması başıma vuruyordu.
Banyodan çıktığımda yatakta doğrulmuş , etrafa boş bakışlar atan Umut ile karşılaştım.
"Neresi burası?" Dediğinde tebessümle cevap verdim.
"Dün yanimda yattın ya Umut. Benim odam."
"Umut kim? Sen kimsin?" Dediğinde kıkırdayarak yanına oturdum ve yanağına hafif bir tokat attım.
Belli ki daha ayılamamıştı.
Vurmam ile gözlerini kırpıştırdı ve kendine gelmiş gibi etrafa göz atıp gülümseyerek bana döndü.
"Günaydın abla!" Dediğinde az önceki haliyle hiç âlakası yoktu.
"Günaydın. Hadi kalk odana git. Abilerin kızmasın."
"Onlara ne ya? Ben burda duracağım."
"Ama üstünü değiştirip kahvaltıya inmem lazım."
"Doğru. Gidiyorum ama bak onlar kızar diye değil , üstümü değiştirmek için."
"Tamam..." Dediğimde gülümseyerek hızla odadan çıktı.
Ben de onun çıkmasıyla giyinme odasına girerek kıyafet bakmaya girdim. Bir beyaz crop ve açık mavi bir kot pantolonu elime alarak odadan çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kapıyı çalmadan Ata'ın odasına girdiğimde tahmin ettiğim gibi çoktan hazırlandığını gördüm.
O da beni gördüğüne şaşırmamış olacak ki gülümseyerek yanıma gelip yanağımı öpmüştü.
Ardından da belimden tutarak kaldırmış ben de hızla bacaklarımı beline sararak boynuna sarılmıştım.
Ata beni sıkıca tutarak yatağına götürüp oturtmuş ve kıyafetlerimi özenle çıkartarak getirdiklerimi üzerime geçirmişti.
"Bebeğim , bugün konuşalım mı? Benim için hiç rahat etmiyor." Diyerek yanıma oturduğunda cevap verdim.
"Erken değil mi? Sonuçta daha dün tanıştığımız insanlar. Güvenip yaşadıklarımızı anlatamayız ki."
