ေတာပန္းေလးမို႔ အ႐ိုင္းဆန္သည္ ။

အပိုင္း ၁၁

ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလိုမ်ဳိး ေအးေဆးစြာ ေရထုိင္ခ်ိဳးေနသူအားကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္မလို႔ ဘာမွမေျပာလိုေတာ့ပါ ။ သူေရခ်ိဳးၿပီး ဝတ္ဖို႔ရာသာ ခုထိသိမ္းထားဆဲျဖစ္သည့္ အေဖ့အကၤ်ီေလး အနည္းငယ္ထဲမွ ေရြးထုတ္လာလိုက္သည္ ။ သူဝတ္လာသည့္ အကၤ်ီပုဆိုးတစ္စံုကကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ဆပ္ျပာရည္ေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္သြားၿပီပင္ ။

" ႐ႈတိုင္းယဥ္
က်ဳပ္ကို ေရခြက္ေလး႐ွာကူပါဦး "

" ..... "

" က်ဳပ္မ်က္စိဆပ္ျပာေတြနဲ႔
စပ္သြားလို႔ဖြင့္မရလို႔ပါ ေရခြက္ကဘယ္နားထားမိမွန္း
မသိေတာ့ဘူး "

" မလာဘူး ရေအာင္႐ွာ
သူစိမ္းေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္
ေရခ်ဳိးေနတဲ့အနား ဘာလို႔လာရမွာလဲ "

" က်ဳပ္ကို႐ွက္လို႔လား "

" ..... "

" ႐ႈတုိင္းယဥ္ "

" ဘာလဲ "

" မလာဘူးလား "

" မလာဘူး "

စကားေတြေတာင္ဒီေလာက္ေျပာေနႏုိင္တာ
ေရခြက္လည္းရေအာင္႐ွာပါေစ ။ တတြတ္တြတ္ဆက္ေခၚေျပာေနတာကို
အာရံုမထားပဲလုပ္စရာ႐ွ္ိတာကိုသာ
ဆက္လုပ္ေနလိုက္သည္ ။ ခဏၾကာ
စကားသံေတြလည္းတိတ္သြားၿပီး
ေရေလာင္းခ်သံေတြပါတိတ္သြားသည္ ။
ေရခ်ဳိးၿပီးသြားတာမို႔ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ တင္ထားသည့္ အကၤ်ီပုဆိုးတဘတ္ဆီလာေနသည့္ ေျခသံေတြေၾကာင့္ထရပ္ကာ
အိမ္ထဲဝင္မည္အျပဳ ။

" ဒါေတြက်ဳပ္ဝတ္ဖို႔လား "

" ဟုတ္တယ္ ဝတ္ေနက်လိုမ်ိဳး
ေကာင္းတာမဟုတ္လို႔ မဝတ္တတ္ရင္လည္း
မဝတ္ပဲဒီတုိင္းျပန္သြားလည္းရတယ္ "

" ခင္ဗ်ား စြာလိုက္တာ
ေသခ်ာေမးရံုေလးကို "

မလြဲသာလို႔လုပ္ကိုင္ေပးေနတာကို
စကားအရမ္းမ်ားေသာ သူႀကီးသားကို
စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ပါ ။ ျမန္ျမန္ဝတ္ၿပီး
ျမန္ျမန္ျပန္ဖုိ႔သာအေရးႀကီးပါသည္ ။

" ဝတ္ၿပီးရင္ ျပန္ပါ
ခင္ဗ်ားရဲ႕အကၤ်ီပုဆိုးကို ေလွ်ာ္ၿပီး
မနက္ျဖန္ျပန္လာေပးလိုက္ပါ့မယ္ "

" မဟုတ္တာ
က်ဳပ္လာယူပါ့မယ္
ခင္ဗ်ားကိုအလုပ္မပိုေစခ်င္ပါဘူး "