ေတာပန္းေလးမို႔ အ႐ိုင္းဆန္သည္ ။

အပိုင္း ၁၆

လက္ကေလးဆြဲၿပီး ခ်စ္စကား ေျပာလာကတည္းက ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာခဲ့ရရင္အေကာင္းသား ။ ဘာမွန္းမသိ
အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားမိတာ အခုမွမွားမွန္း သိသည္ ။ အခုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္မွာ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ေျမဆိုတာ ေနာက္တစ္ရြာ ေျပာင္းမွသာ႐ွိလာေတာ့မည္ ။

" ႐ႈတုိင္းယဥ္ ျခင္းေတာင္းဒီကိုေပး
ကူကိုင္ေပးမယ္ "

ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာ႐ွိတဲ့သူ႔အကၤ်ီ
သူ႔ဆီမွာ႐ွိတဲ့ အေဖ့အကၤ်ီကိုအခုမွ
လာလဲလွယ္သည္ ။ မေန႔ကတည္းက အခုမနက္ထိကို မ်က္ႏွာပူပူ႐ွိေနဆဲမို႔
အကၤ်ီကိုျမန္ျမန္လဲေပးလိုက္ေသာ္လည္း
သူကမျပန္ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ေစ်းျခင္းကိုပါ
ကူသယ္ေပးရမလားတဲ့ ။

" ရတယ္ "

တိုတိုတုတ္တုတ္ေျပာလိုက္မိေပမယ့္ ဘာလို႔လဲမသိ သူ႔ကိုေတာ့အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ၾကည့္မိသြားသည္ ။ လည္ကတံုး အကၤ်ီအျဖဴေလး နဲ႔ ခ်ည္ေခ်ာပုဆိုးကိုသာ
႐ိုး႐ုိး႐ွင္း႐ွင္းေလးဝတ္ထားေပသည္ ။
မပါမျဖစ္တဘတ္အနက္ကေလးကိုလည္း
လည္ကုိပတ္ကာခ်ထားသည္ ။ ခါတိုင္းလို
ဟိုဘက္ေထာင္ဒီဘက္ေထာင္ထားသည့္
ဆံပင္မ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့ပဲ အ႐ွိအ႐ွိတိုင္းေလး သာထားထားသည္ ။ လက္ထဲမွာ
ပန္းနီနီေလးတစ္ပြင့္ကိုလည္း သူယုယုယယကိုင္လို႔ထားေလ၏ ။

" ခင္ဗ်ားပန္ဖို႔ "

ကမ္းေပးလာေသာပန္းနီနီေလးကိုျမင္မွ
အသိတရားတို႔ကပ္သည္ ။ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားၿပီးေနာက္
ျခင္းေတာင္းကိုဆြဲလ်က္သာ အျပင္ကို
ျမန္ျမန္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္ ။ ေနာက္ကပ္ရပ္က ထပ္တူလိုက္လာသည့္ေျခသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္ မိျပန္ေတာ့လက္ႏွစ္ဖက္ေနာက္ပစ္ကာ ခပ္ေျပေျပေလးသူျပံဳးလ်က္လိုက္လာ ေနေတာ့သည္ ။ ကြၽန္ေတာ္လည္းေ႐ွ႕ကိုသာ ေခါင္းကိုျပန္တည့္လိုက္ၿပီး အေၾကာင္းမရွိ
ျပံဳးမိျပန္ပါသည္ ။ ဒီလိုလိုက္လာတာက္ုိ
ေက်နပ္မိေနေတာ့လည္းခက္ပါသည္ ။

" မူယာေလးေမာ့ေမာ့ ဆံႏြယ္ေၾကာ့ေၾကာ့မွာ
မင္းပန္ဖို႔ရည္စူး ပန္းခူးခဲ့ၿပီ
လွပါတယ္ေမရယ္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္လို