ေတာပန္းေလးမို႔ အ႐ိုင္းဆန္သည္ ။

အပိုင္း ၁၄

ရြာထဲလည္ဖို႔ရာ လက္ထဲပိုက္ပိုက္က
ကိုယ့္မွာ႐ွ္ိတာကိုထုတ္မသံုးခ်င္ေသာအခါ
ေဖႀကီးကိုနားပူကပ္ရေတာ့မည္ ။ အိမ္ေ႐ွ႕စားပြဲေပၚမွာ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ
ေဖႀကီးရဲ႕ပုခံုးကိုအေနာက္ကေန
သိုင္းဖက္ကာႏွင့္ ။

" ေဖႀကီး မုန္႔ဖိုးေပးဦး "

" မ႐ွိဘူး "

" ဘာလို႔မ႐ွိရတာလဲ
ေဖႀကီးကသူႀကီးမဟုတ္ဘူးလား "

" သူႀကီးဆိုတ္ိုင္း ပိုက္ဆံ႐ွိရမွာလား "

" မဟုတ္ဘူးလား "

" ...... "

" ေပးမွာလား မေပးဘူးလား "

" မေပးဘူး "

" ဒါဆို ေဖႀကီးရဲ႕ ႏြားတစ္အုပ္လံုးကို
သြားေရာင္းလိုက္ရမလား ေျပာ "

" ဘာ......!!! "

" ေပးမွာလား မေပးဘူးလား "

" ထင္ရာစိုင္း မင္းရြာထဲသြားစရာမ႐ွိဘူးလား
သြားမွာျဖင့္သြားပါကြာ ငါဒီမွာ
အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ
မင္းကလာၿပီးပို႐ႈပ္ေနတယ္ "

" ရြာထဲသြားဖို႔ သားမွာမုန္႔ဖိုးမ႐ွိလို႔
ေဖႀကီးကိုေတာင္းေနတာေပါ့လို႔ "

" ေရာ့ ေရာ့ ယူသြား သြား "

" အစကတည္းက ဒီလိုေလးေပးလိုက္
ၿပီးေရာကို သားေလးတစ္ေယာက္တည္း ႐ွိတာ ေဖႀကီးကကပ္ေစးကိုကုပ္တယ္ "

ပြစိပြစိလည္းေျပာ အိတ္ကပ္ထဲကထုတ္ ေပးလိုက္တဲ့တစ္ေထာင္တန္အလိပ္လိုက္
ကိုလည္းယူသြားၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္လို႔ သြားသည္ ။ မေပးလိုက္ရင္ တကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ႏြားအုပ္ႀကီးသြားေရာင္းမွာကို အေသအခ်ာသိေနသည္ ။ တကယ္ပင္
အေၾကာတင္းတဲ့မလြယ္ေၾကာသားတစ္ေယာက္ တည္း႐ွိလို႔သာေတာ္ပါေပသည္ ။

" သူႀကီး "

" ေျသာ္ သမီးယဥ္
လာ လာ ဒီကို
ဟိုေကာင္ ႐ႈပ္ေနတာနဲ႔ သမီးလာမွာကိုေတာင္ေမ့သြားတာပဲ
မနက္စာစားခဲ့ၿပီလား "

" ဟုတ္ "

အရင္တုန္းက သူႀကီးအိမ္လာရတာ
ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ အခုမွာေတာ့ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီး ပိေနသလို ။ ယာကိစၥေျပာစရာ႐ွိလို႔ ေခၚထားတာမလို႔မလာလို႔ ကလည္းမျဖစ္ေပ ။ ဒီတစ္ခါက်မွ အေမကလည္းတရားစခန္းမွာမို႔ တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာရသည္ ။
ေျခလွမ္းစဝင္ကတည္းက ဘယ္ၾကည့္ညာၾကည့္နဲ႔ သူ ႐ွိမ႐ွိကိုအရင္အကဲခတ္ေနရသည္ ။