Gekwetst (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 19 'Gewoon'

Floris' POV

"Is dit een grap?" vraagt Eva als ik m'n auto parkeer voor het restaurant. Het is namelijk het restaurant bij het hotel waar Eva aan het begin van de week nog sliep voor ze haar 'huisje' kreeg. Ik probeer niet om haar te lachen. Ze is zo leuk.
"Nee, we eten hier vanavond."
"Ben je soms vergeten dat ik hier afgelopen week al bijna elke avond heb gegeten?"
"Ten eerste," grijns ik, "weten we allebei dat je sowieso minstens twee keer Chinees hebt gehaald."
Eva kijkt me met een verontwaardigde blik aan, maar omdat ze het niet ontkent weet ik dat het klopt.
"En ten tweede geloof ik niet dat je hier fatsoenlijke dingen hebt gegeten. Je hebt óf save gekozen voor iets wat je al kende en wat dus alleen maar het simpelste van het simpelste kan zijn óf je hebt willekeurig iets van de kaart gekozen."
"Echt niet!" Gaat Eva verontwaardigd in de tegenaanval.
"Oh, welke gerechten heb je hier allemaal gegeten dan?" Vraag ik terwijl ik de deur van het restaurant voor haar open houd. We lopen naar binnen. Ik pak haar jas aan en hang die op.
"Nou, Eva? Wat heb je allemaal voor lekkers gegeten hier?" Herhaal ik mijn vraag nog een keer.
"Nou eh... Gewoon," antwoordt ze.
"Oh ja, dat vind ik ook een erg lekker gerecht," zeg ik. "Gewóón."
Natuurlijk vertikt Eva het om me gelijk te geven en ze loopt snel het restaurant in. Ik hang mijn eigen jas op en loop dan ook het restaurant in.
"Sorry mevrouw, we zitten vol." Hoor ik een ober tegen Eva zeggen.
"Wij hebben gereserveerd," bemoei ik me met hun gesprek.
"Op welke naam?"
"Wolfs."
De ober knikt en leidt ons door het restaurant naar een tafel voor twee een beetje achterin en vervolgens geeft hij ons allebei een menu-kaart.

"Hmm, wat jammer zeg. 'Gewoon' staat niet meer op de kaart," plaag ik Eva.
Ze rolt met haar ogen, maar negeert me verder.
"Zou je me kunnen adviseren, Eva? Denk je dat ik beter de Procureur of de Pangasius filet zou nemen? Jij hebt hier ondertussen toch wel zo'n beetje alles gegeten?"
Geïrriteerd klapt ze de kaart dicht.
"Oké ja, ik heb echt geen flauw idee wat al deze dingen betekenen. Nu je zin?"
Ik glimlach. "Moet ik iets voor je uitkiezen?"
Ik zie haar twijfelen. "Oké, maar niet iets met vis of-"
"Eva, ik heb meer dan twee jaar met je in één huis gewoond en ook regelmatig voor je gekookt. Ik weet heus wel wat je wel en niet eet," onderbreek ik haar.
Ze kijkt ongemakkelijk naar haar bord.
"Dit vind je vast lekker," zeg ik, wijzend naar een gerecht op de kaart.
Ze haalt haar schouders op.
"Is goed, bestel dat maar."

Nadat de ober onze bestellingen op heeft genomen besluit ik het haar toch te vragen.
"Eef?"
"Ja?"
Ik wacht met verdergaan tot ze me aankijkt. "Wil je me misschien vertellen wat er gebeurd is met Frank?"
Haar blik wordt meteen afstandelijk. Waarom sluit ze toch altijd iedereen buiten die dreigt dichtbij haar te komen?
"Net alsof je nog niet weet wat er gebeurd is," zegt ze koel.
"Ik heb niet verder gekeken in de dossiers. Ik weet niet wat er gebeurd is. Echt niet. En als jij ervoor kiest om het me niet te vertellen zal ik erover ophouden en het ook niet zelf opzoeken."
Ik zie haar twijfelen.
"Oké dan," zegt ze nonchalant.
Ze doet net alsof het d'r niks uitmaakt, maar ik ken haar en ik weet dat het stiekem heel lastig voor haar is.
"Twee maanden na onze bruiloft werd Frank ziek," begint ze. "Hij..."
Het is even stil tussen ons. Ik zie dat Eva zoekt naar woorden en haar gevoelens probeert binnen te houden.
"Hij had kanker, al een tijdje bleek," gaat ze verder met tranen in haar ogen. "Het was begonnen in zijn nieren, maar de tumor was al door de nierwand heen gegroeid en hij had al diverse uitzaaiingen en," ze snikt. "De artsen zeiden meteen al dat de kans erg klein was dat hij het zou halen..." Een traan rolt over haar wang. Vlug veegt ze hem weg en kijkt ze om zich heen of iemand het gezien heeft.
Ik leg mijn hand op de hare op tafel.
"Sorry," zeg ik. "Dit is niet echt een goede plek om erover te praten. Ik had er niet over moeten beginnen."
Ze haalt haar schouders op. "Het geeft niet."
Ze houdt zich altijd zo groot.
"We hebben het er wel een andere keer over, oké?" vraag ik.
Ze knikt en dan komt de ober alweer met onze drankjes. We proosten en praten daarna nog wat over de zaak van afgelopen week totdat het eten komt.
De ober zet de borden voor ons neer en Eva staart verbaasd naar het eten.
"Wat is dit?" vraagt ze.
"Jezus, Eef. Ik wist dat je niet zoveel verstand hebt van eten, maar zelfs kleine kinderen zouden de naam van die groente weten."
Eva zendt me een dodelijke blik. "Ik had het ook niet over die aubergine, maar over het gerecht in het algemeen. Niet iedereen kan elke week in zo'n duur restaurant eten en doet moeite om al die ingewikkelde namen te kennen. Bovendien kan ik prima koken, aangezien ik al meer dan vier jaar op mezelf aangewezen ben en er tot voor kort óók nog een kind afhankelijk van me was."
Mijn opmerking was bedoelt als een grapje, maar het valt duidelijk verkeerd bij haar.
"Sorry, ik bedoelde het niet serieus zo. Dat weet je toch wel?"
Ze kijkt weg van me en haalt haar schouders op.
"Eva."
"Wat?" Draait ze zich weer naar me om.
Ik zucht. Soms doet ze echt moeilijk.
"Het spijt me, oké?"
Ze knikt naar me en begint te eten.
"Karniyarik," zeg ik.
Ze kijkt weer op van haar bord en slikt snel een hap eten door voor ze haar mond opendoet. "Sorry wat?"
"Karniyarik," herhaal ik. "Zo heet het gerecht. Het is Turks."
"Oh," zegt Eva begrijpend. "Vandaar dat ik de naam niet kon onthouden."
Ik lach. "Heb je dit van de week ook gegeten dan?"
Ze knikt en neemt weer een hap van haar eten.
Ik grijns, me realiserend dat ik waarschijnlijk gelijk had en ze dus inderdaad een willekeurig gerecht van de kaart had gekozen.
"Vind je het lekker?"
"Ja, best wel."
"Mooi," glimlach ik, waarna ik ook begin aan m'n eten.

We zeggen verder niet veel tijdens het eten. We praten wel wat over koetjes en kalfjes, maar niet meer echt over iets diepgaands.
Het maakt me niets uit. Als ik alleen al in het bijzijn van Eva ben, ben ik tevreden. Ik geniet van haar aanwezigheid. Van het feit dat ze zo dichtbij is. Eindelijk weer na zo'n lange tijd.
Ik eet één van m'n lievelingsgerechten, maar ik proef er nauwelijks iets van. Al m'n aandacht gaat naar de mooie vrouw tegenover me. Ik bekijk haar zo uitgebreid mogelijk en prent alle details in mijn geheugen. Haar losse, bruine haar, dat over haar schouders valt en de enkele plukjes in haar pony die net de verkeerde kant op staan. Haar blauwgroene ogen met een donkere rand aan de buitenkant en lichtere stipjes dichtbij haar pupil. Haar lippen waar ze een roze kleurtje op heeft gedaan na het douchen.
Alles aan haar is zo mooi.
Ik wil het aanraken, wil haar aanraken. Haar vasthouden en nooit meer loslaten.
Maar ik weet ook dat ik dat niet kan, dat ik dat nooit heb gekund.
Want zij laat me nooit toe.
Ik zou zo graag willen dat daar eens verandering in zou komen.

A/N: Hee lieve lezers❤
Sorry voor het niet posten. Ik was eigenlijk ook niet van plan om dit deeltje nu al te posten, maar toch post ik het nu even. Speciaal voor @flevafan om haar een beetje op te vrolijken❤

Helaas ben ik nog steeds erg druk, dus zal het volgende deel ook weer even duren, maar ik doe mijn best!
Ondertussen kunnen jullie allemaal 'Zeepbellen' van @hannnahh11 gaan lezen, want het is echt geweldig en ik ben helemaal verliefd op haar schrijfstijl, dus ik raad dat verhaal jullie echt aan!!

Oh en als jullie verbeterpunten hebben voor mijn verhaal zijn ze heel erg welkom. Ook via privéberichten ofzo. Ik wil graag dat jullie het verhaal leuk blijven vinden :)

Hopelijk heb ik snel weer meer tijd om te schrijven!
Xxxxxx