Gekwetst (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 9 'Vergiffenis'

Floris' POV

"Oh, daar is mijn collega eindelijk." Eva geeft me een nep glimlachje. Ze is duidelijk nog steeds boos op me. Ik ga snel naast haar zitten tegenover een vrouw met kort zwart haar en uitgelopen make-up.
"Waarom komt u dan nu pas melding doen van de vermissing, mevrouw Molenaar?" Gaat Eva verder met de vrouw ondervragen zonder mij nog een extra blik waardig te gunnen. "Uw dochter, Myrthe, is al vermist sinds maandag, dat is dus twee dagen geleden. Officieel is ze al vermist na vierentwintig uur."
"Ja, maar soms bleef ze bij vriendinnen slapen," antwoordt de vrouw, die dus blijkbaar 'Molenaar' heet. "En nouja, we hadden ruzie gehad en ik dacht dat ze misschien weggelopen was, maar ze is nog nooit zo lang weg geweest zonder iets van zich te laten horen." De vrouw snikt.
"Weet u misschien waar ze heen ging maandagavond?" Vraag ik, waardoor ik een geïrriteerde blik krijg van Eva, omdat ik me zomaar met 'haar' ondervraging bemoei.
"Ja, ze zei dus naar vriendinnen, elke maandagavond spreken ze af volgensmij." Ik wil een veelbetekenende blik wisselen met Eva, maar ze beantwoordt mijn blik niet. Toch kan ik aan haar zien dat ze hetzelfde denkt en dat vermoeden wordt bevestigd als ze vraagt:
"Weet u toevallig ook de namen van haar vriendinnen?"
"Oh ja hoor. Natuurlijk. Ik weet niet precies naar wie ze maandag ging, maar haar vriendinnen heten Maartje, Bella, Julia en Sofie. Ze zitten bij elkaar in de klas." Bij de naam Sofie kijk ik weer opzij naar Eva en dit keer kijkt ze terug. Ik geef haar een kort knikje, waarna ik de namen opschrijf. "Weet u toevallig ook de achternaam van Sofie?" Vraagt Eva ondertussen door.
"Ja hoor: Sofie Brouwer. Zo heet ze." Dat dachten we al. De dochter van de eigenaar van de afgebrande schuur. Dat is interessant. Eva kijkt me triomfantelijk aan waarna ze zich opeens beseft dat ze nog steeds kwaad op me is en haar blik snel weer op mevrouw Molenaar vestigt.
"En de andere meiden, wat zijn hun achternamen?"
"Bella Bosman, Julia Verbeek en eh..." De vrouw twijfelt even. "De achternaam van Maartje... De Graaf volgens mij."
"Dank u wel," zegt Eva. "We zullen de vermissing van uw dochter uitzoeken."

Eva's POV

"Eva?"
Ik zeg niks en blijf voor me uit staren naar de weg voor me. We zijn onderweg naar de boerderij van de familie Brouwer om Sofie eens wat vragen te stellen. Ik rijd dit keer en Wolfs zit naast me.
"Eva!" Klinkt het dit keer iets luider naast me.
"Ja," zeg ik toonloos terwijl ik mijn ogen nog steeds op de weg houd.
"Het spijt me van daarnet," zegt Wolfs.
Ik negeer hem en kijk nog steeds niet op.
"Eva. Je kunt me niet blijven negeren. We zijn partners verdomme. We moeten gewoon kunnen communiceren," gaat Wolfs door als ik niet antwoord. "Het spijt me echt, oké? Ik had dat niet mogen zeggen."
Ik rol met mijn ogen en naast me hoor ik Wolfs opeens zacht grinniken. Dit verbaast me en nu kijk ik wel opzij. Wolfs glimlacht naar me.
"Wat?" Vraag ik kortaf.
"Nog steeds zo koppig als toen, Eva van Dongen."
Snel kijk ik weer terug naar de weg. Hij hoeft niet te weten wat zijn woorden met me doen.
De rest van de autorit is het stil en ik voel me langzaam ontspannen. Mijn woede jegens Wolfs zakt steeds verder weg en ik weet diep van binnen dat ik hem stiekem al vergeven heb.

Als we aankomen bij de boerderij is alleen mevrouw Brouwer thuis. Ze zegt dat Sofie logeert bij Maartje en daarom gaan we maar bij haar thuis kijken. Daar is echter ook niemand thuis. Gelukkig stonden er nog twee andere namen op ons lijstje: Bella Bosman en Julia Verbeek.
Als we bij het huis van Julia Verbeek staan doet er gelukkig wel iemand open.
"Goedemiddag, mevrouw Verbeek. Mijn naam is Eva van Dongen, recherche Arnhem en omstreken. Dit is mijn collega Floris Wolfs. Mogen we even binnenkomen?" Dit keer zeg ik het gelukkig helemaal goed. We volgen de vrouw naar binnen.
"Is uw dochter Julia thuis?" Vraagt Wolfs.
"Ja hoor," antwoordt mevrouw Verbeek. "Die is boven met een vriendin. Zal ik haar even roepen?"
"Dat hoeft niet hoor," zegt Wolfs. "We gaan zelf wel even naar boven."
"Oké, haar slaapkamer is de eerste deur links."
"Bedankt."
We lopen de trap op en gaan de eerste slaapkamer links binnen. In de kamer treffen we twee meisjes aan van een jaar of 16. Ze zitten op bed en kijken verschrikt op als ze ons binnen zien komen. Ik stel ons weer voor en vraag of we ze wat vragen mogen stellen. De meisjes knikken een beetje verbaasd.
"Allereerst: hoe heten jullie en hoe oud zijn jullie?"
"Julia Verbeek. Ik ben 16 jaar."
"Ik ben Bella Bosman, 15 jaar."
Ik kijk Wolfs tevreden aan. Twee vliegen in één klap. Nu kunnen we beiden meisjes ondervragen.
"Julia, kan jij even naar beneden gaan? We willen graag eerst wat vragen stellen aan Bella," zegt Wolfs.
"Is er iets ergs gebeurd?" Vraagt Julia.
"Daar mogen we nog niks over zeggen."
Het meisje knikt en loopt de kamer uit. Ik begin met het ondervragen van Bella. Er komt niet veel interessants uit. Ze bevestigt dat ze op maandagavond altijd afspreken met z'n vijfen. Meestal hangen ze 'gewoon rond op straat'. Afgelopen maandagavond was ze wel thuis, omdat Sofie belde dat het niet doorging. Helaas kan niemand dat bevestigen, omdat haar ouders op vakantie zijn met de ouders van Maartje. Dat verklaart waarschijnlijk waarom er daar niemand thuis was. Na maandagavond heeft ze niks meer gehoord van Myrthe, Maartje en Sofie. Ze waren niet op school en namen hun telefoon niet op. Ze had gedacht dat ze waarschijnlijk gewoon ziek waren.

Het verhoor met Julia ging grotendeels hetzelfde. Ook zij vertelde dat ze veel omging met Bella, Maartje, Myrthe en Sofie. Ze vertelde dat zij en Bella al heel lang beste vriendinnen waren en Myrthe en Sofie ook. Maartje was pas sinds dit jaar in hun vriendinnengroepje. Ze had het gevoel dat Sofie en Myrthe Maartje niet echt aardig vonden en daarom soms dingen achterhielden. Ook zij had niks meer van haar vriendinnen gehoord, maar dat vond ze niet heel raar, want Sofie had ook haar gebeld en gezegd dat het niet doorging, omdat zij, Maartje en Myrthe alledrie ziek waren. Toen is ze de hele avond thuisgebleven en haar ouders konden dat bevestigen. Echter toen we haar vroegen wat ze altijd deden op maandagavond antwoordde ze:
"Meestal spreken we af bij Sofie thuis."
"Dat is dan wel een beetje raar," zegt Wolfs. "De ouders van Sofie beweren namelijk dat Sofie altijd weg is op maandagavond."
Julia wordt rood. "Nou ehm... Het zit eigenlijk zo. We gaan vaak naar een hooischuur op het land van Sofie's vader."
Ik wissel een blik met Wolfs. Dit is interessant.
"Maar dat mochten we aan niemand vertellen van Sofie. Ze mocht er namelijk niet alleen heen van haar vader.... Dus dit hebben jullie niet van mij, oké? Anders wordt Sofie echt super boos op me."
"Het is heel goed dat je ons de waarheid vertelt, Julia," zeg ik.
"Wist je toevallig al dat de hooischuur afgelopen maandagavond afgebrand is?"
Het meisje reageert verbaasd en barst vervolgens in snikken uit als Wolfs haar vertelt dat de resten van een meisje van haar leeftijd in de schuur zijn gevonden en dat de ouders van Myrthe, Myrthe als vermist hebben opgegeven.
Ik leg een arm om haar schouder en ze kijkt naar me op.
"Ik heb er niks mee te maken. Echt niet!" zegt ze door haar tranen heen. "Ik ben de hele avond thuis geweest! Denken jullie echt dat Sofie, Myrthe of Maartje alsnog naar de schuur gegaan is?"
"Dat weten we nog niet. Dat zijn we aan het onderzoeken. Als jouw ouders bevestigen dat je thuis was maandag, zullen we je verder met rust laten, maar als je iets te binnen schiet wat er misschien mee te maken heeft. Bel ons alsjeblieft." Ik geef haar mijn kaartje. Ze knikt. "Dat zal ik doen."

Floris' POV

Als we weer op het bureau zijn, probeer ik de ouders van Maartje te bereiken. Tevergeefs, want ze nemen niet op. Ik zoek uit waar ze zitten en zie dat ze afgelopen vrijdag een vlucht naar Tokio hebben genomen. Die zitten dus ergens in Japan. Ik zit geconcentreerd wat dingen uit te zoeken als Eva opeens wordt gebeld. Nieuwsgierig kijk ik op, vervolgens richt ik mijn blik weer op de computer en doe alsof ik iets aan het doen ben, maar ondertussen luister ik stiekem haar gesprek af.

"Met Eva van Dongen." ..... "Ja dat klopt." .... "Ja." ..... "Ja." ..... "Inderdaad." ..... "Echt waar?" .... "Ja, dat is heel fijn." .... "Zo snel mogelijk, alstublieft." .... "Morgen al? Dat is inderdaad erg snel." ..... "Oké." .... "Uhuh." .... "Zal ik doen." .... "Perfect!" .... "Heel erg bedankt." .... "Oké, dag!"

"Wie was dat?" vraag ik zodra ze de telefoon ophangt.
"Was je me aan het afluisteren, Wolfs?"
"Nee, ik ving gewoon wat flarden op en ik ben nieuwsgierig aangelegd," grijns ik.
"Het was een makelaar. Ik kan voor heel weinig geld anti-kraak gaan wonen in een kantoorpand in Arnhem-Zuid."
"Anti-kraak? Weet je dat zeker Eva? Dan kan je er elk moment uit gegooid worden hè? En heb je wel even gecheckt dat het geen oud, vies gebouw is en je samen met allemaal zwervers woont? Dat komt namelijk vaak voor in Arnhem-Zuid," pest ik haar.
Ze rolt met haar ogen. "Toevallig ben ik gisteren al wezen kijken en het gebouw is prima. Ik ben de enige die er woont en het is groot, want het is een kantoorpand. Er staan zelfs al wat meubels in die ik mag gebruiken."
"Nou, in dat geval, gefeliciteerd met je 'huis'! Heb je misschien nog hulp nodig van een sterke man met het klussen?" vraag ik lachend.
"Niet van jou," zegt Eva kortaf.
Waarom doet ze toch zo afstandelijk? Ja, er zijn dingen gebeurd, maar het is allemaal zo lang geleden. We kunnen toch wel een beetje normaal met elkaar omgaan? We zijn nu eenmaal partners en moeten het met elkaar doen.
"Wanneer mag je erin?"
"Morgen al," zegt Eva terwijl ze haar spullen op haar bureau bij elkaar veegt en in haar tas gooit.
"Morgen al?" Vraag ik. "Dat is snel!"
"Ja, dat is inderdaad snel en daar ben ik ook blij mee. Vanavond is eindelijk mijn laatste nacht in dat hotel."
"Is er iets mis met dat hotel dan?"
"Nee, maar ik kan gewoon niet wachten tot ik weer even iets voor mezelf heb. Ik heb het niet zo op hotels"
Ze had nota-bene een pension in Maastricht en nu heeft ze het niet zo op hotels? Nogal vreemd.
Ik probeer het gesprek een beetje hopeloos in gang te houden terwijl Eva haar computer afsluit.
"Arnhem-Zuid dus. Dat is wel een stukje. Dan moet je elke dag over de brug om naar je werk te komen."
Ze draait zich naar me om. "Het was een mooie aanbieding, oké?" Zegt ze geïrriteerd. "Ik ga. Tot morgen, Wolfs," zegt ze nog waarna ze weg beent. Soms kan ze zo onberekenbaar zijn.

A/N: Sorry voor het saaie hoofdstuk!! Maar er gaan snel wat dingen gebeuren xxx