Gekwetst (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 24 'Verzegeling'

"Hoe was je week met uhm... Hoe heet hij ook alweer?"
"Alex," antwoord ik vol walging. "Alex Koning."
"Niet zo leuk dus?" Lacht Laura.
Ik haal mijn schouders op. "Hij is gewoon nogal irritant."
"Hij is wel knap."
Verbaasd kijk ik haar aan. "Nee joh!"
"Vind je hem lelijk?"
Ik wil meteen 'ja' roepen, maar houd me in en denk even na. Eigenlijk heeft Laura wel gelijk. Alex is niet heel lelijk. Zijn persoonlijkheid verpest het echter zo voor hem dat ik hem nooit als 'knap' zou kunnen beschouwen.
"Nou nee. Hij is niet lelijk. Gewoon vervelend."
"Hmm, vind je hem niet stiekem gewoon leuk?"
Verbaasd en vol afschuw kijk ik haar aan. "Wat denk je wel niet, Laura? Hij is niet alleen ontzettend irritant, maar ook nog eens veel jonger dan ik."
"Ach, haat en liefde liggen soms dichter bij elkaar dan je denkt," zegt Laura, niet specifiek tegen mij, maar meer in het algemeen.
Ik wend mijn hoofd af en voel dat ik een beetje kleur.
We zitten samen buiten in de laatste stralen van het najaarszonnetje met wat te drinken terwijl Nina en Tessa vrolijk door de tuin achter een frisbee aanrennen. Afgelopen weken was het slecht weer, maar opeens is er weer een zonnig dagje. Volgens de weervoorspellingen moeten we er maar van genieten, want na vandaag zullen er voorlopig geen mooie dagen meer komen.

"Mamma!" roept Tessa. "Mogen we een ijsje?"
Laura knikt. "Ja hoor lieverds, pak er maar eentje." Ze kijkt me aan. "Jij ook, Eef?"
Ik schud lachend mijn hoofd. "Wel nog wat chocomel graag."
"Natuurlijk," zegt Laura en iets later staar er weer een vol glas voor m'n neus. Dankbaar glimlach ik naar haar.
"Heb je al wat meer gezien van Arnhem?" vraagt ze.
Ik haal mijn schouders op. "Nog niet echt," moet ik toegeven.
"Je loopt toch graag hard?"
Ik knik.
"Ben je al wel eens op de Veluwe geweest?"
"Nee, nog niet."
"Daar is het zo mooi! Volgende week is Alessandro thuis, dus dan neem ik je mee. Dan kunnen we samen lopen."
"Leuk idee," glimlach ik.
De meisjes komen naar buiten rennen met in hun hand perenijsjes.
"Niet rennen met de ijsjes!" roept Laura. "Kom maar even aan tafel zitten."
Tessa springt meteen bij haar moeder op schoot. Nina kijkt even aarzelend naar mij, maar als ik mijn armen naar haar uitsteek, komt ze bij mij op schoot zitten.
De twee kinderen vertellen me over van alles. Over wat ze doen op school, over hun juffen en meesters en over de aardige en de stomme kinderen. Ze vertellen over de jonge poesjes van een schoolvriendinnetje, over de keren dat ze naar de dierentuin of het openluchtmuseum gingen met Floris, over de tv-programma's die ze kijken en over de feeën en elfjes die zich in hun kamer verstoppen en het logische feit dat hun vader stiekem een superheld is.
Ik luister aandachtig naar hun vrolijke verhalen terwijl de zon steeds lager komt te staan.
Het is makkelijk om even alles te vergeten en me te laten meeslepen door de wereld van twee kleine meisjes.

Als ik even later op m'n telefoon kijk, zie ik dat het al half zes is.
"Oh, ik moet gaan! Ik heb om zeven uur een afspraak en ik moet nog langs huis."
Nina draait zich naar me om en kijkt me verbaasd aan. "Waar ga je heen, Eva?"
"Oh, uh. Niks bijzonders," stamel ik, niet wetend wat ik zo snel als smoes kan bedenken.
Laura trekt haar wenkbrauwen op. "Wat voor afspraak is het dan?"
"Echt niks," zeg ik snel waarna ik een verontwaardigde Nina zachtjes van m'n schoot af duw. In protest klampt ze zich vast aan m'n been. "Je mag nog niet gaan! Blijf je eten?" vragend en met puppy oogjes kijkt ze van mij naar haar moeder. "Mag dat, mama?"
Ik ga voor haar zitten op m'n hurken en pak haar handjes vast. "Ik moet nu echt weg, maar ik beloof dat ik van de week weer langskom, oké? En dan blijf ik eten."
Het meisje knikt en geeft me een knuffel die ik vol liefde beantwoord. In een korte tijd zijn Laura en haar meisjes echt belangrijk voor me geworden.
Ik zeg gedag tegen Nina en Tessa waarna Laura me naar de deur brengt. Voordat ik die open kan doen pakt ze mijn arm vast. "Vertel, Eef!"
"Vertel wat?" vraag ik verbaasd.
"Over je date vanavond."
"Had ik gezegd dat ik een date heb?"
"Dat zie ik toch aan je, Eef."
"Sorry, ik heb haast," zeg ik en snel loop ik de deur uit. Het laatste wat ik zie is Laura's verbaasde blik als ik de deur voor haar neus dichtgooi.
Ik kan haar gewoon niet vertellen over Floris en mij.

Zenuwachtig sta ik om tien over zeven voor zijn deur. Het was toch iets langer rijden naar zijn huis dan ik verwacht had. Ik was om kwart voor zeven vertrokken, maar kennelijk is Arnhem nog best wel groot.
Ik weet niet zeker wat ik moet verwachten van vanavond. Wat er zou kunnen gebeuren. Wat ik zou willen dat er gebeurt.
Ik weet dat ik deze gevoelens niet voor hem hoor te hebben, maar ik weet ook dat ik mezelf niet langer voor de gek kan houden.
Toch blijft het mijn keuze wat ik ermee doe en ik ben zeker niet van plan hem te laten merken wat ik voor hem voel. Al die jaren heb ik deze gevoelens al weten te onderdrukken, dus nu kan ik dat ook best.

Floris doet open en begroet me. Ik ben even sprakeloos, want mijn lichamelijke reactie op hem overweldigt me voor een paar seconden. Gelukkig kan ik mezelf snel weer herpakken en loop ik zelfverzekerd naar binnen.
Dit gaat niet nog een keer gebeuren. Ik ben sterk genoeg om niet voor zijn charmes vallen of hem te laten zien wat ik voor hem voel. Dit is gewoon een vriendschappelijk etentje. Niets meer en niets minder.
Ik loop de keuken in en snuif de geuren op. Het ruikt goed.
"Wat eten we?"
"Bami Goreng."
Ik kijk hem onderzoekend aan en vraag me af of hij me voor de gek houdt. Maar zijn gezicht staat serieus, dus grijns ik naar hem.
"Lekker!"
Ik moet toegeven dat het lief van hem is dat hij dat speciaal voor mij heeft gemaakt en dat hij zich nog kan herinneren dat ik dol ben op Chinees.

Ze gaat aan tafel zitten terwijl ik het eten opdien. Ik had gehoopt dat ze nog steeds zo'n fan was van bami. Aan haar blij verraste reactie te zien was dat gelukkig zo.
We eten terwijl we gezellig kletsen over oppervlakkige onderwerpen. Na een tijdje merk ik wel dat Eva opzettelijk persoonlijke onderwerpen mijdt door telkens ergens anders over te beginnen als ik iets aan haar vraag waar ze geen antwoord op wil geven.
In al die jaren is ze eigenlijk nauwelijks veranderd. Er zijn wel wat kleine veranderingen, maar diep van binnen is ze nog precies dezelfde persoon.
Diep van binnen vind ik haar nog precies even leuk.
Ik wilde dat ze me eens binnen liet in haar hoofd, haar leven. Ik wil haar zo graag nog beter leren kennen.

Na het eten ruim ik af en schenk ik haar een glaasje wijn in.
We drinken wat en kletsen en ik merk dat de alcohol Eva losser maakt. Na drie glazen vertelt ze me over de afgelopen jaren waarin ik haar niet gezien heb. Ze runde pension de Ponti en zorgde voor Finn. Het was niet erg druk in de Ponti, waardoor ze niet veel omzet had, maar wel meer tijd voor haar zoontje. Ze hadden genoeg om van te leven en aan de manier waarop Eva praat kan ik opmaken dat ze erg gelukkig was. Over Finn krijg ik niet veel te horen, maar ze vertelt me uitgebreide anekdotes over haar gasten in het pension.
Halverwege het gesprek hadden we ons verplaatst naar de bank en daar zitten we nu. Ik zit onderuitgezakt aan de ene kant, mijn arm op de rugleuning. Eva zit aan de andere kant. Haar benen heeft ze over elkaar heen geslagen en in haar rechterhand houdt ze haar glas wijn vast waar ze zo nu en dan een slokje van neemt.
"Zal ik je nog een keer bij schenken?" Ik houd de fles wijn uitnodigend omhoog.
Ze zet haar lege wijnglas resoluut op tafel en draait haar hoofd mijn kant op. Haar blik is onderzoekend. Dan breekt er een lach door op haar gezicht. "Probeer je me dronken te voeren of zo?"
Haar groene ogen doorboren de mijne. Ik wend mijn blik af en grijns terwijl ik mezelf nog een keer bij schenk.
"Dan niet." Nonchalant haal ik mijn schouders op. Als ik weer naar haar kijk glimlacht ze naar me. Ik schuif wat dichter naar haar toe waardoor mijn arm nu op de rugleuning boven haar ligt.
"Floris Wolfs, wat je ook van plan bent, het gaat je niet lukken."
Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ze kijkt me aan met dat eigenwijze hoofd van d'r en ze is zo aantrekkelijk. Ik schuif nog dichter naar haar toe en sla mijn arm om haar schouder.
Ze duwt zacht tegen m'n borst. "Volgens mij is er nog genoeg ruimte aan die kant van de bank."
Ik leun naar haar toe. "O, ja?"
Ze knikt en gaat verzitten. Ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk in deze situatie.
Ik trek me er niks van aan en trek haar dichter naar me toe. Ze wiebelt zich meteen weer uit mijn greep en deinst een beetje terug.
"Eef," zeg ik.
Mijn keel brandt van verlangen. Of komt het door de alcohol? Doet er niet toe. Het enige wat telt is zij. Ze is nu zo dichtbij. Ik wil haar. Er is niets wat ik liever wil dan haar.
Ik pak haar kin zachtjes vast en draai haar hoofd mijn kant op.
"Eva," herhaal ik haar naam.
Een mooie vrouw. Een mooie naam. Ik zeg het opnieuw en proef de letters op mijn lippen.
Ze schudt haar hoofd zachtjes. "Oh nee, Flo..."
Niet overtuigend genoeg, besluit ik, dus kan ik niet anders:
Ik kus haar.

A/N: Hier is jullie Flevaaa. You're welcome. Ik kan jullie verklappen dat het volgende hoofdstuk nog meer Fleva bevat, maar helaas moeten jullie daar nog even op wachten. Morgen ga ik namelijk een weekje weg en ik heb daar geen internet en geen tijd om nieuwe deeltjes te uploaden. Het spijt meee. Volgende week ben ik er weer xxx