Gekwetst (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 2 'Belemmering'

Eva's POV

"Kennen jullie elkaar?" Meneer Verhoeven, mijn nieuwe baas, kijkt verbaasd van mij naar Wolfs en weer terug.
Hij is niet de enige die verbaasd is. Wolfs staart me vol ongeloof aan en ik kan mijn blik niet losmaken van de zijne. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Van alle mensen, waarom moet ik uitgerekend hém hier tegenkomen? Op dit moment is hij wel de laatste persoon die ik graag zou willen zien. Dit kan toch niet? Hoe ontzettend klein is de kans dat hij ook in Arnhem werkt? Het lijkt wel een of andere zieke grap. Ik wil deze man niet zien, het liefst nooit meer, laat staan met hem samenwerken. Ik wil niet opnieuw geconfronteerd worden met alles wat ik heb geprobeerd te vergeten de afgelopen jaren. 
"Nou?" vraagt meneer Verhoeven ongeduldig. 
"We...uh..." stamel ik. 
"Ja, we kennen elkaar," zegt Wolfs die zijn blik van de mijne losmaakt en langs me heen meneer Verhoeven aankijkt, "Uit Maastricht." Snel draai ik me om richting het bureau zodat ik Wolfs niet meer kan zien.
"Oh ja, dat is waar ook," zegt Verhoeven. "Jij hebt natuurlijk een tijdje in Maastricht gewoond en gewerkt. Ik hoop dat dit geen belemmering is voor jullie samenwerking?" Hij kijkt ons een voor een doordringend aan.
"Nee, natuurlijk niet, meneer," antwoordt Wolfs voordat Verhoevens vraag überhaupt tot mij is doorgedrongen. 
Zijn blik blijft bij mij steken. "Van Dongen?" Ik kan nog steeds geen woord uitbrengen, dus schud ik maar langzaam mijn hoofd. Shit, waarom doe ik dat nu? Natuurlijk belemmert dat me wel. 
"Mooizo," zegt Verhoeven. "Ik heb namelijk meteen al een melding voor jullie. Er is een lijk gevonden in de Rijn. Kunnen jullie daarheen?" 
"Natuurlijk." 
Ik zeg niks, maar knik enkel en loop als verdoofd achter Wolfs aan het kantoor uit. Ik voel een stekende hoofdpijn opkomen bij m'n slaap. Wat moet ik nu? Ik weet niet of ik dit wel aan kan. Na 5 jaar doet het nog steeds pijn en na mijn ontdekking van vorig jaar is dat alleen nog maar erger geworden. Het is sowieso onmogelijk dat wij ooit weer goed functionerende partners gaan worden. Aan het einde van de dag ga ik meteen naar Verhoeven om om een andere partner te vragen.
"Eva? Kom je nog?" Hoor ik Wolfs roepen. Ik stap bij hem in de auto. Eén dag Eva, spreek ik mezelf toe. Hou het één dagje vol en daarna hoef je hem gewoon niet meer of in ieder geval nauwelijks meer te zien. Je kunt dit Eva van Dongen. Één dagje maar.

A/N: Sorry, de eerste 5 hoofdstukken zullen niet zo heel lang zijn! Daarna worden ze langer en (hopelijk) ook beter :) Ik zal proberen om elke dag wat te posten, want ik heb al best wat vooruit geschreven, maar ik weet niet zeker of dat gaat lukken...