Gekwetst (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 8 'Onverantwoord'

Floris' POV

Als ik op het bureau aankom heb ik nog steeds knallende koppijn. Ik baal dat ik me gister zo heb laten gaan. Het is al een tijdje geleden sinds ik een kater heb gehad...
Ik loop de kantoortuin in waar ik Eva en Laura tegenkom.
"Ik weet het niet..." zegt Eva. "Dat is gewoon niet echt m'n ding. Bovendien ken ik nog bijna niemand hier..."
"Daarom moet je juist komen!" Roept Laura enthousiast. "Dan leer je een beetje nieuwe mensen kennen. Het wordt vast super gezellig!"
Laura Harmsen is onze collega en Michel's partner. Ze is 34 jaar oud, al 10 jaar getrouwd en heeft samen met haar man twee schattige dochtertjes. Haar bruine haar is lang en krullend en haar ogen zijn blauw. Ze is een mooie vrouw met een sterke persoonlijkheid. Nik en ik werkten vaak met Michel en haar samen. Met z'n vieren hebben we een heleboel zaken opgelost.
Ik denk dat Laura het erg goed zal kunnen vinden met Eva. Natuurlijk mist zij Nik ook nog, maar waarschijnlijk vindt ze het ook wel fijn dat we nu wat extra oestrogeen in ons team hebben.
"Hé, Floris!" roept Laura die me opeens in het oog krijgt. "Kom je ook vrijdag?"
"Waarheen?"
"Personeelsfeestje. Gewoon hier op het politiebureau en helemaal gratis. Nouja, de drank is natuurlijk niet gratis." Ze lacht kort. "En het duurt ook niet te lang natuurlijk, de meesten moeten namelijk de volgende dag weer gewoon werken. Maar ik weet dat jij daar sowieso geen problemen mee hebt hè?" Ze stompt me vriendschappelijk tegen m'n bovenarm. "Erg laat geworden gisteravond?" Ik haal m'n schouders op.
"Floris, Michel heeft me allang ingelicht over gisteravond. Is er iets?" Ik haal m'n schouders weer op en loop naar m'n bureau. Laura komt naast me zitten en legt een hand op m'n bovenbeen.
"Het was Nik zeker, hè?" fluistert ze. Ik knik maar, want ik heb geen zin om haar de waarheid te vertellen.
"Het is vast lastig nu je een nieuwe partner hebt, maar je komt er wel overheen. Eva lijkt me erg aardig. En als er iets is kan je altijd met me praten hè?"
"Bedankt, Laura."
"Geen dank, Floris." Ze glimlacht naar me. "Kom je nou vrijdag? Eva komt ook." Ze knipoogt. Ik kijk snel naar Eva, maar die zit geconcentreerd op haar computer en heeft niks gehoord.
"Michel heeft je toch niet verteld over... je weet wel?" fluister ik. Ze lacht hard waardoor Eva wel opkijkt. Onze blikken kruisen elkaar en ze trekt haar wenkbrauwen op waarna ze haar aandacht weer op de computer richt.
"Ik zal het tegen niemand vertellen hoor," zegt Laura.
"Al helemaal niet tegen Eva!" sis ik. Als Eva erachter komt dat onze collega's door mij weten dat we een one-night stand hebben gehad, wordt ze woest.
Dan hoor ik de stem van Verhoeven achter ons.
"Zo schiet het al een beetje op met die zaak van jullie?"
Laura staat op en loopt snel naar haar eigen bureau.
"Niet echt. Er zijn gewoon nauwelijks aanwijzingen," antwoord ik.
"Beter zoeken dan," bromt Verhoeven. "Ik heb toevallig een vrouw in de wachtkamer zitten voor jullie die de vermissing van haar dochter wil doorgeven. Ze is 16 jaar en sinds maandagavond vermist. Ze wonen in het dorp vlakbij de schuur. Misschien heeft ze wel iets te maken met jullie zaak..."
"Oké, we zullen haar ondervragen," antwoord ik.
"Van Dongen!" roept Verhoeven en hij wenkt haar. "Ga met Wolfs even de vermissing van een meisje vastleggen"
"Waarom? We hebben toch al een zaak?" Eva kijkt ons vragend aan.
"Dit heeft mogelijk iets te maken met onze zaak," zeg ik terwijl ik al richting de wachtkamer loop. Eva staat op en loopt snel achter me aan.
"Wat heb jij gedaan gisteravond?" vraagt ze.
"Hoezo?"
"Gewoon."
"Waar slaat dat nou weer op?"
"Nou, als m'n partner met een kater op z'n werk verschijnt mag ik toch best vragen waar hij uithing die avond ervoor?" zegt Eva nogal geïrriteerd.
"Ik ben gewoon wat gaan drinken gisteravond en ik heb helemaal geen kater."
"Tss. Het zal wel." Ze kijkt me aan vol afgunst. "Zo kan ik toch niet met je werken?!"
"Hoezo? Vind je soms dat ik niet goed functioneer op dit moment?" Ik stop met lopen en draai me om naar haar.
"Dat is toch niet verantwoord? Op je werk verschijnen met een kater?" Eva staat nu ook stil en slaat haar armen over elkaar. Boos kijkt ze me aan.
"Had je liever gewild dat ik thuis was gebleven dan?" vraag ik. "Nee, dat was vast erg professioneel geweest!"
"Je had gewoon niet zoveel moeten drinken in de eerste plaats! Waarom deed je dat überhaupt?"
Ik weet even niks te zeggen. Ze hoeft niet te weten dat het door haar komt. Eva trekt haar wenkbrauwen op en kijkt me vol ongeduld aan.
"Nou?"
Ik schud mijn hoofd en loop weer door, maar Eva's woorden doen me meteen weer stil staan.
"Ja, Floris, loop maar weer weg van me. Daar ben je goed in."
Woedend draai ik me om.
"Moet jij nodig zeggen! Jij bent degene die altijd weg loopt voor haar problemen, Eva van Dongen!"
Ik zet twee grote stappen in haar richting waardoor we nu opeens heel dicht bij elkaar staan. Ik staar kwaad in haar ogen, maar ze went haar blik af.
"Spreek me tegen het me als ik het fout heb hoor," zeg ik venijnig.
Ze kijkt me nog steeds niet aan als ze met tranen in haar ogen zegt: "Je bent een klootzak, Floris Wolfs, altijd al geweest." Waarna ze me aan de kant duwt en langs me heen richting de wachtkamer loopt.
Een beetje verbouwereerd blijf ik achter. Waarom moet die vrouw nou altijd zo verdomd ingewikkeld doen? Ik snap echt niet hoe het kan dat elk gesprek tussen ons uitloopt op een ruzie.

A/N:
Dit deeltje is speciaal voor @flevafan, omdat ze zo goed bezig is hahaha ;)

Sorry dat ik twee dagen niet heb geüpdatet! Ik was druk en had ook nogal wat twijfels over dit verhaal, maar omdat ik er toch wel veel positieve reacties op krijg is hier het volgende deeltje voor jullie!