Gekwetst (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 5 'Eigenwijs'

Floris' POV

De volgende morgen ben ik al vroeg op kantoor. Eva is er ook al. Gelukkig heeft Verhoeven weer een zaak voor ons. Net buiten Arnhem is een hooischuur afgebrand. Tussen al het puin en de as zijn menselijke resten gevonden en wij moeten gaan uitzoeken wie dat is, hoe hij of zij dood is gegaan en waarom de schuur is afgebrand. Dit wordt een lastige zaak, want doordat het slachtoffer bijna helemaal verbrand is, is het waarschijnlijk heel lastig om erachter te komen wie het is. Ook heeft de brand waarschijnlijk alle sporen uitgewist en is het dus moeilijk te zeggen of de brand met opzet was aangestoken of dat het gewoon een ongelukje was. De kans is natuurlijk erg groot dat de brand aangestoken was om sporen uit te wissen van bijvoorbeeld een moord, maar dat bewijzen wordt natuurlijk erg lastig. Ik hoop dat we wat aanknopingspunten kunnen vinden.

In de auto kijk ik weer opzij naar Eva. Ik moet toegeven dat ze nog steeds erg aantrekkelijk is. Haar uiterlijk is nauwelijks veranderd de afgelopen 5 jaar. Toch merk ik wel dat ze veel veranderd is qua innerlijk. Ik weet alleen niet precies waarin, want ze mijdt me nog steeds zoveel mogelijk.
Ik had gister haar gesprek met Verhoeven gehoord en weet dat ze van partner wil ruilen. Ze heeft me dus nog steeds niet vergeven, terwijl het toch echt haar eigen keuze was om met Frank te trouwen verdomme. Echt iets voor Eva om nog steeds boos op me te zijn, omdat ik weg was gegaan. Terwijl zíj degene was die ging trouwen, nog geen maand nadat we het bed hadden gedeeld.
"Waarom ben je naar Arnhem verhuisd?" Vraag ik haar. Ze reageert niet.
"Voor Frank?" Ze draait zich pijlsnel om en kijkt me geshockt aan. Ik zie aan haar gezicht dat ze zich realiseert dat ze te veel emotie laat zien en meteen trekt er een pokerface over haar gezicht en draait ze zich om om weer naar buiten te kijken.
"Nee, niet voor Frank," zegt ze koel.
"Waarom dan wel?" Kan ik het niet laten om door te vragen. "Ik kan me niet voorstellen dat Frank de Ponti zomaar zou verlaten. Of liep het soms niet lekker?"
"Nee, jij kunt het je helemaal niet voorstellen. Je hebt geen idee, dus houd er gewoon over op." snauwt Eva.
"Kom op zeg, Eva, je kunt toch wel gewoon vertellen waarom je hierheen verhuisd bent?" Ze geeft geen antwoord en het is een tijdje stil in de auto. Ik zucht geïrriteerd, Eva kan zo eigenwijs zijn. Ik besluit om maar over te gaan naar een ietwat luchtiger onderwerp:
"Waar wonen jullie? Welke wijk?"
Eva kijkt me woedend aan, "Kun je me nou niet gewoon met rust laten?" roept ze boos. "Als je het echt zo graag wilt weten: ik ben alleen gekomen, oké? Het was mijn eigen keuze. En kan je er nu alsjeblieft over ophouden?" Voor ik kan antwoorden draait ze zich weer om. De rest van de rit naar de schuur is het stil in de auto. In mijn hoofd is het echter alles behalve stil. Ik kan mijn gedachtes niet stoppen na alles wat ze heeft gezegd.
Is het uit met Frank? Waarschijnlijk wel, anders was ze niet alleen gekomen en zou ze niet zo overstuur raken elke keer als ik zijn naam zeg. Ik had haar nog zo gewaarschuwd van tevoren: ze zou niet gelukkig worden met Frank. Ze had voor mij moeten kiezen, maar ze was koppig zoals altijd.
En nu is het te laat.
Opeens bedenk ik me iets: zou ze uitgezocht hebben dat ik in Arnhem woon en daarom ook hierheen gekomen zijn? Zou ze zich gerealiseerd hebben dat ze nog steeds om me geeft?
Maar waarom doet ze dan zo afstandelijk? Het lijkt niet echt alsof ze het weer goed wil maken met me.

Hoe dan ook het maakte niet uit. Ik was allang klaar met Eva van Dongen. Ze had haar kansen gehad en verspild.

A/N: Hmm. Waarom denken jullie dat Eva is verhuisd naar Arnhem? En wat vinden jullie van het verhaal tot nu toe? Tips om m'n verhaal of schrijfstijl te verbeteren zijn altijd welkom xxx