Gekwetst (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 17

Floris' POV

Als we terugkomen op het bureau ga ik meteen achter mijn computer zitten om het dossier van onze zaak uit te typen. Ik zie dat Eva een beetje aan het lummelen is. Ze doet niet echt iets.
"Eva?" Vraag ik haar dus.
"Ja?"
"Is er iets?"
"Wat zou er moeten zijn?"
"Waarom doe je niks?"
Een beetje betrapt kijkt ze op. "Ehm... Kun je me even bijpraten over de zaak? Ik eh... was er niet echt helemaal bij vanochtend..."
Ik probeer m'n lach in te houden. Ik had vanochtend al zo'n vermoeden dat ze niks meekreeg van wat de meisjes ons hadden verteld.
"Wat gek zeg," grinnik ik.
Ze zendt me een dodelijke blik en ik glimlach. "Ik typ even dit af, dan zal ik je inlichten, oké?"
Ze knikt.
Ik kan nog steeds niet geloven dat ze echt dacht dat ik misbruik van haar had gemaakt. Natuurlijk weet ik wel dat onze relatie niet zo goed meer is als vroeger, maar ik had niet verwacht dat ze me niet meer vertrouwde. Die realisatie doet pijn. Ik heb nog steeds zo'n spijt dat ik haar had verlaten toen ze met Frank trouwde. Maar ik kon het gewoon niet aanzien.
Nu ik haar eindelijk weer zie besef ik pas hoeveel ik stuk heb gemaakt. Ik heb haar zo gemist, maar ze is niet meer hetzelfde. Ze is veranderd. Wij zijn veranderd. De goede band die we hadden is weg, maar toch voel ik diep van binnen nog iets en ik denk dat zij het ook voelt. Er is gewoon iets tussen ons. Alleen ben ik bang dat Eva zo koppig blijft en het nooit zal erkennen.
Misschien had ze beter gewoon in Maastricht moeten blijven. Dat was voor ons beiden beter geweest. Maar zij kon natuurlijk ook niet weten dat ik in Arnhem werkte en ik snap het ook wel dat ze weg wilde uit Maastricht.
Ik zucht hardop en Eva kijkt me onderzoekend aan. Haar mooie, groene ogen glijden over m'n gezicht en ik probeer haar blik te vangen, maar ze wendt zich snel weer af.
Ze is zo mooi.
Ik kan het niet blijven ontkennen.
Ik heb gevoelens voor Eva van Dongen.
Alweer.
Nee, nog steeds.
Maar zij zal waarschijnlijk altijd blijven ontkennen dat die gevoelens wederzijds zijn.
Daarom neem ik een besluit: Ik ga het nog één keer proberen. Nog één laatste keer zal ik proberen haar voor me te winnen. Als het niet lukt, ga ik weg en laat ik haar met rust.
Ik hoop zo dat het gaat lukken dit keer.

"Wolfs?" Klinkt haar stem. "Ben je al bijna klaar?"
Ik knik en begin te vertellen.
"Het lichaam dat we hadden gevonden bij die schuur is van Maartje de Graaf."
"Jaja, dat had ik nog wel meegekregen. Ik weet alleen niet meer wat die twee vriendinnen die we in Maartje's huis vonden nou gedaan hebben," zegt ze.
"Sofie Brouwer en Myrthe Molenaar," zeg ik.
"Ja, die ja. Hebben ze allebei verteld wat er is gebeurd?"
"Myrthe, dat blonde meisje dat non-stop huilde, zij bekende vanochtend vroeg al. Ze vertelde dat Sofie en zij afgelopen maandag wat eerder afgesproken hadden samen met Maartje. Sofie was boos op Maartje, omdat Maartje met haar vriend had gezoend. Om wraak te nemen leek het haar wel 'grappig' om Maartje vast te binden aan een paal in de hooischuur en haar eens goed de waarheid te vertellen," vertel ik en bij het woord grappig maak ik met mijn vingers aanhalingstekens in de lucht. Eva rolt met haar ogen en denkt overduidelijk hetzelfde als ik.
"Myrthe wilde eigenlijk niet meedoen, maar Sofie was haar beste vriendin en ze dacht dat het geen kwaad kon. Voordat de andere twee vriendinnen zouden komen zouden ze haar gewoon weer losmaken en het haar vergeven. Alleen ging het niet zoals gepland...
Op een gegeven moment zag ze vuur aan de andere kant van de schuur. Snel renden zij en Sofie erheen om te proberen om het vuur te doven, maar het lukte niet. Opeens was het vuur overal. Door al het hooi en het hout verspreidde het zich heel snel. De meisjes raakten in paniek en renden zo snel mogelijk de schuur uit om zichzelf te redden. Eenmaal buiten hoorden ze Maartje opeens gillen aan de andere kant van de schuur. Ze renden om de schuur heen, maar ze zagen Maartje niet meer door de rook en konden niet meer bij haar komen door het vuur. Sofie belde anoniem 112 en daarna had ze tegen Myrthe gezegd dat ze weg moesten gaan, want anders zouden ze denken dat ze de brand expres hadden aangestoken. Myrthe durfde niet naar huis en is toen naar Maartje's huis gegaan, omdat ze wist dat daar niemand thuis was. De volgende dag kwam Sofie daar ook. Ze had geen idee hoe er opeens vuur kon zijn. Het enige wat ze kon bedenken is dat Sofie of zijzelf een sigaret niet goed had uitgetrapt, waardoor die door brandde."

Eva's POV

Met brandende ogen luister ik naar zijn verhaal en ik voel me zo schuldig dat ik vanochtend niet geluisterd had naar die meisjes. Wat zouden ze zich verschrikkelijk voelen. Niks kunnen doen terwijl je hoort hoe je vriendin levend verbrand wordt. Helemaal omdat ze weten dat het hun eigen schuld is.
Wat ben ik toch weer een egoïst. Ik denk ook alleen maar aan mezelf.
Wolfs vertelt nog wat details en dingen over de bekentenis van Sofie en ik hoor het met een gevoel van afschuw aan.
Als hij klaar is met zijn verhaal help ik hem het verslag af te maken, waarna ik het naar Verhoeven breng. Verhoeven complimenteert me over het feit dat Wolfs en ik deze zaak zo goed hebben opgelost en ik schaam me, omdat Wolfs het laatste deel vooral zelf heeft moeten doen.
Ook vraagt hij me wat ik van mijn eerste werkweek vond en ik antwoord braaf dat alles goed ging.
Daarna zegt hij me dat Wolfs en ik alvast naar huis mogen en dat ik morgen vrij ben, maar dat ik wel bereikbaar moet zijn voor het geval er een belangrijke zaak is.
Ik bedank hem waarna ik terugloop naar m'n bureau, waar ik Wolfs aantref.
"We zijn klaar voor vandaag," zeg ik. "En morgen ook vrij."
Hij draait zich naar me toe en glimlacht.
"Een vrije dag? Dat is lang geleden! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen bij Verhoeven?"
Ik haal m'n schouders op. "Weet ik niet, maar het kan wel zijn dat we nog opgeroepen worden."
Wolfs knikt. "Heb je misschien zin om morgen iets leuks te doen in Arnhem?"
"Ik weet het niet. Ik moet nog veel doen in huis eigenlijk," geef ik toe. Deze week was ik vooral bezig geweest met werken. Voor m'n huis opknappen was nog niet echt veel tijd geweest.
"Ik kan je toch helpen? En dan gaan we daarna uit eten ofzoiets."
Ik twijfel even. Ik had eigenlijk gezegd dat ik zijn hulp niet wilde, maar stiekem zou het toch wel handig zijn.
"Oké dan," stem ik in met zijn plan. Het zou geen kwaad kunnen als hij me alleen zou helpen toch?

A/N: Heeey allemaal!
Ten eerste: Sorry voor dit extreem saaie deeltje, maar ik beloof dat jullie het volgende deeltje heeeel leuk gaan vinden!

Ten tweede: Sorry dat ik al even niet gepost heb, maar ik heb het echt superdruk. Volgende week heb ik een proefwerkweek en de week daarna komt er een vriendin van me uit het buitenland die ik nog maar twee keer eerder in Real Life heb gezien, dus de aankomende tijd heb ik niet echt veel tijd om te schrijven en ik loop nu ook nog maar 2 deeltjes voor met dit verhaal...
Ook heb ik nog inspiratie voor andere verhalen en dat wil ik ook allemaal opschrijven voor ik het vergeet.
Morgen post ik sowieso nog een deeltje en daarna misschien een tijdje niet. Ik wil namelijk eerst weer een beetje vooruit schrijven voordat ik weer update, voor het geval ik verder terug in het verhaal dingen wil veranderen.
Maar maak je geen zorgen, ik zal mijn best doen om zo snel mogelijk weer verder te gaan met dit verhaal!

Nogmaals heel erg bedankt iedereen die dit leest!

Xxxx