Gekwetst (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 3 'Vragen'

Floris' POV

We zitten in de auto op weg naar de plaats delict. Eva zit naast me op de bijrijders stoel en ze staart uit het raam. Ze heeft nog geen woord tegen me gezegd. Ik kan niet geloven dat uitgerekend zij mijn nieuwe partner wordt. We waren zo'n goed team in Maastricht, maar ik denk niet dat dat ons nu weer lukt. Ik ben eigenlijk nog steeds best wel boos op haar. Ze heeft me pijn gedaan en dat gevoel gaat niet zomaar weg. Ik ben niet van plan om te doen alsof er niks gebeurd is. Toch ben ik ook wel heel nieuwsgierig naar haar. Wat zou er allemaal met haar gebeurd zijn de afgelopen 5 jaar? Ik heb haar al zo lang niet gezien. Waarom is ze in vredesnaam naar Arnhem verhuisd? Woont ze hier nu samen met Frank? Zouden ze kinderen hebben? Maar waarom zouden ze verhuizen naar Arnhem? Frank zou de Ponti toch nooit verlaten? Wilde hij misschien een restaurant beginnen in Arnhem? Waarom heeft Eva de afgelopen jaren niet meer bij de recherche gewerkt en doet ze dat nu opeens weer wel? Misschien had ze ontslag genomen om voor haar kinderen te zorgen. Nu waren de kinderen oud genoeg en gingen ze naar school, dus kon ze weer aan het werk. De beelden die zich vormen in mijn hoofd van Frank, Eva en hun kinderen, doen zeer. Dit was precies de reden waarom ik naar Arnhem verhuisde. Ik wilde niet toekijken hoe Frank en Eva gelukkig getrouwd zouden zijn. Hoe ze kinderen zouden krijgen, een leven zouden opbouwen met z'n tweetjes. Maar nu Eva opeens hier is wil ik het toch weten. Ik kan het niet verdragen om het niet te weten nu ze zomaar naast me zit. Eva heeft echter nog geen woord tegen me gezegd.
Ik kijk opzij. Eva kijkt uit het raam.
"Eva?"
Ze draait zich langzaam naar me toe. "Hoe is het met je?"
Ze trekt haar wenkbrauwen op en wendt haar blik af.
"Eva..." Ik zoek naar de juiste woorden in mijn hoofd. "Ik meen het. Hoe gaat het?"
Als ze me weer aankijkt spuwen haar ogen vuur. "Het gaat prima," zegt ze. Ze glimlacht, maar het is duidelijk niet gemeend. Zelfs als ik haar niet zo goed had gekend had ik wel kunnen raden dat ze boos is. Ook kan ik zien dat het helemaal niet prima gaat. Ze ziet er moe en somber uit. Zou het niet meer zo goed gaan tussen Frank en haar?
Stop Floris, spreek ik mezelf toe. Ik moet echt stoppen met speculeren over haar huwelijk. Het gaat me natuurlijk helemaal niks aan. Maar ik heb haar zo lang niet gezien en er spoken zoveel vragen door m'n hoofd. Ik ben oprecht benieuwd naar hoe het met haar gaat.

We komen aan op de plaats delict. Het lijk ligt al op de kade en we lopen er samen heen. Het forensisch team heeft zich er overheen gebogen.
"Om wie gaat het?" vraag ik aan één van hen.
"Timo Verbeek, 33 jaar oud."
"Een springer?"
"Nou, dat lijkt er niet op. Kijk maar, hij heeft verse blauwe plekken en sneeën en de ruggen van zijn handen zijn stuk."
"Een gevecht vlak voordat hij overleed?" oppert Eva.
"Ja, daar lijkt het wel op," antwoordt de Forensisch specialist.
"Interessant," zeg ik en ik draai me naar Eva toe. "Eerst maar eens de familie inlichten?" Ze knikt en samen lopen we terug naar de auto.

A/N: Sorry voor dit hoofdstuk, het is nogal kut... Vanavond waarschijnlijk deel 4 :)