But when my dad asks..

1.

Daar sta ik dan.  Een collega van mijn vader heeft me zojuist afgezet voor een groot gebouw, mijn nieuwe thuis. Alsof het nog niet erg genoeg is dat ik mijn moeder verloren heb, moet ik ook nog eens verhuizen naar een kostschool. Kan het nog erger? Ik sta dus voor mijn nieuwe 'huis'. Naast me staan 4 grote koffers (4 koffers is nogsteeds veel te weinig! Ik bedoel, ik ga er wonen. Mijn schoenen alleen al passen niet in 4 koffers, maar meer mocht niet van mijn vader) en er hangt een gitaartas op mijn rug. Ik bekijk het reusachtige gebouw. Voor het gebouw staan allemaal mensen, tieners.  Ik rond en zie een groepje jongens staan. Ze kijken mijn kant op. Ach ja, waarom ook niet. Ik wenk ze. Een beetje hulp zou best fijn zijn.  Ik zie dat je jongens elkaar aankijken en daarna weer naar mij. Een jongen begint naar me toe te lopen en al snel volgt de rest.

Ik glimlach. "Hey, ik ben April." Zeg ik. De jongens stellen zichzelf ook voor. Finn, Jack, Tom en Siem. "Zouden jullie me alsjeblieft kunnen helpen met mijn koffers. Ik weet de weg niet en het is teveel." Zeg ik haast smeekend. De jongens kijken opnieuw elkaar aan en knikken dan. "Waar moet je heen?" Ik vlieg een van de jongens om de hals. "Dankjedankjedankje." De jongens schieten in de lach. "Ey chill." Zegt de jongen die ik omarmt heb. Ik laat hem los. "De receptie." Mompel ik. Ze knikken. Ze pakken mijn koffers op en dan beginnen we te lopen.

De vrouw bij de receptie kijkt me nors aan. "Naam." "April James." De vrouw legt een dun boekje op de balie, daarop wat losse blaadjes en als laatste, een sleutel." "D17." Zegt ze. Ik frons. "Dat is je kamer." Zegt de jongen die zich als het goed is Finn noemt.

Finn is een grote gespierde man. Ja, je kunt hem wel een man noemen. Hij heeft een mooi gezicht. Brede kaaklijn die versierd is met stoppeltjes. De stoppeltjes maken hem volwassen. Hij is zo'n jongen die zo in een film kan spelen en waar dan alle meisjes om zwijmelen.

Ik loop met het groepje jongens door de gang. Ze hebben me net uitgelegd waarom ik in de D-vleugel een kamer heb. Ik ben namenlijk een 'dame'. Jongens en meisjes worden gesplitst. Waarom is voor iedereen een vraag.

We, de jongens en ik, komen bij kamer D17 aan. "Hier is het dan." Zegt een van de jongens, volgens mij was dat Siem. Ik knik en steek de sleutel in het slot.

Hey guys. Dit is hoofdstuk 1! Jaja. Het is saai. Eerste hoodstuk en misschien het tweede worden saai maar verder hopelijk niet. Ik hoop dat jullie het leuk (gaan) vinden, en alvast veel lees plezier!