But when my dad asks..

Hoofdstuk 24

Ten eerste wil ik me even verontschuldigen dat het zo belachelijk lang geduurd heeft voor een nieuw hoofdstuk. Momenteel woon ik dus in Parijs en ik had verwacht dat ik het minder druk zou hebben. Maar op een of andere manier wilde mensen bevriend met me zijn en ben ik daadwerkelijk dus iedere dag in Parijs te vinden. Ik vind het echt fantastisch hier, maar voor dit verhaal kwamen jullie niet! Ik ben weer terug, of dat hoop ik tenminste. Ik wil wel even mededelen dat ik op dit moment veel moeite heb met dit verhaal. Ik heb weinig inspiratie. Ik was van plan een deel 2 te maken, maar ik denk dat ik dat uitstel totdat ik meer inspiratie heb. Ik wil namelijk niet dat het een verhaal wordt wat net zo langzaam update als deze.

Lets start!

Voorheen.                                                                                                                                                          "Blake.." Blake was mijn beste vriend, voordat ik hierheen verhuisde. "Maar, waarom? Wat heb ik ooit fout gedaan?" "Bij de verkeerde vader geboren worden. Door jóu vader is mijn moeder dood en mijn vader weet ik niet waar in welke gevangenis. Ik wil wraak op hoe hij mijn familie uit elkaar gerukt heeft. De enige manier om dat te doen, is zijn familie uit elkaar rukken." Ik richt mijn pistool op Blake. "Ach meisje, alsof je durft te schieten. "Ja, inderdaad. Alsof ik dat durf."  

New.                                                                                                                                                                                Nadat ik de trekker overhaalde ging alles snel. De collega's van mijn vader grepen in. Een paar gingen op Blake af en de rest zorgde ervoor dat de leraren en leerlingen veilig naar buiten werden geleid. Ik stond daar hulpeloos toe te kijken. Dit had ik nooit van Blake verwacht. Ik hield van die jongen, als vrienden dan. We deden zoveel samen, hij kwam super vaak bij ons over de vloer. Ik kon niet begrijpen dat hij dit had gedaan. Na een uur, denk ik, was de rust inmiddels een beetje terug gekeerd, maar ik had geen centimeter bewogen. Ik had iemand neergeschoten, die jarenlang mijn vriend is geweest. Uiteindelijk is Duke me opkomen halen. Hij bracht me naar mijn kamer, kleedde me uit, deed me een pyjama aan, haalde mijn make-up eraf, deed een vlecht in mijn haren en legde me in bed. Daarna kleedde hij zichzelf ook uit en kroop naast me. Van zijn bezigheid heb ik amper iets mee gekregen. Ik was al die tijd nog in trans. Gelukkig viel ik snel in een droomloze slaap, die had ik nodig. 

Inmiddels zijn we alweer een week verder. Blake heeft het schot, in zijn rechterschouder, overleefd. Het was nooit mijn bedoeling om hem te vermoorden, dus ik ben blij dat ik best recht kan schieten en daadwerkelijk zijn schouder raakte. De week is een beetje langs me heen gegaan. De school was totaal verward en in een rumoer. Niemand had het zien aankomen en iedereen was een beetje bang voor me. Mijn vriendengroep wilde niet begrijpen wat er allemaal was gebeurd en ze waren boos op me dat ik hun niet ingelicht had. Inmiddels zijn ze daar overheen en hebben ze me vergeven. Het plan zou mislukt zijn als ik het hun had verteld. Het had verkeerd kunnen terecht komen. Ik leef nog, maar het voelt niet helemaal zo. Ik volg mijn dagen en that's it. Ik heb slapeloze nachten en nachtmerries. Ondanks dat het niet mijn bedoeling was hem te vermoorden is het idee dat hij daar achter tralies zit, in de buurt van mijn vader, niet prettig. Ik wil mijn vader nu hier hebben, dicht bij me. Ik mis hem en ik ben te bang dat hem iets overkomt. 

Over een week is de rechtszaak tegen Blake. Ik moet erheen samen met Duke, pap en wat agenten die hier op de school hielpen. Ik hoop dat zijn straf hoog zal zijn, maar ik ben ook bang dat hij mij aanklaagt, wat een grote optie is aangezien ik hem heb neergeschoten. 

Vandaag ga ik met Lotte de stad in en vanavond houden we een meidenavondje. Ze vind dat ik dat nodig heb, na alle gebeurtenissen. Duke en ik zijn samen een weekendje weg aan het plannen. Ik heb het nodig dat mijn vrienden er voor me zijn. Ik wil ze bij me houden en ze kunnen beschermen, maar ik wil ook leuke nieuwe herinneringen maken. Die had ik te weinig met mijn moeder achteraf. Ik heb wel leuke herinneringen met haar, maar het kunnen er nooit genoeg zijn. Na alle gebeurtenissen ben ik er achter gekomen wat vriendschap en liefde betekend en dat je alle goede momenten moet koesteren. Het leven is kort en je moet er alles uithalen wat mogelijk is.

*niet nagekeken*

Dit is niet het einde, maar het einde komt eraan. Ik denk dat het nog maar een paar hoofdstukjes duurt. Ik weet wat komende hoofdstukken gaat gebeuren en ik wil het liefste snel door schrijven. Het is inmiddels vrijdagavond 23.10 en ik wil eigenlijk mijn verhaal vannacht afschrijven. 

Vote & comment is lieff!