Silent Voice ||BakuDeku||

ceann

Yorum okumak hoştur, güzeldir, eğlencelidir.

Acaba bu kitaba nerden, nasıl ulaştınız?

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

"...Ama İzuku diğer Afazi hastalarına göre daha üstün! Normalde çoğu hasta anlamakta zorluk çekiyor ama İzuku'm her şeyi anlayabiliyor!" Bayan İzuku, oğluna kollarını sarmış başına öpücük kondurmuştu.

Bayan Bakugou ağlamamak için zor durmuştu. İzuku'nun bu şekilde dünyaya gelmesini adaletsiz bulmuştu.

Katsuki ise düz bir şekilde İzuku'ya bakıyordu. Yüzünde göstermese de acımıştı ona. Sanırım ona karşı nazik davranmalıydı.

İzuku, şu ana kadar onun hastalığını öğrenen insanların acıyan bakışlarından bıkmıştı. Dudaklarını büzüp halıya bakmaya başladı.

Etrafı sessizlik korurken Bayan Bakugou bu sessizliği bozarak konuştu. "Pekii, nereden geldiniz buraya?"

.

İzuku'dan

Bize gelen yan komşumuzu uğurladıktan sonra annemle birlikte mutfağa geçtik. Annem hemen bulaşıkları yıkamaya başladı.

"İzuku, yeni arkadaşını sevdin mi?"

Başımı ona çevirip gülümseyerek başımla onayladım. "O  t-to-k  k-kava-l-lı kö-zü-kü-y-yor!" Annem gülümseyip bulaşıklara geri döndü.

"Umarım iyi anlaşırsınız." Aklıma gelen şeyle odama koşup defterimi ve kalemi aldım. Tekrar koşarak mutfağa giderken aynı zamanda deftere istediğim şeyi yazıyordum.

Annemin yanına gidip eteğinden çekiştirdim. Annemin bana döndüğü an defteri ona gösterdim. Kısa süre sonra gülümseyip konuştu.

"Pekala İzuku, sadece 1 saatliğine oyun oynayabilirsin."

...

Zil sesini duyunca annemi beklemeden koştum. Ama kapıyı açmaktan vazgeçtim. Annem gelince arkasına geçip kapıya baktım. Annem kapıyı açınca Bakugou-kun'u gördüm. Şaşkınlıkla ona bakmaya başladım.

"Katsuki-kun! Hoşgeldin! İçeriye geçmek ister misin?"

Bakugou gözlerini kaçırıp konuşmaya başladı. "Şey, Midoriya'yla... birlikte dışarı çıkabilir miyiz?" Söylediği şeyle gözlerimle birlikte ağzım şaşkınlıkla açıldı. Şu ana kadar pek yakın arkadaşım olmamıştı. Hiç arkadaşımlarımla birlikte dışarı çıkmamıştım.

Annem gülümseyip konuştu. "Ah, benim için sorun yok. İzuku?" Mutlu bir şekilde anneme dönüp başımı salladım. Bakugou'ya işaret parmağımı gösterip odama doğru koştum. Çantama defterimi ve kalemimi koyup sırtıma taktım. Lazım olacaktı.

Hızla tekrar kapıya doğru ilerledim. Annem eğilmiş Bakugou'yla konuşuyordu. "...Sana güveniyorum Bakugou-kun." Benim geldiğimi fark edince ayaklandı annem.

Eminim ki hastalığım hakkında konuşmuşlardı.

Ayakkabılarımı alıp giyinmeye başladım. Annem tekrar eğilip bana sarıldı. "Dikkatli ol tamam mı?" Başımı sallayıp gülümsedim.