"Yaraların tamamen iyileşecek..."
"İzuku, Tutuk Afazi hastası... Y-Yani, konuşmada çok fazla zorluklar çekiyor."
İzuku Midoriya, diğer çocuklardan eksi puanla gelmişti bu dünyaya...
!Yan ship!
"Y-ya-p-m-ma!" Kacchan'ın yan sınıf 1-3'teki bir çocuğu dövdüğünü gördüğüm an oraya koştum. Yerdeki çocuğun önüne geçip kollarımı açtım.
Neden böyle bir şey yapmıştım ki? Sonuç olarak Kacchan beni de dövecekti. Kollarımın titremesini önemsemeyerek konuşmaya çalıştım.
"Y-ya-p-ma." Kacchan'ın gözlerinden adete alevler çıkmaya başladı. "Ha? Boktan Deku! Ne hakla işime karışırsın?"
Korkuyla başımı eğdim. Kesinlikle sonum kötü olacaktı. "A-a-ma K-Ka-c-cha-an e-eğe-"
"Kapa çeneni! İki saat ne diyeceğini bekleyemem! Tch, dayak yemekten hoşlanıyorsun herhalde, Deku."
Gözlerimi kapatıp dişlerimi sıktım. "Oi! Ne oluyor orada?!" Beden eğitimi öğretmeninin sesini duyunca biraz rahatlamıştım. Gözlerimi yavaşça açıp sağa baktım. Gerçekten sinirli görünüyordu.
"Bakugou! Yine mi sen?!" Sensei Kacchan'ı azarlamaya başlayınca daha da sinirlendi. Ama sonuçta sensei'i dövemezdi.
🌸
O olaydan sonra sensei bizi sınıfa yolladı. Bana bir şey dememişti sadece iyi olup olmadığımı sordu.
"Seninle sonra görüşeceğiz." Sınıfa girerken Kaccahan sinirle konuştu. Ondan gerçekten korkuyordum. Hâlâ ve hâlâ anlayamıyorum ona ne olduğunu...
"Midoriya? Yine bir şey mi yaptı sana?" Denki-kun'un sorusunu başımı sağa sola 'hayır' anlamında sallayarak yanıtladım. Ama yapacaktı.
"Tch kendini bir şey sanıyor." Kaşlarını çatıp baktı. İkimiz de biliyorduk, ikimiz de ona bir şey yapamazdık. Hatta sadece ikimiz değil, sınıfın tamamı yapamazdı.
Önümde oturan Kacchan'a baktım. Benim aksime boyu uzmaya başlamıştı. Eskisinden hiçbir eser kalmamıştı desem yeridir. Dış görünüşü, davranışları...
Başımı sallayıp okuma kitabımı açıp okumaya başladım.
Bir şey canımı sıkıyordu. Ama neydi bilmiyorum.
🌸
"...Sayfa 56 ve 57'yi yapmayı unutmayın sakın!" Sensei bu sözleri söyledikten sonra çıktı. Çantamı toplayıp Denki'yi bekledim.
Birden kolumdan tutup çekilmem ile afalladım. Şaşkınlıkla o elin sahibine baktığımda Kacchan'ı gördüm.
"Oi! Ne yaptığını sanıyorsun?" Denki de bizi fark ettiğinde konuştu. Kacchan korkutucu gözleriyle ona baktı.
"Kapa çeneni sarı kafa." Alçak ama korkutucu ses tonuyla konuştuğunda Denki bir şey diyemedi. Elimi sorun yok anlamında salladığımda gözlerini devirdi Denki.
Kacchan beni sertçe çekiştirmeye devam edip okulun arka bahçesine getirdi. Sertçe duvara fırlattı. Ağzımdan bir inilti kaçtı.
Gözlerimi açıp baktım. Elleri her zamanki gibi cebindeydi. "K-Kac-cha-an?"
"Kendini ne sanıyorsun sen? Ha!" Birden bağımasıyla yerimden sıçradım. "Kendini kahraman sanıp öne atmalar falan?"
"B-be-n s-sa-d-"
"Kapa o çeneni!" Duvara yumruk atarak bağırdı. Birden bire neden bu kadar sinirlenmişti ki?
"Bana bak, bir daha benim olduğum yere yaklaşma, benimle sohbet etmeye çalışma! Beni iğrendiriyorsun."
Öylece kalmıştım. Gözlerim yanmaya başladı. Elini çekip arkasına döndü ve gitti. Bense sadece öyle kalmıştım. Onu iğrendiriyor muyum? Neyle? Nasıl?
Ne yaptım da? Gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamış. Başımı eğip ellerimi gözlerime koydum. Hem sinirle hem de üzüntüyle ağlıyordum.
"Midoriya!" Denki-kun'un sesini duyunca ona baktım. Bana doğru koşuyordu. "D-De-n-ki."
"Lanet Bakugou! Bir şey yaptı mı?"
Ah, doğru ilk defa bana vurmadan gitti. Ama büyük bir kırgınlık -biraz da sinir- bırakıp gitti.
"H-ha-y-yır!"
Neden, neden bu kadar üzüldüm ki buna? Başka biri olsaydı yine de üzülürdüm, ama Kacchan olunca neden bu kadar üzüldüm buna? Geçmişimiz yüzünden mi?
Kacchan benden nefret ediyor. Ama ben neden edemiyorum? Ben de ondan nefret etmek istiyorum! Ben de istiyorum! Neden olmuyor! Ben de mi sorun var?
Sinirle bağırdım.* Uzun uzun nefes alıp verdim sonra. Gözlerimi silip Denki-kun'a döndüm. Şaşkınlıkla bana bakıyordu.
"M-Midoriya..." Ah bağırdım. Bağırmıştım. "Midoriya! Senin sesin..!" Şaşkınlıkla ona baktım.
🌸
"Aslına bakarsanız bu bir gelişme sayılabilir. Evlat yaklaşık olarak ne kadar bağırdın?" Kalemi alıp yazdım. Doktor bağırdığımı duyunca konuşarak boğazımı yoramamam gerektiğini söyledi.
5 saniye sanırım
Gözlüklerini düzenleyip tekrar konuştu. "Düzenleyeyim, bu büyük bir gelişme. Evlat bir süre konuşma ses tellerini yorma." Annem mutlulukla dinliyordu doktoru.
"Az sonra seni kontrol edeceğiz tamam mı? Bayan Midoriya lütfen beni takip edin." Yerimizden doğrulup yürümeye başladık.
Bu iyi bir şey değil mi?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
. . . . . . . . .
*Hani ilk sezonda All Might onu eğitirken, böyle bağırmıştı ya onun gibi ehehe
