"My soul, body and even my heart is frozen. I'm cold as ice.
Killing, blood and torturing are the only things that I could do rightnow.
But then I saw them. The people who taught me how to love, how to be a human even if there's no human being futur...
Ik had ondertussen al mijn spullen bij elkaar geraapt. De ketting die ik in de flashback zag heb ik omgedaan. Ik keek op naar haar verschijning dat net als vuur begon te flakkerden. Ze leek bijna te verdwijnen en ik voelde de connectie minder worden. Een kille paarse gloed draaide om haar heen.
"Laat je schild vallen, Ashlynn. Onmiddelijk." Na die woorden verdween ze in een donkere wolk. Geschrokken dacht ik na over wat ze zei.
"Mam?"
Ik probeerde niet te paniekeren. Volgens mij zij ze zojuist iets over een schild die ik moest laten vallen. Haastig pakte ik mijn boek en las het stukje opnieuw. Ik nam alles in me op en ging in een kleermakerszit op de grond zitten.
"Het schild is ondoordringbaar tenzij de Necromancer het toestaat dat iemand door zijn/haar schild komt," mompelde ik tegen mezelf en legde het boek naast me. Ik pakte m'n tas en haalde m'n moeders oude boek eruit waar alle bezweringen in stonden. Ik maakte het open en legde het voor me neer.
M'n moeders verschijning stond er weer, dit keer in een oude groene jurk. Deze versie van haar verschijning leek veel zwakker dan die ene in een witte nachtjurk. Ze keek naar wat ik aan het doen was. Ze keek eerst niet begrijpend naar haar boek en naar mij tot dat ik de ketting uit m'n jaszak haalde.
Ze keek geschrokken en stond plots voor me. Dit keer leek ze anders. Ze straalde licht uit en dit keer zag je haar rimpels van bezorgdheid. Ze probeerde mij te waarschuwen.
"Ashlynn!" galmde het door m'n hoofd. Ze klonk veel duidelijker dan de vorige keer. Ze leek woedend te zijn en probeerde door gebaren mij iets duidelijk te maken, maar hoe meer ze bewoog hoe erger haar beeld vervaagde.
Haar mond bewoog ontelbare keren. Als ik haar hier wou houden dan moest ik haar door m'n schild laten. Adrenaline gierde door m'n lichaam. Nu begon ik me een beetje licht in m'n hoofd te voelen. Ga ik dit echt doen?
M'n hand trilde toen ik m'n ketting voor me hield. "Anne Catherine Amarantha. Hierbij vraag ik u hier zowel fysiek als mentaal aanwijzig te zijn. Anne Catherine Amaratha, u mag door mijn schild," zei ik hard op, daarna herhaalde ik het weer een paar keer en daarna nog een paar keer in m'n hoofd. Als een soort mantra. Ik zei het nog een keer met gesloten ogen.
Iets in me zei dat er iemand voor me stond. Ik voelde plots een enorme druk op m'n schouders. Er was niet één iemand die hier voor me stond. "Ashlynn Anastasia Amarantha!" hoorde ik m'n moeder plots. In haar stem hoorde ik angst en bezorgdheid. M'n ogen schoten meteen open en mijn adem stokte in mijn keel.
Plots zie ik duizenden verschijningen om me heen die levenloos rond doolde. Ze leken me eerst niet eens op te merken. M'n moeder hees me overeind. Ik keek haar geschrokken aan en voelde m'n hart kloppen als een gek.
"Mam, w-wat is er gebeurd," piepte ik bijna. Ik voelde de tranen al opkomen. M'n moeder aaide kalmerend over m'n rug. Verbaasd omdat ze kon aanraken keek ik op. "Yvonne, heeft dit gedaan. Ik wou je nog zo waarschuwen. Zij vroeg je om haar door je schild te laten. Als ik het was dan zou ik dat nooit vragen. Ik weet dat je er nog niet klaar voor bent en dat weet Yvonne blijkbaar ook. Ze wilt je gek maken, lieverd. Door haar heb je niet alleen mij door je schild gelaten, maar alle rond dwalende zielen. Je hebt hulp nodig van iemand die er ervaringen mee heeft, maar zorg er eerst voor dat je hier weg bent."
"Wie zijn die mensen?"
"Verloren zielen. Ashlynn, dat is de reden dat je nú ervoor moet zorgen dat je hier wegkomt. Ze zijn genadeloos. "
Ik keek haar ongelovig aan. "De familie Cullens zijn in gevaar. Pak je vaders ketting en doe het zo snel mogelijk om. Ik breng je wel naar de andere dimensie." "Dimensie, maar het was toch een tijdketting of zoiets?" vroeg ik terwijl ik haastig m'n tas doorzocht. "Eigenlijk noemt je vader het een Switcher. Je switch van dimensie en beland dan in de zelfde situatie maar dan een paar uurtjes of dagen terug, maar de situatie wordt veranderd als een heks ermee knoeit." "Ingewikkeld," mompelde ik en haalde m'n tas overhoop. "Ik heb het bij de Cullens. Ik ga het even halen." "Nee, daar hebben we niet genoeg tijd voor, Ashlynn. Pak mijn boek en blader naar de rode bladzijden.
"Sommeerspreuken." Stel je voor dat je je ketting in je hand ligt en lees de bezwering op." Ik volgde m'n moeders instructies op en deed wat ze zei.
"De Cullens dan?"
"Daar zorg ik wel voor."
Rosalie pov:
Ik streek over Renesmee's roodbruine krullen en keek naar bezorgt naar haar gezicht dat steeds meer begon te vervagen. "Is er dan echt niks dat we kunnen doen?" snauwde ik Valerie's richting op. "Het helpt heus niet als je gaat snauwen," mompelde ze. Ik stond op het punt om haar hoofd van haar romp te rukken toen ik boven iets hoorde rinkelen. Alle vijf spitste we onze oren. Valerie en ik stonden als eerst boven. Valerie trapte Ashley's kamer deur in en trok haar koffer vanonder haar bed. Geërgerd pakte ik de deur op en zette 'm aan de kant. "De volgende keer ruim je het zelf op," siste ik. Valerie negeerde me brak het koffertje open en pakte een doosje eruit. "Dat is toch Ashley's sieraden doosje?" vroeg Carlisle. We keken allemaal naar het rammelende doosje. Valerie maakte het open en meteen sprong een ketting uit de doos en vloog het raam uit, "Ga er achteraan," zei Valerie voor ze het raam uitsprong. Carlisle en Esme en Emmett volgde haar meteen. Ik gromde licht en ging er daarna ook achter aan. We volgden de ketting die vliegensvlug door het bos zoefde. Heel even was de ketting uit ons zicht. "Waar is het die ketting," vroeg Emmett die wild om zich heen keek. Ik keek met samengeknepen ogen naar Valerie. "We hadden haar niet moeten volgen." siste ik vijandig. Ik voelde hier een duistere sfeer. "Mam, ik heb de Switcher," zei Ashley hoorde we in de verte. Nog voor we ons konden verroeren werden we opgeslokt door een groot zwart gat.
