"My soul, body and even my heart is frozen. I'm cold as ice.
Killing, blood and torturing are the only things that I could do rightnow.
But then I saw them. The people who taught me how to love, how to be a human even if there's no human being futur...
Al was het laatste beetje licht van mijn zicht onttrokken. Mijn hoop is niet verdwenen en ik bleef vechten tot ik opgegeven moment met rust weg gelaten door de griezelige armen. Ik ging rechtopstaand om me heen kijken. De armen waren uit het zicht verdwenen en ik keek met toegeknepen ogen tegen een tunnel aan. Het was een oude grot, maar wel perfect gemaakt met goede ruime tunnels. Het was hier koud, en dan bedoel ik ook echt koud. Zelfs ik rilde voor het eerst in velen decennia's.
Zonder Jasper naast me lijkt alles deprimerender, maar nooit is het zo deprimered geworden als hoe het nu is in deze grot. Er was hier iets aan de hand.
Ik kon de depressie van de grot bijna ruiken. Het was zo makkelijk om mezelf met het droevige sfeer mee te laten slepen, maar iets zei me dat ik het niet kon doen. Het scherpheid van mijn aandacht zwakte af. Mijn gedachten werden wazig en erg vaag. Mijn lichaam werd haast pudding en ik voel me overweldigd door een enorm hoeveelheid vermoeidheid. Er verscheen een persoon voor mijn ogen. Ik had een sterk gevoel alsof ik hem kende, maar ik kwam niet direct op zijn naam.
"Jasper..." fluisterde ik automatisch na een paar seconde en fronste. Hoe kende ik die naam en wie was hij ook al weer? Zo bekend, maar ook onbekend. De figuur van de blonde jongen verdween en een meisje van een jaar of zeventien stond voor me met roodbruin haar en chocoladebruine ogen.
Weer schoot een naam binnen. Op de plek waar mijn hart zich bevond begon het warm te worden en kon een een vage warme afdruk van een zoen nog op mijn wang voelen. Het meisje verdween.
"Nee, Renesmee. Niet weggaan." de woorden waren eruit nog voor ik in de gaten had dat ik het zei. Een hele groep verscheen voor mijn ogen inclusief Jasper en Renesmee. Mijn herinneringen kwamen weer terug en ik leek wakker te worden. Versuft probeerde ik me te herstellen en het voelde alsof ik net wakker ben geworden van een onplezierig dutje. Met een snelle beweging hield ik me vast aan de wand van de grot, in hoop dat ik mezelf weer omhoog kan werken en via hetzelfde ingang weer eruit kon. Uit het niets schoten de bleke armen tevoorschijn. Ze trokken aan mijn haar en scheurde mijn designer jasje. Ik kromp ineen. Dit is te afschuwelijk om waar te zijn.
Ruw weerde ik ze af en probeerde sneller omhoog te klimmen. Bij elk centimeter dat ik hoger kwam verdubbelde het aantal armen. Er kwamen steeds meer armen die me dieper de grot in trok. Ze leken wel behekst. Over behekst gesproken...
Zou dit Ashley kunnen zijn?
Ik besloot instinctief mijn ogen te sluiten en liet me meevoeren. Ik kon nu niets meer doen dan afwachten, dus ging ik kijken in de toekomst. Kijken wat de toekomst mij te bieden had.
Ik moest weten waarom ik in dit grot vastgehouden werd.
Duizenden voorwerpen en beelden mengden zich met elkaar. Uiteindelijk kreeg ik een duidelijk beeld. Het begon steeds scherper te worden en natuurlijk vlogen er nog wat voorwerpen rond of flitsten er wat beelden langs, maar ik was er aan gewend.
Ik ving een glimp op van Aro met zijn leger. Ze waren aan het vechten tegen iets. Ik concentreerde me op de zwarte vlek. Een onzichtbare vlek waardoor mijn gave niet meer goed werkt bij die ene persoon.
"Ashley," zei ik geschrokken en bekeek de zwarte vlek goed. Ze was alleen, want niemand van onze coven was erbij. Alleen zij en de Volturi. Ik verstijfde toen ik een ander beeld zag. Dit keer lag bijna iedereen van de Volturi op de grond.
Nu zag ik twee wazige vlekken. Langzaam zag ik Bella en Edward het veld op rennen met een gechoqueerde gezichten. Iets had ze vreselijk van slag gemaakt. Er is iets erg gebeurd, maar wat? Ik vreesde voor het ergste.
"Nee!" riep ik uit en rukte de armen van me af die me vast hielden. Ik had ze door mijn snelheid allemaal van me af getrokken. Ik snelde naar boven, naar het licht, maar ineens leek er iets me tegen te houden en viel ik weer met een enorme klap terug. "Alice Mary Brandon! Ik vervloek je! Ik vervloek je!" een woeste vrouwen stem galmde door het donkere grot. Ik keek verschrikt op en scande mijn omgeving af. Kleine steentjes op de grond begon allemaal te trillen en de grot begon te beven.
"Wie ben je?" vroeg ik terwijl ik me vastgreep aan de zijkant van de grot. Hoe kent deze vrouwenstem mijn naam?
