"My soul, body and even my heart is frozen. I'm cold as ice.
Killing, blood and torturing are the only things that I could do rightnow.
But then I saw them. The people who taught me how to love, how to be a human even if there's no human being futur...
Esmé en Carlisle staarde me na toen ik het huis verliet en terug naar het kamp liep. Het pad dat ik moest volgen voelde niet alleen langer aan, maar ook heel eenzaam. Sta ik er nu echt alleen voor?
Zo ziet er er wel uit aangezien je de mensen die om je geven zojuist in een bovennatuurlijke coma hebt gebracht. Het belachelijke is dat je zelf niet eens weet hoe je hen zoiets hebt aangedaan.
Mijn geweten loopt me weer te storen. Alsof ik me al niet schuldig genoeg voelde. Ergens probeerde ik mezelf weer ernaartoe te zetten om positief te denken. Wat is het volgende dat ik ga doen?
Waarschijnlijk ga ik eerder naar huis dan de klas aangezien ik toch niet veel te doen heb met de klasgenoten uit mijn klas, plus die twee meiden die ik totaal niet kan uitstaan. Misschien moet ik mijn stiefmoeder gaan vragen of ze misschien iets weet over mijn verleden en wie mijn ouders waren.
Diep in gedachten zocht ik mijn verblijfhuisje op. Het verlaten ruimte met mijn koffers en kleren lagen er zielig bij. Ik zou het hier allemaal moeten opruimen en inpakken voor vertrek. Met een zucht begon ik al de eerste paar T-shirts van de vloer te rapen tot ik mezelf spotte in de spiegel. Met een schrik zag ik dat ik eigenlijk een enorme gat heb in mijn T-shirt die ik nu aan heb. Niet eens één maar twee.
Beschaamd dacht ik snel terug of er iemand me onderweg toevallig heeft zien lopen. Nogmaals keek ik in de spiegel. Mijn gele T-shirt zit totaal onder het bloed en ook een deel van mijn broek. Geen wonder dat ik zoveel kracht nodig had om mezelf te geven. Ik heb superveel bloed verloren, laat staan die gat in mijn lichaam.
Vermoeid ging ik tegen mijn muur aanzitten en legde mijn gezicht in mijn handen. Hoe kan mijn wereld ineens zo erg op zijn kop worden gezet in zo'n korte tijd?
Nog voor ik in slaap kan vallen liet ik mezelf snel wat kleren pakken om mezelf op te frissen in de badkamer. Een douche zou me wel goed doen en mijn hoofd helder maken. Ik haalde de staart uit mijn haar en liet mijn haar over mijn schouders hangen. Nogmaals keek ik naar mijn buik en zag geen enkel teken van een litteken. Ik vraag me echt af welke krachten ik nog meer heb.
Met die gedachte stapte ik de douche in en draaide de kraan aan.
Nog geen kwartier later hoorde ik een enorme klap vanuit de andere kamer. Alsof er iets zwaars is omgevallen. Gealarmeerd draaide ik de kraan uit en greep een handdoek. Met ingehouden adem luisterde ik of er meer geluid kwam van de kamer hiernaast. Nog geen tel later klonk er een bonk en er leek iets te rammelen.
Ik pakte het eerste wat ik zag dat ik als wapen kon gebruiken en met mijn handdoek stevig om me heen gewikkeld sloop ik de badkamer uit. Mijn kamer was leeg en niemand was er op dit moment. Alhoewel, mijn enorme koffer dat eerst op mijn bed lag, ligt nu op de grond midden in de kamer. Ik nam nog een paar stappen dichterbij.
Uit het niets schoot de koffer weg onder mijn bed. Geschrokken liet ik het geïmproviseerde wapen vallen. Sprakeloos knielde ik neer om onder mijn bed te kijken. Mijn koffer lag er doodgewoon onder zonder enige teken van leven uit te stralen.
Heb ik me dat zojuist verbeeld?
Blijkbaar niet want in een raas schoot de koffer mijn kant op. Ik wist op tijd overeind te zitten en trapte tegen mijn koffer. Ik slaakte een gil en had gelijk spijt van mijn actie. Mijn blote voet had een enorme klap opgevangen en de koffer zelf schoot ineens open.
Uit het doosje dat ik heb geërfd van mijn moeder kwam een fel licht. Met mijn arm voor mijn ogen probeerde ik het licht te vermijden. Langzaam nam het licht af en een speels stemmetje sprak me aan.
"Meen je die? Als er iets ernstig zou zijn gebeurt dan verdedig je je met een wc borstel?"
Voorzichtig haalde ik mijn arm weg en keek verbaasd naar het lichtgevende figuur voor me. Het straalde blauw licht uit en had de vorm van een aapje met vleugeltjes. Verbaasd kwam ik overeind en stak mijn hand uit om het aan te raken.
"Hey, hey-"
Ik hapte naar adem toen ik mijn vingers brandde aan het kleine dingetje. Hij was gloeiend heet, ondanks zijn koele uitstraling. Bij blauw licht zou je toch denken dat het juist koud zou zijn. Wat een rot dingetje.
"Ten eerste, raak me niet zomaar aan. Ten tweede, je bent zelf een rotding!" riep het met een hoog stemmetje. Geërgerd sloot ik m'n ogen.
Oh nee, hè? Weer iemand die mijn gedachten kan lezen.
"Dat klopt helemaal, jongedame. Ik kwam u dus vertellen dat ik- WOAH."
"Wat?" vroeg ik verschrikt.
"Wat heb jij harige benen. Wanneer heb je voor het laatst gescheerd?" Verdwaasd bleef ik naar het bolletje licht staren. Ik heb op dit moment geen idee of ik boos moet worden of mezelf moet schamen.
"Het is omdat ik weer een nare brandwond krijg als ik je aanraak, maar anders dan lag je allang aan de andere kant van de wereld."
"Jaja, ik moet mezelf voorstellen. Ik ben een mimmer. Een boodschapper, adviseur, kameraat, bla bla. Ik ben Yooyo. Wie mag jij wel niet zijn om mij zolang opgesloten te houden in die box?"
"Ik ben Ashlynn, maar je kan me ook gewoon Ashley noe-"
"- Jaja, niet belangrijk. Je weet wie ik ben. Er zit jou vast wel iets dwars. Welke vraag mag de geweldige Yooyo als eerste beantwoorden?"
Dit bovennatuurlijke wezen haalde het bloed vanonder mijn nagels. Ik kon hem zelfs niet aanraken zonder mezelf lelijk te verbranden en hij is een grote bal van beledigingen. Moet ik hem vertrouwen?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
