"My soul, body and even my heart is frozen. I'm cold as ice.
Killing, blood and torturing are the only things that I could do rightnow.
But then I saw them. The people who taught me how to love, how to be a human even if there's no human being futur...
Ik werd wakker om 4 uur 's morgens. Ik rekte me uit en stopte meteen toen ik naar mijn handen keek. Ze waren bleker dan gisteren en mijn hele lichaam was vermagerd. Ik voelde me zwak.
Vreselijk zwak.
Ik probeerde op te staan, maar zakte in elkaar op de grond. Ik schreeuwde maar wist dat ze me niet konden horen. Het deed vreselijk pijn mijn rug. Het enigste wat ik nu kon doen was mijn pijn verlichten. Ik fluisterde iets en begon me voort te trekken. Eindelijk kwam ik bij de deur. Ik schoof hem uit alle macht open.
'Help..' piepte ik. Binnen nog geen seconden voelde ik een paar ijskoude armen. Ik werd opgetild en het leek wel alsof ik zweefde. Mijn vingers klemde zich om het gewaad. Het rook anders. Ik deed mijn ogen open en zag dat het Demetri was. Meteen gebruikte ik een duw spreuk en viel zelf met een klap op de marmeren vloer. Demetri daarentegen maakte een gat in de muur door mijn duwspreuk.
Ik kuchte en probeerde overeind te komen. Ik zag Aro, Marcus en Caius zitten op hun tronen. Alec stond naast Aro die ineens niet meer in zijn troon zat. Verward keek ik op en knipperde om mijn beeld scherp te krijgen. Hij stond naast me.
Van schrik tilde ik mijn hand omhoog om hem ook weg te duwen, maar hij pakte me bij mijn pols. Mijn pols was zo mager dat hij zijn hand bijna gesloten moest houden. Ik trilde en zag dat Alec me heel graag wou helpen, maar dat hij niet mocht. Demetri stond ondertussen al naast Felix. Ik wou hier weg, ik wou naar de Cullens. Ik probeerde me los te rukken, wat niet lukte.
'Kijk eens aan,' zei hij en bekeek me. Zijn tong maakte een klakkend geluid. Ik walgende van Aro. Hij was niets meer of minder dan een sadistische moordende vampier. Hij genoot ervan om tragische dingen te zien.
'Laat me los,' zei ik met een gesmoorde stem en voelde mijn handen tintelen. Ik probeerde de zwakke vlekken in mijn zicht te negeren. Uit alle macht probeerde ik me sterk te houden, ondanks mijn zwakke lichaam.
'Alec..' nog voor Aro was uitgesproken voelde ik Alecs armen al om me heen. Aro liet mijn pols los en ging weer op zijn troon zitten. Ik klemde me vast aan hem.
'Ik heb bloed nodig... Dierenbloed.' fluisterde ik en keek hem smekend aan. Hij tilde zijn hoofd op en keek naar Aro.
"Aro, mag ik haar naar het bos brengen om haar te laten voedden?' vroeg hij. Ik hoopte dat hij ja zou zeggen want anders overleefde ik dit echt niet.
'Als ze maar weer op d'r eigen benen kan staan...' hoorde ik Aro nonchalant zeggen en voelde niet snel daarna de wind in mijn gezicht blazen.
Binnen een paar minuten zat ik op de grond tussen de bomen.
Het bloed stroomde naar binnen. Ik voelde me weer gevuld - wat ook zo was - Langzaam kreeg mijn huid weer een normale kleur en was ik niet meer zo mager. Ik nam mijn vijfde hert en dronk het helemaal leeg. Alec zat deels walgend maar ook deel verrast naar me te kijken. Hij had er daarnet een geprobeerd maar volgens hem smaakte volgens hem echt nergens naar. Ik verstopte het lijk tussen de struiken. Alec was nog een voor me aan het zoeken. Als ik net zo snel als hem was geweest dan kon ik er zelf wel een vangen. Ik ging recht op staan en keek naar mijn vingers. Ik kon het wel alleen mocht Alec - jammer genoeg- niet weten dat ik magie beheers, want Aro zou het meteen weten. Ik voelde heel snel een vinger op mijn schouder. Drie raden wie het was.
'Alec!' riep ik en draaide me om. Mijn glimlach verdween. Het was Alec niet.
Ik deinsde achteruit voor de jongeman voor mij.
Het was een heel ander iemand in hedendaagse kleren. Van het persoon kon ik zijn gezicht niet zien. De zon scheen in mijn ogen.
'Ga weg,' smeekte ik en kwam met mijn rug tegen een boom aan. Ik smeekte omdat ik wist dat Alec hem zou afmaken.
'Ik doe je niks,' zei hij en keek me recht aan. Hij kwam iets naar voren, Nu zag ik iets bekends. Zijn ogen waren niet rood of geel - zelfs niet zwart - zijn ogen waren net als die van Chuck. Zijn ogen lichtte op en er verscheen een blauwe kleur.
'Chuck?' piepte ik en kwam iets naar voren. Hij schudde zijn hoofd.
'Nee, Dylan. Familie van Chuck." zei hij en meteen schoot ik weer naar achter. Het was Chuck dus niet. Waarom was hij hier?
Hij was even oud als Edward. Ging er plots door mijn hoofd.
Tenminste dat gokte ik of te wel mijn gedachtes. Ik knipperde een paar keer en opende mijn mond. Er kwam er niks uit al had ik liever geschreeuwd.
'Rustig, ik kwam hier om te zeggen dat Valerie wat extra dingen in je tas heeft gestopt en volgens Alice kwam het goed van pas.' zei hij dringend en keek vluchtig om zich heen. Ik wou nog vragen wie Valerie was maar hij verdween. Hij noemde Alice' naam dus ik denk dat ik dit hele gedoe wel kon vertrouwen.
'Ashley, ik heb hier nog een hert voor je!' riep Alec die dichterbij kwam. Ik deed alsof er niks was gebeurd en ging naar hem toe.
Alec leek niets te hebben geroken van de vampier "Dylan" en liep me weer terug naar Volterra.
