I am Different {Twilight Fanfiction} -- Voltooid

095 I'll save them.

Mijn gil galmde over het veld. 

Renesmee keek me hartverscheurend aan terwijl er een valse grijns om Yvonne's lippen speelden. Het was nu of nooit dacht ik. Nog voor ik een stap kon zetten stopte een al te bekende stem mij. 

"Nee!" Edward's stem liet mijn hart een sprongetje maken. Ik heb hem niet meer gezien sinds ik die heks stopte die zich voor deed als Bella. Vol ongeloof draaide ik me om en zag Edward met Chuck en Dylan naast zich. Nog geen seconde later stonden de andere Cullens er ook en de hele wolven pack. Ik telde de Cullens. 4... 5... 6... Ik miste er twee. 

"Ashley, daar ben je dan. We missen Bella, Alice en..." Plots werden zijn ogen groot en meteen keek hij achter mij naar de Volturi en zag Renesmee. Jacob maakte een grommend geluid toen hij Edwards ogen volgde en Renesmee zag. Beide maakte ze een dierlijk grommend geluid en raasden door mijn schild heen naar de Volturi voor iemand ze kon tegen houden. Ik wilde er gelijk achter aan gaan, maar dan moest ik mijn schild loslaten.
"Ashlynn, laat de schild niet los," waarschuwde mijn moeder. "Dan breng je alle Cullens achter je in gevaar."

Ik beet op mijn lip en keek naar de vampier en de wolf, rennend naar hun dierbare.
"Edward, Jake, keer nu om! Yvonne zou je doden!" riep ik uit paniek, maar ik wist dat het geen zin heeft. Ze wisten allebei dondersgoed dat ze dood zouden gaat als ze ernaar toe zouden gaan. Edward deed dit voor zijn dochter en Jacob deed het voor zijn zielsverwant. 

Yvonne keek met een brede grijns toe, want zij genoot hier natuurlijk volop van. Ik keek naar mijn moeder. Ze keek me waarschuwend aan. 

Dylan stond al naast me en met een simpele hand beweging rukte hij Edward en Jacob weg van de Volturi. Ik knikte dankbaar naar hem, maar dan al gauw zie ik iets naar Edward toe razen en haar klauwen in hem zette. 

Een luidde dierlijke grom. Plots schoot Dylan terug omdat zijn gave niet meer werkte op Edward.

Edward hapte naar adem en graaide achter zich naar degene die hem zojuist had besprongen. Degene in de zwarte cape keek op. Bella's jonge gezicht werd onthuld, maar dit keer wist ik zeker dat dit de echte Bella was. 

Al had ze iets verdachts om haar aura heen. Ik keek naar Yvonne, ze lachte weer vals en ook Aro lachte geamuseerd mee. Ik keek even goed naar de Bella die Edward op de grond ramde. Die heks had me beloofd om niet meer terug te komen. Toen ik nog een beter keek zag ik dat er een zwarte gloed door Bella's ogen ging. Dit was de echte Bella maar dan betoverd door Yvonne.

"Hoe komt zij aan zoveel energie voor haar bezweringen?" murmelde ik geërgerd. Mijn moeder keek naar hoe Edward werd aangepakt. Mijn handen jeukten. Ik moest Edward gaan helpen op een of een andere manier want ik kan hier niet staan toekijken. Ik keek achter me en zag de rest van de familie vol afschuw naar de getrouwde stel kijken waarvan de een de ander ernstig toetakelt.

"Ze gebruikt zwarte magie," mijn moeders stem was enkel een fluistering. Was ze weer aan het vervagen? 

Ik maakte mijn ogen los van Bella en Edward en keek om naar mijn moeder. Ze keek met gemixte emoties naar haar eerste dochter die daar stond te grijnzen.

De overige Cullens kwamen erbij. Ik liet ze nog net op tijd stoppen.
"Niet verder komen dat waar jullie nu zijn. Ik heb een schild opgezet waar Yvonne en de Volturi niet door kan," riep ik ze toe.
"Renesmee," mompelde Esme geschrokken en sloeg een hand voor haar mond toen ze zag dat Edward nog harder werd aangepakt. Ik klemde mijn kaken op elkaar.
"Mam, wat moet ik doen?" vroeg ik ongeduldig. Ze antwoordde niet.
"Tik tak, zusje lief. De tijd tikt," zei ze half neuriënd en Bella haalde nog eens uit naar Edward.
"Ik moet hem helpen," zei ik dan vastbesloten.
"Nee, je laat dat schild niet vallen," hoorde ik Alice' stem. Ik zag haar daar staan met een schim. Ik liet de schim toe en zag hoe het een gezicht kreeg. Het vormde een jong gezicht met glanzende lokken haar.