"My soul, body and even my heart is frozen. I'm cold as ice.
Killing, blood and torturing are the only things that I could do rightnow.
But then I saw them. The people who taught me how to love, how to be a human even if there's no human being futur...
Toen ik mijn huisje zocht in het donker zag ik dat de deur van Kathelijn en Romy's kamer open stond. Met tegen zin liep ik er naar toe. Geen idee waarom maar ik wilde de deur gewoon dicht doen. Een gewoonte om alles zo'n beetje te doen. Ik moest het altijd thuis doen. Nou thuis? Ashley, je hebt die kamer gehuurd, weet je nog?
Ik zuchtte. Over een paar dagen moet ik weer terug naar mijn stiefmoeder. Ik was daar echt meer een huishoudster dan een stiefdochter. Ik werd niet eens goed behandeld. Die vrouw haatte me vanuit de bodem van haar hart omdat mijn adoptie vader me alles heeft laten erven van hem. Ik keek nog even naar het huisje, maar wat als ze mij iets aandeden? Ach, ik genees toch snel dus slofte ik naar het huisje. Toen ik de deur wilde dicht doen hoorde ik binnen wat dingen vallen. Het leek wel geld dat op de grond viel. Er werden wat dingen mijn kant opgegooid. Ik ontweek nog net een make-up tas die mijn kant op werd geslingerd. 'Damn, kijk uit!' riep ik. Binnen was het opeens stil, het enigste wat je hoorde was geld dat rinkelde, maar al snel verstompte het geluid. "Shit," werd er binnen gemompeld. "Wegwezen!" riep een jongensstem. Ik rende naar binnen. Het enigste wat ik aantrof was wat geld op de grond en een gekraakt kluisje. Er was niemand in de kamer. Ik hoorde echt stemmen. Ik verbeeldde me dat toch niet. Er waren twee mensen. Twee jongens denk ik. Dat was wel zo te horen aan hun stem. Ze kwamen me bekend voor. De raam stond open en de meiden zaten niet in hun kamer. Had dit iets te betekenen?
Toch zat het me dwars dat ik die stemmen eerder heb gehoord. Misschien Archie en Callum?
Ik verstijfde toen ik dacht aan Callum. Een koude rilling verspreidde zich over mijn lichaam en een flashback kwam tevoorschijn. Ik ving mezelf nog net op tijd op door me vast te klampen aan de deur.
Ik begon te hyperventileren toen ik terug dacht aan de vorige dimensie.
In de vorige dimensie had Callum me vast gehouden en wilde mij net als de anderen verwonden met glas. Op het moment had ik in een wonderbaarlijk snelle reflex het stuk glas naar hem uithaald. Het beeld van Callum en een enorm stuk glas dat uit zijn nek stak ontging me niet.
Met tranen in mijn ogen stond ik op en op trillende benen strompelde ik weg van het huisje van Kathelijn en Romy. Een schuldig gevoel rustte op mijn borstkas en zorgde ervoor dat ik moeilijk vooruit kwam.
Achter me hoorde ik het gekraak van takken, waardoor ik in een klap weer terug kwam naar de realiteit en maakte dat ik wegkwam. Ik moet terug naar mijn kamer.
Ik moet alles vergeten wat is afgespeeld in het vorige dimensie, anders blijven de nachtmerries me volgen.
