I am Different {Twilight Fanfiction} -- Voltooid

019 Thoughts

Het leek eeuwen te duren voor Alice eindelijk haar make-up borsteltjes neerlegde en mij van een afstandje bewonderde. Het meisje in de spiegel was een onbekende, alleen haar heldere bruine ogen herkende ik. Toen Alice me opmaakte was ik zo verbaast hoe ze met een paar dozen make-up poeder en borsteltjes mij helemaal kon transformeren.

"Wow, Alice. Dit kan je niet menen. Het is pure magie!" zei ik vol bewondering. In de reflectie zag ik haar goedkeurend naar mij knikken. Daarna liet ze me even alleen. Ik merkte nu pas dat ik omsingelt was door rekken vol met jurkjes, topjes en veel meer. Daarnaast nog een enorme inloopkast met kleren duurder dan die de meeste celebrities zou dragen. Het liet me schrikken, want ik besef nu pas dat het huis compleet anders is ingericht dan in de vorige dimensie.

Verloren in mijn gedachten hoorde ik Alice' hoge stem. Ze stond in de deuropening met een enorme grijns.

"Ta-daaa!" Ze hield een kledinghanger vast met een kledinghoes eroverheen. Wat zou erin zitten?
"Oh, Alice. Dit kan ik ten eerste niet aannemen en we weten allebei dat je me een beetje té erg hebt opgemaakt. Het past totaal niet bij mij," zei ik verlegen.

"Wat voor onzin ben jij nou weer aan het uitkramen? Meid, ik ben nu doodserieus. Draai je om en kijk in de spiegel." Ik draaide me met tegenzin om en zag mezelf staan in de zijden badjas die ik van Alice heb geleend. Alice kwam achter me staan en legde haar handen op mijn schouders.

"Ik wijs nu naar de spiegel en de persoon waar ik nu naar wijs is de beste wonder op deze wereld. Ze is niet gierig, kwaadaardig of zelfs gemeen. Je bent een tikkeltje onzeker, maar voor de rest ben je een prachtige meisje. Ik beloof je dat ik en de rest van de familie jou die zelfverzekerdheid gaan aanleren. Nu je eenmaal weet dat vampieren bestaat kun je vast wel meer dan dat geloven, toch?"

"Je hebt makkelijk zeggen, Alice. Vampieren hebben nooit last van imperfectie."
"Nou, nou. Niet zo snel de moed opgeven, Ashley! Je had het me gisteren belooft." grijnsde ze en tikte speels op mijn schouder. Terwijl ze de kamer in vampierensnelheid opruimde stond ik verstijfd naar mezelf kijken in de spiegel. Welke belofte?

Ze denkt natuurlijk dat ik de Ashley ben uit deze dimensie waar er nog geen problemen zijn ontstaan. Wat als ze erachter komen dat ik een andere Ashley ben die het voor de Cullens een hel heeft gemaakt in haar originele dimensie?
"Ik neem nog een toetje. Je vermaakt je toch wel even?"

"Ik wil ook wel wat. Wat ga je nemen?" Ze bevroor op haar plek en keek me geschrokken aan. Onmiddellijk wilde ik de tijd even een minuutje terug zetten. Ik heb iets verkeerds gezegd.

"Ashley, wij gaan jagen. Ik neem aan dat je dat even was vergeten?" Ik schudde mijn hoofd en forceerde een glimlach. Diep van binnen was ik bang, want ik zag een detail over het hoofd. Ze dronken bloed, betekend toetje dan dat ze een klein kind mee weggrissen en het kind daarna vermoord?

Ze knikte naar me en huppelde de kamer uit. Ik zuchtte en stond op. Mijn hoofd is een warboel en mijn gedachten zijn niet helder. Waar zou de badkamer zijn?
Toen ik Alice' kamer uitliep leek de rest van het huis net een doolhof. Er waren tientallen deuren en zelfs een trap die naar de volgende verdieping leidde. Ik keek wat om me heen en liep door het huis. Ik bleef staan voor een deur met roze strepen. Misschien die deur. Ik maakte het open en keek mijn ogen uit. Het was een dromerige sneeuwwitte kamer met een hemelbed erin.

"Wauw." mompelde ik. Nessie's kamer neem ik aan. Ik keek op de deur. En ja hoor daar stond in sierlijke gouden letters Renesmee. Ik sloot de deur weer netjes en liep de trap af. Het hele huis was leeg. Waar zouden ze zijn?

Ik keek in de keuken. Niemand. Ik liep naar Carlisle's kantoortje.
"Niemand was aanwezig," mompelde ik binnensmonds. Ik liep de trap weer op en zocht het huis nog eens door. Uiteindelijk vond ik de badkamer.

"Eindelijk," zei ik terwijl ik een willekeurig doekje van het rek haalde en het met water even nat maakte. Ik depte wat water op mijn gezicht om mezelf een beetje tot rust te stellen. Opgelucht greep ik de rand van de wastafel en probeerde even bij te komen.
Het is een beetje teveel deze dimensie. Blijkbaar vertrouwde de Cullens de oude versie van mij veel meer dan dat ze het deden in mijn eigen dimensie. Waarom zou deze dimensie veel beter zijn?

Ik ben hier nog steeds in gevaar. Wat als ze erachter komen dat ik niet uit deze dimensie kwam. Zouden ze me vermoorden omdat ik teveel had gezien. Ze zullen me totaal niet vertrouwen als ze wisten wat ik ze had aangedaan in de vorige dimensie.

Een paar beelden van de bewusteloze Cullens schoten voorbij. Ik voelde me niet veilig hier en moest hier weg zien te komen voor mijn eigen bestwil, maar ook voor de Cullens.

Ik keek op in de spiegel naar mezelf en schrok. Toen ik water op mijn gezicht depte was ik totaal vergeten dat make-up makkelijk ervan af kwam. Mijn lippenstift, foundation en oogschaduw waren heel erg uitgelopen waardoor ik van mijn spiegelbeeld schrok. Mijn gezicht was echt niet meer te redden.

'Ik zei het toch. Nu geef je het zelf toe.' galmde de stem van Kathelijn in mijn hoofd. Ik was dik, lelijk en vreselijk. Ik keek sip naar beneden. Er glipte een traan vanuit mijn ooghoek. Ik hoorde geruis vanuit de deuropening en schrok van een lange gedaante die mijn kant op kwam lopen.

"Dat kan jezelf toch niet geloven. Die meiden zijn puur duivels en het enige wat lelijk is zijn hun eigen personaliteiten. Ze hebben het recht niet om zou over jou te praten, Ashley. Je kan toch niet in zoiets gaan geloven!" hoorde ik een bekende stem. Edward?

Ik keek op en zag dat het inderdaad Edward was. Ik schrok toen ik zijn gezicht zag. De herinnering kwam weer terug van hem in een legerpak een paar eeuwen geleden, maar zo snel als die flashback was gekomen verdween die ook.

"W-waar kom je vandaan en hoe heb je... je mijn gedachten..." stotterde ik geschrokken. Hij was zo dichtbij, té dichtbij voor een vampier. Wat als hij mijn bloed dronk omdat ik hem heb boosgemaakt? Hij kan niet meer de Edward Anthony van vroeger zijn. Nu is hij een vampier. Gechoqueerd herinnerde ik me dat de Edward van de vorige dimensie inderdaad ook gedachten kon lezen. Oh god.

"Hoe lang heb je daar al gestaan?" vroeg ik vol angst terwijl ik achteruit deinsde. Hij kon alles van mijn gedachten hebben gehoord, dus ook over mijn daden in de vorige dimensie.
Hij keek me ook geschrokken aan en vloekte toen hij besefte dat er iets mis was én ik niet de Ashley ben van deze dimensie.