I am Different {Twilight Fanfiction} -- Voltooid

069 I'm a witch

Esmé en Carlisle stonden daar al een tijdje met houtblokken in hun handen toe te kijken. Ik grinnikte kort om hun verbaasde gezichten.

Even wreef ik in mijn koude handen. Emmett herstelde zich en stond te grijnzen naar mij. 

"Later," mompelde ik en strekte mijn handen voor me uit. Gericht op Esme en Carlisle. Gealarmeerd ging Edward overeind zitten en bekeek mijn acties. Zacht mompelde ik iets binnenmonds in een andere taal waardoor de Cullens me raar aan keken, maar al gauw richtte ze zich op de houten blokken die zweefde. Edward zag dat ik geen kwaad in zin had en ontspande zich, hij ging weer zitten. Esmé glimlachte en Carlisle klapte. Ik liet het hout in de open haard vallen. 

"Ik haal de aansteker wel," zei Esme en stond op het punt zich om te draaien en naar de keuken toe te lopen. 

"Esme, dat hoeft niet," zei ik snel en liep naar de open haard toe. Emmett stond nieuwsgierig achter me en trok een besluiteloos gezicht. 

"Uhm, Emmett. Volgens mij ben je heel brandbaar, dus als ik jouw was zou ik een stap naar achteren doen," zei ik droogjes voor ik mijn handpalm blootlegde en me concentreerde.

Het begon eerst met een paar vonkjes, maar er verscheen al snel vuur dat flikkerend in het midden van mijn hand stond. 

Emmett trok zich terug. Ik wierp het vlammetje in de open haard en hoorde geklap achter me. Ze klapten voor me, de Cullens en ook de nieuwkomers. Ik begon het warm te krijgen en werd meteen rood. Emmett zag zijn kans en begon te lachen. Ik wierp hem een waarschuwende blik toe. Ik hoorde een iets met een doffe klap op de grond vallen. 

Valerie snoof minachtend.

"Één klein trucje en ze denkt dat o zo geweldig is," siste Valerie en verliet chagrijnig de kamer. Haar blonde lokken was het laatste wat we zagen voordat de voordeur dichtklapte. Chuck zuchtte en stond op.

"Ik praat wel even met haar. Ze is een beetje prikkelbaar de laatste tijd. Sorry." Teruggetrokken door haar plotselinge reactie, keek ik Chuck een beetje teleurgesteld aan. Hij gebaarde dat hij het ging regelen en verliet de kamer.

Vanuit de gang hoorden we hakken die op de vloer klikklakten. Rosalie kwam binnen met een extra dik deken. Ik knikte en voelde me al een beetje duizeliger worden. Ik steunde tegen de kast.

'C-Carlisle?' stamelde ik zacht. "Ik voel me niet goed." 

Ik voelde twee zachte koude handen die me opving. Toen ik opkeek zag ik uit verbazing dat het Edward was. Dylan stond ook naast me, maar keek vijandig naar Edward. Die zich niet om Dylan bekommerde maar zijn volle aandacht voor mij had.

Hij was toch boos op mij? Hij haat me.

"Ik haat je niet," zei hij traag en droeg me naar mijn kamer. In zijn armen voelde het alsof ik zweefde door de lucht, hij liep zo elegant elke traptrede op. Binnen enkele tellen voelde ik het bed onder me. Carlisle volgde de kamer in en controleerde mijn hartslag.

"Weerhoudt haar maar van het gebruiken van magie. Het put haar energie uit. Laat haar maar even goed uitrusten," hoorde ik Carlisle fluisteren tegen Edward. Edward knikte naar Carlisle en sloot de gordijnen voordat ze geluidloos uit de kamer verdwenen. Toen de deur dichtviel werd ik omsloten door het donker.

Ik rook iets vreemds. Het had een muffe geur.

Iets naast mij begon te ritselen en gelijk daarna hoorde ik hoe een boek werd opengeslagen. Mijn vingers zochten het aan en uit schakelaar van het nachtlampje op m'n kast, toen ik iets zachts voelde. Iets wat op huid leek zonder een temperatuur. Ik voelde een rimpelige hand om mijn pols die mij stevig vastgreep. 

Ik probeerde niet te gillen, want als ik gilde zou diegene weten dat ik bang was. Jasper leerde me nooit angst te vertonen aan je vijanden.

Ik raapte nog wat kracht bij elkaar en liet een vlammetje uit mijn vinger komen. Ik zag eerst een oude vrouw, maar er zat een soort van doorzichtig omhulsel om haar heen. Alsof ze een vloeibaar sluier om haar hoofd droeg.

Ik bekeek het omhulsel en schrok. Het gezicht was te zien op de omhulsel. Ik trok het boek uit haar handen. Ze keek me gemeen aan met haar kleine zwarte oogjes.

"Ga weg," ik begon onregelmatig adem te halen en mijn hartslag versnelde. Ik herhaalde het en dit keer harder in hoop dat de Cullens me hoorden. Ze wees met haar wijsvinger naar me en haar zwarte kraalogen priemde in de mijne.

"Ze horen je niet dus wees stil zodat ik dit kan afmaken," siste ze en hield een ketting omhoog waar een kristalachtig druppel aan zat. Ik kreeg een dejavu gevoel. Ik had dit eerder gezien. Ze siste iets in een oude verloren taal.

"Dochter van Anne Catherine, zusje van Yvonne Amarantha. Een ongeluk, een gevaar en een bedreiging voor ons. Ze moeten worden vernietigd. Drie woorden om ze te binden."

"Suxisti..." Ik voelde een steek in mijn hoofd en greep er gepijnigd naar, maar de ouwe heks bleef mijn ene pols vasthouden.

"Atto..." Ik kromp ineen en nog voor ze uitgesproken was vloog de deur open. Licht stroomde de kamer in en in de deur opening stond het lange figuur van Edward.

"Bella, hier zit je dus," zei hij nogal geïrriteerd. Ik snakte naar adem en hoestte mijn longen er bijna uit. De steek was weg en snel keek ik richting Edward en daarna weer naar 'Bella' - ahum - Ik bedoel iemand die zich heeft vermomt als Bella.

De oude heks met haar donkere haar was ineens Bella geworden. Edward keek 'Bella' onderzoekend aan en leek iets te vermoeden.

"Edward, ze is niet..." Ze draaide zich om en keek me waarschuwend aan. Ze siste iets waardoor ik meteen knallende koppijn kreeg. Ik begon te kermen en liet me terug in mijn bed vallen. 

Mijn oogleden werden zwaar en alles werd zwart voor mijn ogen.