I am Different {Twilight Fanfiction} -- Voltooid

021 Bulletproof

Ik bereikte uiteindelijk het pleintje waar we op het kamp moesten verzamelen. Er zaten daar wat klasgenoten die me verbaasd aanstaarden. Ik veegde ruw de tranen weg. Ik had dus gehuild, maar de mascara gaf niks af.

"Stomme waterproof," mompelde ik en liep verder. Ik hoorde op het pleintje gefluister van kinderen uit mijn klas die naar mij wezen. Inclusief Kathelijn en Romy. Ze stonden met open mond ongelovig naar me te staren. De blauwe hakken was na het gefluister het enigste wat ik hoorde. Ik begon weer rood aan te lopen en versnelde mijn pas. De twee meiden waren blijkbaar niet veranderd in beide dimensies. Ze hadden me ingehaald en stonden ineens voor me. Ze begonnen me uit te lachen en gingen het jurkje die ik van Alice heb gekregen belachelijk maken, maar er weerklonk jaloezie in hun bespottelijke woordjes.

"Dat zijn nog eens dure schoenen die je daar hebt! Oh jee, je gaat me toch niet vertellen dat je zojuist bent gaan stelen?" zei Romy op een irritant toontje.

"Heb je haar voeten gezien. Al die blauwe plekken en bloederige schaafwonden moeten er vast op wijzen dat ze is gaan rennen door het bos. Zat de politie soms achter je aan?" zei Kathelijn en gaf me een ruk aan mijn jurk.

"Als de politie achter jou aanzat dan zouden ze je al heel snel opmerken hoor! Niemand loopt zo opgedoft rond overdag. Wie denk je dat je wel niet bent?" Romy gaf me een duw.

"En nu ga je met die Cullens om," zei ze jaloers. "Heb je soms iets met die Edward? Die jongen met dat geweldige haar?" zei ze jaloers. Ik antwoordde niet, maar het verbaasde me dat ze in deze dimensie om Edward zaten te zwijmelen alsof hij een celebritie was. In de vorige dimensie had hij ze bedreigd omdat ze me aan hadden gevallen.

Ze trokken nogmaals aan mijn haar. Met tranen in mijn ogen knielde ik daar op de grond. Ik had de zelfvertrouwen en de moed niet om ze tegen te spreken. Ze had mijn haar nog steeds vast. Ik voelde me echt een mislukkeling. Ze had gelijk. Ik weet niet waarom maar ik luisterde ernaar.

'Hé, Kathelijn wat doen jullie?' Het gaf me een sprankje hoop. Het was de stem die ik nooit verwachtte te horen in dit soort situaties. Jay Thomson.

Hoopvol keek ik op en zag dat het echt Jay was. Kathelijn liet mijn haar los en keek schijnheilig naar Jay. Romy volgde haar voorbeeld. Ik stond op en streek mijn jurk glad.

'Kijk, zie die mislukte kip daar?' begon Romy die naar me wees. Mijn wangen werden rood en ik keek weg toen Jay mijn kant op keek. Wat gênant dat hij me zo moest zien.

"Ja, ze mishandelde ons. Ze slingerde zomaar beschuldigingen naar onze hoofd toe," jammerde Kathelijn. Jay wierp een blik naar mij en keek weer terug naar de meiden.

"Dat zou ze nooit doen," zei Jay zelfverzekerd. Er verscheen lichte glimlach op mijn gezicht. Jay kwam naar me toe lopen. Romy en Kathelijn keken jaloers naar mij, maar konden verder ook niets gemeen doen met Jay in hun bijzijn. Jay is zo populair op ons school, bij de meisjes én jongens.

"Gaat het?" vroeg hij liefjes. Ik knikte. "Je ziet er echt prachtig uit," zei hij zonder te twijfelen. Ik bloosde en keek naar de grond.

"Bedankt." mompelde ik. Ik wist dat ik het nu erger maakte, maar wat maakt het uit. Ik zag dat Kathelijn en Romy's ogen vuur spuwde dus ik wilde weg lopen. Jay pakte me bij mijn pols en trok me terug. Hij keek me met een smekend gezicht aan.

"Niet weggaan," zei hij zachtjes. Ik beet op mijn lip. Kathelijn en Romy gebaarde dat ik veel problemen ging krijgen.

'Ashley,' begon Jay.

'Ja?' hij glimlachte. Ik hield mijn tanden op elkaar en wilde juist niet dat hij me die ene vraag ging stellen.

'Vanavond in het bos.. rond 8 uur samen afspreken?' hij deed het toch en hij wist dondersgoed dat ik deze aanbod nooit zou afslaan. Ik knikte naar hem. Nu verklaarde Kathelijn en Romy oorlog met me en ze liepen stik jaloers weg.