"My soul, body and even my heart is frozen. I'm cold as ice.
Killing, blood and torturing are the only things that I could do rightnow.
But then I saw them. The people who taught me how to love, how to be a human even if there's no human being futur...
Alec schreeuwde en probeerde vlammen weg te meppen. In paniek probeerde ik me een spreuk te herinneren die het vuur kon blussen.
"Oh god, Alec. Het spijt me. Dat was niet mijn bedoeling." mijn stem sloeg over. De spreuk verscheen voor mijn ogen. Ik sprak het foutloos uit en zag dat het vuur doofde. Alec keek ongelovig naar zijn armen en benen die een seconde geleden nog in brand stond. Ik liep naar Alec toe om te controleren of hij oké was, maar hij keek me met toegeknepen ogen aan en zijn kaken opeen geklemd.
Iets in zijn ogen veranderde. Zijn zachte, lieve kant verdween en daar in plaats daarvan zag je kille versie van Alec. Binnen een seconde had hij me vast bij mijn keel en drukte me tegen de muur aan. Mijn hoofd duizelde van de klap.
'Wat deed je daarnet?!' schreeuwde hij. Ik probeerde uit zijn greep te komen door te trappelen, maar het had geen zin. Een traan verliet mijn ooghoek. Alec schreeuwde nooit naar me. Ik slikte. 'A-alec..' stamelde ik en maakte een piep geluid toen hij zijn greep verstrakte.
Mijn luchtwegen werden afgesloten en ik moest zo snel mogelijk actie ondernemen. Met mijn wijsvinger draaide ik heel licht wat cirkeltjes. Mijn ogen gloeide op en begon te branden. 'Sorry,' mompelde ik en voelde zijn greep verslappen. Alec begon te hoesten. Alec leek zelfs op een gegeven moment ineens te stikken en greep naar zijn keel. We weten allemaal dat vampiers geen zuurstof nodig had, maar ik deed iets wat ik ook ooit bij Carlisle had gedaan.
Vol ongeloof keek hij naar de plek waar zijn hart zat. Hij stond op zijn knieën te trillen.
"A-Ashley..." hij kreeg een blos over zijn gezicht. Iets menselijks. Hij begon spastische bewegingen te maken. 'S-stop.' murmelde hij.
Ik keek snel en geschrokken om me heen. Ik stond daar bevroren naar hem te kijken. Dit was al eerder gebeurd. Ik focuste op de situatie en stak mijn hand naar hem uit en met een kleine aanraking vloog ik al tegen de muur aan. Alec kreeg weer zijn bleke huidkleur terug en zijn ogen werden weer langzaam bloedrood. 'Je bent een heks,' zei hij kil en verdween. Paniekerig keek ik om me heen. Wat was er nou gebeurd?
Het ging zo snel. Ik wist niet eens meer wat ik aan het doen was. Toen ik de wijd open liggende deur zag wist ik het weer. Alec wist wat ik was dus dat ging hij melden aan Aro. Het was nog niet eens 10 uur. Mijn ontsnappingsplan zou voor niets zijn geweest. Iets in me brak.
Kom op Ashley hij verdient je niet. Als je achter hem aangaat, denkend dat hij je redt, dan heb je het mis. Hij zou je verraden en zijn duivelse zuster zal op de achtergrond lachen. dacht ik.
Met de gedachte eraan dat ik beter verdiende pakte ik de vaten met benzine. Met een simpele spreuk liet ik het brandbare vloeistof geruisloos en geurloos langs de muur glijden. Na een paar tellen waren alle zalen en gangen vol gekledderd met benzine. Om de vampieren minstens een paar volle minuten bezig te houden heb ik ook de gangen omgetoverd tot een doolhof.
Ik draaide de dop er weer op, zette de lege vaten op de vensterbank en deed mijn tas om. Ik scheurde een bloedzak vol met dierenbloed open. Nog voor ik het doorhad stond Caius voor me in mijn kamer.
"Je bent erg amuserend, maar je rebelse kant staat me niet echt aan, vrouwe Ashley." Hij kwam intimiderend naar me toe lopen. Hij greep mijn pols en kwam dichterbij.
"Je hebt wel hetgeen wat mij weer al het ondeugende wilt laten doen met deze wereld. Helaas kan ik je niet laten gaan." Mijn lippen krulden lichtjes op en ik keek hem met een grijns aan.
"Helaas zul jij een van de eerste zijn die gaat." Zijn ogen vergrootte toen ik het vuur van mijn huid overbracht naar hem. Letterlijk als een lopend vuurtje vatte zijn hand die mijn pols valt hield vlam. Door zijn glinsterende vampierenhuid brandde het vuur erg snel door. Caius' hand veranderde in as en ik liep onverschillig naar het raam en zwaaide mijn benen over de vensterbank. Ik knipte met mijn vinger en al het verspreidde vloeistof in het kasteel werd explosief. Snel liet ik me uit het raam vallen. Door de zwarte rook dat uit het kasteel kwam zagen de toeristen beneden niet dat ik een val maakte van minstens 500 meter.
Ik voelde twee ijskoude handen en slaakte een gil. Het was Chuck. Hij glimlachte naar me. "Laten we terug gaan," zei hij. Ik knikte en legde mijn hoofd tegen zijn borstkas aan. Hij begon op een vampier tempo te rennen. Ik hoorde achter me gillende vrouwen en mensen die om hulp riepen. Op gegeven moment was het gevoel van overwinning weg. Ik had hem vermoord. Hij had ook een goede daden kunnen verrichten of zelfs bij ons kunnen aansluiten. Ik greep Chuck's T-shirt en liet een traan vallen.
Kom op, Ashley.. Niet kijken. Hij is verleden tijd.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
