"My soul, body and even my heart is frozen. I'm cold as ice.
Killing, blood and torturing are the only things that I could do rightnow.
But then I saw them. The people who taught me how to love, how to be a human even if there's no human being futur...
Ze had vandaag krullen in en een zwarte lange jurk met een groene cape.
Dat is raar, ze heeft nooit krullen en voor haar is het bijna een nachtmerrie om lange jurken aan te hebben maar ook voelde ze raar aan. Ze leek van binnen bijna leeg en hol. Ze straalde iets kouds uit. Haar perfecte rode lippen vormden een lach toen ze merkte dat ik staarde. Onmiddellijk voelde ik dat ik tegen de muur aan werd gegooid.
"Sorry, maar volgens mij zie je me aan voor iemand anders," siste ze kil. Ik voelde een barst in mijn linkerarm. Snel smeerde ik wat vampier gif op. Mijn arm herstelde zich, maar de litteken ervan zou er voor altijd blijven.
Ik stond op en waagde een poging om te ontsnappen. Ze maakte maar een korte handbeweging dat mijn hele lichaam liet aanspannen en gelijk activeerde mijn zenuwen zich. Mijn zenuwen stoten een pijnsignaal naar mijn hersenen en nog geen seconde daarna lag ik van pijn op de grond. Het waren vreselijke steken die ik kreeg. Ze deed me denken aan wat Jane deed bij Edward. Ik zette mijn schild op en de pijn verlichtte alleen, maar hij was nog lang niet weg.
"Ash..." "Ik ben Ashley niet," snauwde ze verontwaardigd.
"Ashlynn. Een verwend nest dat haar tijd wel heeft gehad hier op aarde." ze spuugde Ashley's naam uit alsof het een scheldwoord was. Ik keek haar verbaasd aan om haar woorden en bestudeerde haar. Ze keek me minachtend aan met walging dat zo van haar gezicht af te lezen is. Ze lijkt precies op Ashley als twee druppels water.
"Oké, ik weet niet wat je wilt, maar waar is mijn familie?" Ze lachte alleen maar alsof ik een grap maakte. Woede laaide op en mijn neiging om haar iets aan te doen werd groter met de seconde. "Geen zorgen. Je bent hier de enige," zei ze terwijl ze de deur dicht smeet. Ze keek nog even door het kleine gleufje van de deur. "En als je denkt te kunnen ontsnappen," ze wees naar de hoeken van de kamer. Het enigste wat ik zag was een klein rood zwevend bolletje. "Het steekt hier alles in de fik zodra je probeert te ontsnappen," Haar donkere lege ogen staarde me aan en haar lippen vormen een grijns "Zorg dat je niet al te veel herrie maakt." "Ik heb dan nog twee vragen voor je," riep ik. Ze kwam geïrriteerd terug met een arrogante houding. "Wat?" "Wie ben jij en hoe komt het dat je zo op Ashley lijkt?" Heel even kijkt ze me giftig aan, maar dan verschijnt er trots op haar gezicht. "Ik ben Yvonne. Ashley's oudere tweeling zus en ook gelijk de meest waardige lid van mijn familie," siste ze en liep na haar zin met klikkende hakken weg. De kamer werd donker en het geklik van Yvonne's hakken vervaagde. Ik ging in een hoekje zitten, starend naar het rode bolletje. Ik had Ashley helemaal verkeerd ingeschat. Ze was een lieve meid dat haar eigen verleden heeft en hoe ze Edward kent? Daar heeft ze haar eigen redenen voor. Edward was er enkel om haar te steunen. Hij houdt van mij en ik heb het door mijn vingers laten glippen. Kijk waar ik ben beland.
Ik zuchtte en ging op de oude vloer zitten. Ik had niet zo jaloers moeten zijn...
--------------------------------------------
Bedankt voor het wachten ♥ Dit hoofdstuk draag ik op aan Meertje-Cullen
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
