TAMAMLANDI✔✔
《𝓙𝓮𝓷𝓶𝓲𝓷》
Göklere çıkıp uçalım,
Yıldızlarla kayıp dilek tutalım.
Sonra da Tutulan dileklerin arkasındaki umudu alıp,
Gerçekleşecekmiş gibi insanlara anlatalım.
Ama önce kaybolalım,
Birbirimizde uzunca kaybolalım....
❄🔥
Jenmin, Ros...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Diğer kitaplarımdan gelip okuyanlar var ama hesabıma yeni gelen kişiler için öbür kitaplarıma ve yeni yayınladığım One Shot olan PJM kurguma beklerim😜
Yıldızı doldurup başlasak bölüme=)
Ve beni takipederseniz sevinirim 😊
Satır arası yorum yaparsanız çok mutlu olurum =)
Keyifli Okumalar ♡
Jimin'den;
Beynimde ve kalbimde oldukça büyük bir savaş vardı.
Sanki bir buçuk hafta öncesine kadar onu ret eden ben değilmişim gibi içinden çıkamadığım bu paradoks bana kafayı yeterince yedirmişken, şimdi de daha önce hiç görmediğim birinin Jennie'yi sıkıca sarıldığını görmek beni büyük bir dumura uğratmıştı.
Bedenime yayılan sinir dalgaları ne kadar bencil biri olduğumu kanıtlar yönde olduğu için arkamı onlara dönerek hızla ilerlemeye başlamıştım. Avucumda direktöre vermem için Jasmine hocanın elime tutuşturduğu kağıdı ne kadar önemli olmasını umursamadan buruştururken çoktan arabama varmış bulunuyordum.
Sinirlerim bedenime ateş dalgasını anında yaymayı başlamıştı, ancak neye ve kime tam olarak kızgın olduğumu anlayamıyordum.
Benden uzaklaşmasını, kendini benden kurtarmasını deli gibi isteyen ben değil miydim? Neden onun biriyle sarılması bu kadar kötü hissetmeme sebep oluyordu ki?
Hayır, ben değildim. Yaşadığım hayat ve felaket olmam bütün bunlara nedendi.
Onu reddettiğim gün hayal kırıklığıyla dolmasına sebep olduğum gözleri beni anında pişman ederken, sorunlarımı dert etmediğini söylemişti. Ne kadar isterdim aşılabilir sorunlara sahip olmayı, her normal biri gibi..
Büyük bir nefes verip kafamı direksiyona yasladım.
Jennie'yi zorlukla reddettiğimde arkamı dönene kadar doğru şeyi yaptığıma ikna olmuştum. Ancak o öne atılarak gene de denemek istediğini söyleyip, beni gözlemlediği zamanları sayarken ki hali kalbimi daha önce hiç atmadığı şekilde attırmıştı.
Beni beyaz olarak görüyordu, ben kendimi bir zift olarak görürken. Beni narince seviyordu, ben kendimden nefret ederken.
O gün Jennie'nin beklentili gözlerine rağmen bu isteğini kabul etmemek beklemediğim bir ağrıyı kalbime sokmuştu. Üstelik ondan uzak kalırsam düzelirim diyip ortadan kaybolduktan sonra gittiğim o dağ evinde kör düğüm olmuş bir halde dönmüştüm.
Ve beni unutacağını söylediğinde dünyada ki bütün keskin uçlu kağıtlar kalbime yavaşça sürtünmüştü sanki.
İç sesim amacımız buydu diye o an bana seslense da benim isteğim hiç bir zaman bu yönde olmamıştı. Öyle ki Jennie'nün evine Taehyung ile gittiğim o gece beni tahmini ne zaman unutursun? soruma en yakın zamanda cevabını almak içime çoktan bir korku salmıştı.
