UNUTAMAM SENİ

UNUTAMAM SENİ|BÖLÜM9

-5 YIL SONRA-

İnsan ne kadar güçlü olursa olsun kaçmak istiyor bazen.Her şeyden,herkesten.
Yıkılmak istiyor bi dağ gibi olduğu yere.Haykırmak istiyor ben artık güçlü olmaktan çok yoruldum diye.Ağır geliyor aklındakiler,kalbindekiler..
Ama kaçamıyor işte.Uzaklaşamıyor.
Zaman da ilerliyor,dur durak bilmeden..
5 yıl olmuştu davamdan,dava arkadaşlarımdan,aşkımdan vazgeçeli.Öyle ya da böyle geçmişti zaman.O günden sonra hiç biriyle konuşacak yüzü bulamamıştım kendimde.Ne diyebilirdim ki?
İstanbul'da planladığımız gibi bir dernek kurmuşlardı.Kurdukları derneğe ait bir gazete açmışlardı.Yaşadığımız her zorluğu yazıyorlardı,korkusuzca her torpili,her acımasızlığı anlatıyorlardı.Onların amacı siyaset yapmak değildi.Hiç bir zaman olmamıştı.Onların amacı haksızlığa direnmek ama asıl görevimz olan insan sevmeyi unutmamaktı.
Fakat kısa bir süre içinde gazeteye yayın yasağı geldiği için kaldırdılar.Daha sonra sosyal medyada büyük bir proje ülkede büyük ses getirdiler.Hiç unutmuyorum bir gün adliyeye gittiğimde herkes onlardan bahs ediyordu.
Bir çok kurumla projeler yapıyor,etkinliklerde insanlara yardım ediyor,gerektiğinde arama kurtarma ekipleriyle beraber afetzedelere için sahaya inerek insanlara yardıma koşuyorlardı.Onlarla gurur duyuyordum içten içe.
Görüşmüyorduk aslında ama benim onlarla iletişim kurduğum bir araç vardı oda; gazete.
Her sabah ilk işim gazete okuyup,haberlere göz atmak olmuştu.Her bir haberlerini teker teker takip edip, dikkatlice okuyordum.En çokta haber sitelerine verdikleri röportajları okuyordum.Bir gün Tarık'ın bir röportajında biz yola 7 kişi çıktık ama sonra 6 kişinin bu dava için fedakarlık yapacak kadar cesur olduğunu anladık dediğini okuduğumda yıkılmıştım.Aşkla yaptığım mesleğim,her gün gülerek geldiğim adliyeye girerken ayaklarım geri geri gidiyordu.Yaşıyordum ama nefes almıyordum sanki.
O gün gelene kadar..