İstanbul esenler otogarına geldiğimde beni karşılamaya gelen Remzi nin yanında başka bir arkadaşı daha vardı. Buda benim hoşuma gitmedi değil ama belli belirsiz bir rahatsızlık hissi içime geldi ve kaybolup gitti ne olduğunu anlayamadığım ve şimdilerde onun insanın sağduyusu olduğunu öğrendiğim.
Remzi
-Hoş geldin bu ev arkadaşımız Uğur
-Hoş bulduk memnun oldum bende Yusuf
-Bende memnun oldum diyerek bir iki de espri yaptıktan sonra hadi gidelim daha yapılacak çok işimiz var deyip benim bavullarımı paylaşıp kalacağımız eve doğru yola çıktık. Her şey normaldi ama içime de belli belirsiz değil, adam akıllı kendini hissettiren bir gurbet sızısı düşmeye başladı. Bu arada metroya binerken ödediğimiz bilet parasından işe başladılar. Aslında ulaşımdan devlet para almamalıydı. İlk beni işlemeye başladıkları konu buydu ve ne yalan söyleyeyim sanki onların yanına sığınmış gibi hissettiğimden aslında bana saçma gelen bu tartışmaya itiraz bile edemedim ve aralarında konuşurken de beni etkilediklerini bile fark edemedim ve bu daha bir başlangıçtı. Ben incecik dalında olgunlaşmamış fikirleri tam olmamış bir üzüm tanesiydim ve bunlara baka baka kararacak sonra da kim bilir ne amaçlar uğruna yenilecek kıvama gelecektim.
