Mücadelem böylece sürüp gidiyor kafamda bazı düşünceler netleştikçe dost düşman iyice belirgin bir hal alıyordu. Devlete ait her şey düşmandı artık bana ama bunları yaparken de ne anamın ne de babamın duaları beni asla yalnız bırakmamıştıBu duaları bile daha sonra anlayacaktım. Babam İstanbul da bulunan halamın kocasını da bir iki kez yanıma gönderdiyse de sonuç alamamış ben ben olmaktan çoktan çıkmış artık ne ailemi nede kimseyi arar sorar olmuştum. Çok geçmedi ben tam illegale silahlı eyleme geçecekken bir gün verdiğim tüm mücadelenin ne kadar anlamsız olduğunu öğrendim.
Ailesini delice seven evin tek oğulları olan ben örgütün kucağında canavarlaştırılmış ve onlardan kopartılmış adeta onlara bile düşman gibi olmuştum. Anam bu halimi düşüne düşüne dert sahibi olmuş ve bir gece ölüm döşeğinde yatarken kapı her açıldığında 'Yusuf’um mu geldi?' diye diye ruhunu Rahman'a teslim eylemiş. Yalnız kalan babamda anamın ayrılığına iki gün dayanabilmiş bir an bile yalnız bırakmadığı anamın yanına giderek biricik eşini orada da fazla yalnız bırakmamış.
Ölüm haberlerini aldığım gün güneşim battı mücadelem bitti...
