Çakmak (BxB)

9

*Akın'dan*

Yaşadığım şokla beraber bakışlarım boşluğa dalıp gittiğinde dudaklarımın arasından çıkan şaşkınlık dolu nidaya engel olamadım.

"Ne?"

Benim şaşkınca çıkan sesimle beraber Begüm'ün aldığı hızlı nefes sesleri kulağıma ulaştığında karşımdaki kızın ne kadar korkmuş bir halde olduğunu fark ederek sakinleşmeye çalıştım ama bu konuda ne kadar başarılı olduğum tartışmaya açık bir konuydu.

"Onu uyandırmaya çalışıyorum ama... Ama Akın o uyanmıyor. Nefes alıyor ama sanırım bayılmış. B-Ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ambulansı mı aramalıyım? Polis mi çağırmam lazım? Ne yapmam gerektiğini b-bilmiyorum. Sanki kafam durmuş gibi. Yalvarırım yardım et bana, lütfen."

Begüm'ün hızlı hızlı ve panik içinde söyledikleriyle beraber ellerimin titremeye başladığını hissederken yine de sakinliğimi korumaya çalıştım çünkü eğer bende Begüm gibi paniklersem işler hiç istemediğim bir şekilde sonlanabilirdi.

Sakin kalmalıydım.

"Neredesiniz?"

"B-Ben bilmiyorum. Okulun yakınlarındayız ama tam olarak neredeyiz bilmiyorum. Beynim d-durmuş gibi. Özür dilerim ben-"

Begüm bir kez daha hıçkırdığında derin bir nefes alırken düşüncelerimi toparlamaya ve mantığımı devreye sokmaya çalışıyordum ama bu konuda çokta başarılı olabildiğimi söyleyemezdim.

"T-Tamam, sakin ol ve bana hemen konum at tamam mı? Ben sizin olduğunuz noktaya bir ambulans çağıracağım ve hemen yanınıza geleceğim."

"Tamam."

Begüm'ün verdiği onayla beraber olduğum yerde yalı kazığı gibi durmayı bırakarak hızlı adımlarla caddeye ilerledim ve caddeden geçen bir taksi bulmak için bakışlarımı etrafımda dolaştırdım.

"A-Akın o iyidir değil mi?"

Begüm'ün telefonun diğer tarafından gelen sesiyle beraber aklıma gelen tüm kötü düşünceleri def etmeye çalışarak derin bir nefes aldım ve parmaklarımla burun kemerimle gözlerimin başladığı noktayı hafifçe sıktım.

"İyidir... İyidir tabi... Endişelenme sen. Hadi kapat telefonu ve bana konum at, tamam mı? Ben hemen yanınıza geleceğim ve her şey yoluna girecek."

"T-Tamam."

Begüm'ün telefonu kapatmasıyla beraber nihayet bir taksi işaretimi görerek önümde durduğunda taksiye binip Begüm'ün attığı konumun adresini şoföre verdikten sonra 112'yi arayarak aynı adresi onlara da verdim.

Böylece ben geç kalsam bile ambulans vaktinde onların yanında olacaktı.

Havanın soğukluğuna rağmen cayır cayır yanan bedenimle ve daralan nefeslerimle beraber arabanın camını açarken taksi şoförünün tuhaf bakışlarla bana baktığını biliyordum ama bu şu anda umurumda olan en son şeydi.

Kahretsin bir de bu halde taksiye binmek bana hiç iyi gelmemişti ama başka çarem de yoktu. Taksi beni onların yanına götürebilecek en hızlı ulaşım aracıydı.

O lanet kazayı düşünmeyi ertelemek zorundaydım çünkü şu anda o kazayı düşünmenin hiç sırası değildi.

Titreyen ellerimden birini deli gibi atan kalbimin üstüne bastırırken açık olan camdan içeri giren temiz havayı derin nefeslerle içime çekerek sakinleşmeye çalıştım.